vrijdag 12 juni 2015

Opvoeding

Een kind opvoeden. Ik weet niet wat dat is of hoe dat precies moet, want ik heb zelf geen kinderen. Ik probeer mijn kat (en vriendjelief) soms wel op te voeden (vaak tevergeefs helaas..), maar ondanks dat ik geen echte ervaring heb met het opvoeden van kinderen, heb ik er uiteraard wel mijn mening over!
Maar of ik het nou eens of oneens ben met bepaalde opvoedmethodes; soms kun je er als ouder gewoonweg niks aan doen hoe je kind opgroeit, of wat je kind zich aanleert. Dan wórdt je kind opgevoed door de omgeving. Door de televisie. Door winkels. Door de samenleving. En die dingen zijn soms dezelfde dingen die mij, in mijn jeugdjaren, ook mede-opgevoed hebben. En nou zie ik toch duidelijk wat verschillen..

Laat ik beginnen met Disney. Mijn jeugd (lees: leven) draagt - met trots - een grote Disneystempel. Ik ben dan ook opgegroeid met prachtige films als De Kleine Zeemeermin en Belle en het Beest. Lieve films, met een mooie moraal en vooral: zachte woorden. Want je wilt kinderen natuurlijk niet opvoeden met nare woorden, of, nog erger, scheldwoorden! Ok, in De Kleine Zeemeermin worden 'de mensen' door Koning Triton heel brutaal 'slappe, vieze, vunzige visvreters' genoemd, en in Belle en het Beest wordt zelfs heel grof 'Dood het Beest!' geroepen, maar echt zware, harde scheldwoorden? Nee, die hoorde je als kind niet via Disneyfilms!
Maar nu? Ok, nu hoor je nog steeds geen echte scheldwoorden in de animatiefilms van Disney, maar.. er wordt wel naar gehint!
Zowel in Wreck-it-Ralph, Big Hero 6 als in everyones-favorite-Disney-movie Frozen wordt de zinsnede 'What the...?!' uitgesproken. En wij volwassenen weten donders goed dat dat gevolgd wordt door een 'hell' of 'fuck'!
Foei Disney! Kleine kindjes worden nu dus opgevoed met 'hints' van krachttermen! Nou vraag ik me af of kinderen dat overnemen, zelfs als ze niet weten hoe de zin afgemaakt wordt.. Maar goed, dan nog: Foei!

Maar genoeg over al die nare woorden. Door naar een ander dingetje uit mijn jeugd dat tegenwoordig nog steeds te vinden is. Playmobil. Playmobil is vriendelijk, goed en blij. Tuurlijk zijn er wel Playmobilpiraten en -bankrovers, maar zelfs zij dragen de onuitwisbare Playmobil-smile. :) Die dus. Een blije wereld, daar bij Playmobil, met een heldere scheiding tussen goed en kwaad. Lachende brandweermannen en blije prinsessen tegenover vrolijke piraten en dolgelukkige bankrovers.. Ja, voor een kind is dat logisch. Playmobil was vroeger een eerlijke wereld voor mij, zonder bedrog of onduidelijkheid of iets dergelijks.
Maar nu zag ik laatst bij Kruidvat een doosje Playmobil liggen dat deze heldere goed-kwaad-verdeling mijns inziens ietwat opschudde.
Eén doosje lag er maar. Van de serie 'Sports & Action'. Maar welke 'sportactiviteit' toonde het doosje?
Een voetballer die met zijn valse, neppe Playmobilgrijns op een brancard van het veld wordt afgedragen!


Inderdaad! Een heuse schwalbe dus!
Iemand die pijn heeft lacht niet! En daarnaast verwacht ik bij een serie genaamd 'Sports & Action'.. nou ja, sport en actie! En geen zielig tafereel als dit..

Dus, wat leren kinderen tegenwoordig, via Disneyfilms en Playmobil?
Aanstellen is ok, vooral als je er nog een luid 'What the...?!' bij uitkraamt.

Zucht..

Zijn er meer onder jullie die zich hier over vis-, euh, opvreten?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten