maandag 13 juli 2015

Wie ben ik?

Iedereen kan tegenwoordig een boek publiceren. Of ze daarmee ook een boek kunnen schrijven, laat ik even in het midden. Maar vorige week stond bijvoorbeeld nog in de krant dat Grace Jones een autobiografie had geschreven en Arie Koomen een kookboek. Ja, u leest het goed. Cabaretier Arie Koomen heeft een kookboek uitgebracht. 'Grappen en grillen'.
Dat boek zal terechtkomen tussen de duizenden andere kookboeken die momenteel door iedereen gemaakt worden. 'Lekker koken met havermout', 'Lekker koken voor je schoonouders, 'Lekker koken achter het stoommandje' en uiteraard 'Lekker koken zonder gluten'.

Waar we tegenwoordig ook niet omheen komen zijn de zelfhulpboeken. 'Oh jee, ik ben mama', 'Oh jee, ik wil niet op vakantie', 'Oh jee, ik ben werkeloos' en uiteraard 'Oh jee, ik heb een glutenintolerantie'.
Maar waar ik het nu over wil hebben, is de keus die ook Grace Jones inmiddels heeft gemaakt: het schrijven van een autobiografie.
Ik vraag me namelijk af: is het eigenlijk wel mogelijk om een autobiografie puur vanuit jezelf en daarmee enkel je eigen perspectief te schrijven? Ja, ik snap dat autobiografie betekent dat de schrijver zijn of haar eigen leven beschrijft, maar weet je zelf wel zeker, wie je bent?

Andere mensen maken wel eens opmerkingen tegen mij die het idee geven dat zij in elk geval heel erg weten hoe ik in elkaar zit.
Zo nodigde ik een keer wat straatgenoten uit om een kijkje achter onze voordeur te nemen tijdens een straatbarbecue, en op het moment dat ze onze huiskamer binnenstapten riepen ze haast verontschuldigend in koor: "Oooh jaa, dit is zo jij. Ik had dit ook wel verwacht ja!"
Na lang brouwen op die opmerking heb ik besloten het maar als een compliment op te vatten, maar ergens wrikt het me wel. Ik voelde me als een open boek, waarvan de beschreven mise-en-scène helemaal niet gewaardeerd wordt! Er werd zelfs lacherig over gedaan!
(Ik heb overigens na deze situatie niets gewijzigd in mijn huiskamer hoor. Pfuh!)

Ander voorbeeld. Een vriend kwam een keer langs met Albert Heijn-zegeltjes voor korting op het Sanadome. "Hier. Jij lijkt mij wel zo'n type dat van zegeltjes sparen houdt!".
Nu ben ik niet zo'n fan van het Sanadome, dus ik heb de zegeltjes geweigerd. Maar vooral omdat ik me wederom als een open boek voelde. Een open boek, waarvan het hoofdpersonage totaal verkeerd begrepen wordt! Ik werd voor mijn gevoel neergezet als een burgerlijk trutje. Ik, een typische zegeltjesspaarder? Ppff, nee hoor!

Anderen hebben soms dus wel een heel duidelijk beeld van mij, terwijl ik daar zeker zo mijn vraagtekens bij zet.
Ik denk namelijk helemaal geen typische 'dit-is-zoooo-Paula-Hubbers' uit te stralen en soms denk ik dus zelfs een heel ander type te zijn, dan hoe anderen mij lijken te zien..

Dus weet je als mens precies wie bent? Niet helemaal blijkbaar!
Maar toch schrijft nu bijna iedereen een autobiografie. Alleen. Zonder navraag bij anderen in de vorm van 'Wie ben ik?'.

Misschien moet ik er zelf maar mee beginnen. Een autobiografie (of nee, ik doe niet aan boeken, dus het wordt een 'autobioblog') schrijven, nadat ikzelf én vele andere (intimi, vage kennissen, buren) antwoord hebben gegeven op de vraag 'Wie is Paula Hubbers?'.

Dus: lees straks het allereerste autobioblog, by moi (en vele anderen)! Te vinden tussen de blogs 'Wat is nou de professie van Arie Koomen?' en uiteraard 'Wat zijn gluten eigenlijk?'.
Bedankt! :)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten