vrijdag 16 oktober 2015

Fun with Food - part 4

Gisteravond weer met vriendjelief uit eten geweest (via de Albert Heijn-restaurantactie. Jaja, cheap, plebs, bla bla, maakt me allemaal niet uit!) bij Bar Spijker in Arnhem.

Het restaurant ligt ontzettend verscholen. Je moet weten dat het daar zit, of al van plan zijn er te gaan eten, want na een dagje shoppen in Arnhem bijvoorbeeld, bedenk je niet díe straat/hoek van de stad in te wandelen om een restaurantje te zoeken.. Daarbij komt dat de entree van het restaurant nogal apart is. Grote houten deuren, tot op het plafond voorzien van glas, die omlijst worden door nog meer glas in houten kozijnen. Zonder gordijnen of iets ervoor. Gevolg: het is redelijk koud/tochtend binnen, je valt ontzettend op als je binnen komt (mede omdat het restaurant zelf een meter lager ligt dan de deur) en je hebt ruim zicht op de straat, en de straat dus ook op jou.

Onze jassen werden netjes aangenomen en weggehangen, we mochten gaan zitten waar we wilden en bestelden een drankje. Ik wilde een droge witte wijn en kreeg toen netjes de wijnkaart aangeboden. Vriendjelief ging voor een Grimbergen Blond. Bokbier hadden ze (nog) niet, eerst moest een ander fust leeg zijn. Jammer.

Ondanks dat we hier kwamen eten via de Albert Heijn-actie, mochten we gewoon kiezen uit het standaard menu, minus één voorgerechtoptie. Buiten dit menu bestelden we nog een 'lavas met dips' vooraf. Lekker warm turks brood met hummus, pesto en tapanade. Niet heel bijzonder, maar zeer smakelijk. Ik ging vervolgens voor de knolselderijsoep vooraf, vriendjelief voor de rosbief. Erg lekker! Mooie hoeveelheid ook. Als hoofd koos ik voor de makreel met ratatouille en mijn tafelgenoot ging voor de kalfswang. Wederom érg lekker en mooi gepresenteerd. Wat ons opviel was dat ze hun credo zeer goed nakomen: vers, biologisch en ecologisch. Zo proeft het namelijk ontzettend! Heel puur, heel eerlijk, heel echt allemaal. Geen opsmuk op je bord.
Na het hoofdgerecht, waar we toch echt al goed vol van zaten, namen we nog een dessert. Ik ging voor de ganache van chocolade en vriendjelief voor de hangop. Heeel vullend beide, maar wederom érg lekker en mooi bereid.

Maar los van al deze heerlijkheden, waren er wel wat kleine puntjes die nog wat verbeterd zouden kunnen worden. Het restaurant schommelt mijns inziens namelijk een beetje tussen correcte klasse en gezellig hip. Deze klasse was bijvoorbeeld terug te zien in het prachtige en stijlvolle interieur, de ontvangst en het vertrek: onze jassen werden teruggegeven en ons werd zelfs de hand geschud. Maar qua omgang met klanten probeerden ze juist (een enkele serveerster helaas ietwat gemaakt) heeel hip te zijn. Te merken aan het erg familiair doen, te opdringerig een voorafje voorstellen, etc. Verder wist de mannelijke ober bijvoorbeeld prima hoe een glas met logo neergezet moet worden, maar beide vrouwelijke serveersters leken hier geen weet van te hebben. Bij elke gang werd eerst bij vriendjelief het bord voorgezet, terwijl 'dames gaan voor' toch niet zo moeilijk is. Bij de servering van de borden werd ook niet verteld wat er voor ons neergezet werd. Tuurlijk weten we dat wel, maar het is wel netjes het toch nog even te melden. Twee gasten of medewerkers gingen herhaaldelijk buiten, recht voor de ingang van het restaurant, staan te roken. Of het nou medewerkers of gasten zijn; spreek men daar op aan. Een goed restaurant laat geen mensen recht voor de deur roken. Roken is niet hip.
Kleine puntjes dus, maar als je écht klasse wilt uitstralen, dan zijn die kleine dingetjes juist die het 'm doen. Over kleine puntjes: bij de frietjes bij het hoofdgerecht zat standaard mayonaise. Vind ik netjes. Geen geneuzel over mayo bijbestellen voor € 0,50.. :)

Maar eerlijk is eerlijk, ergens heb ik het gevoel dat ik helemaal geen punt kan maken over het onwennige 'hippe' van Bar Spijker. Ik val namelijk zelf niet onder de hippe doelgroep ben ik bang. En vriendjelief ook niet. Om ons heen zaten enkel.. tja.. hele hippe mensen! Jongens in superskinny jeans met ruige baarden. Meiden in van die rare blokjassen met de nieuwste kapseltrends. Net modellen allemaal. En daar zaten wij, twee 'gewone mensen'.. Dus tja, wat wij misschien een beetje raar vinden, vindt de doelgroep van Bar Spijker juist geweldig! Die entree bijvoorbeeld; wij wisten ons niet snel genoeg van dat 'podium' af te druipen, terwijl de andere gasten er echt even een momentje van maakten. Eén andere gast ging zelfs even tijdens het eten een kort telefoongesprekje voeren op dat podium! Hip..

Kortom, Bar Spijker is bovenal een mooi vormgegeven en erg lekker restaurant, waar ze verstand hebben van goed, puur eten. De kleine minpuntjes kunnen bovendien makkelijk verholpen worden. Maar, ga er niet heen als je eigenlijk de voorkeur geeft aan doodgewone, 'boeren'gezelligheid in een simpel eetcafé'tje. Want dan zou je je misschien wel erg ongemakkelijk gaan voelen tijdens het eten, terwijl het heerlijke eten met de volste aandacht gegeten mag worden! Smakelijk!

maandag 12 oktober 2015

Vergaderen 2.0

Bij welk bedrijf, voor welke opdrachtgever of aan welk project je werkt: er zal altijd vergaderd moeten worden. Zelfs als je alleen voor jezelf werkt, zonder opdrachtgevers, aandeelhouders of mensen die iets van je verwachten, zul je met jezelf bepaalde zaken moeten afspreken. Maar zo persoonlijk wil ik in dit blog niet gaan. Ik wil het nu hebben over het vergaderen met andere mensen.

Waarschijnlijk roept die term - 'vergaderen met andere mensen' - een traditioneel beeld bij je op: mensen aan een rechthoekige of ovale tafel die een bepaalde tijd, het liefst volgens vooropgestelde agendapunten, allerlei zaken doorspreken. Maar tegenwoordig moet dat anders kunnen. Ik zie namelijk (en met mij gelukkig vele anderen) een hoop nadelen aan deze traditionele vorm.

Bij de verschillende bedrijven waar ik heb gewerkt heb ik veel, heel veel deel uitgemaakt van vergaderingen. En bij elk bedrijf liep ik tegen dezelfde ergernissen aan:

1. Een traditionele vergadering duurt te lang.
Er wordt al snel 1 à 2 uur voor uitgetrokken. Daarnaast mag een vergadering altijd uitlopen 'want belangrijk'. Al snel zit je de helft van je dag te praten, te beraadslagen, te discussiëren, te kletsen, te compileren, te ouwehoeren (geef het beestje maar een naam), terwijl je veel nuttiger werk had kunnen doen! Je andere werk moet later nog gedaan worden, in een veel kortere tijd, wat kan resulteren in afgeraffeld werk of zelfs een burn-out.. Daarom: zorg dat een vergadering kort duurt!

2. Een traditionele vergadering is inefficiënt.
In het verlengde van dat een vergadering vaak te lang duurt, komt het feit dat een traditionele vergadering inefficiënt is. Omdat er lang vergaderd mag worden, voelt niemand de drang op snelle en effectieve wijze keuzes te maken, plannen te stellen en besluiten te nemen. Het gevolg: iedereen doet overal zijn plasje over, voor- en nadelen worden heen en weer gegooid, agendapunten worden doorgeschoven naar de volgende vergadering. En dan weer. En dan weer. Tot je uiteindelijk elke week minstens 2 uur kwijt bent aan vergaderen maar geen besluit, actie of plan verder bent!

3. Een traditionele vergadering is een potentiële promotie-poch-plek.
Nou probeert de traditionele vergadering echt wel efficiënt te zijn. Middels agendapunten. 'Hier alleen gaan we het over hebben en enkel hier moeten we een besluit over nemen'. Maar helaas; in elke vergadering zit wel iemand die de vergadering als dé gelegenheid ziet zijn kennis en kunde tentoon te stellen en daarmee een betere indruk te maken op zijn leidinggevende. Uiteenzettingen over luttele feitjes, langdurige beschrijvingen over zijn gedane werk, oneindig veel vragen stellen om zijn interesse en kennis te tonen.. Bleurgh. Inefficiënt, duurt lang, levert niets op en is vooral enorm irritant!

Gelukkig is er een oplossing voor.
Scrum! 

Ga nou niet Googlen op Scrum, want dan vindt je vooral informatie over dure softwareprogramma's. Ik stel voor: geef je eigen praktische uitwerking aan de basisdefinitie van scrum. Die luidt:
Werken in teams in korte sprints.

Sprints? Ja, de term 'scrum' komt officieel uit de rugbysport. :)

Hoe doe je dat dan? Transparant en snel werken: Korte, staande vergaderingen, elke maandagochtend. Waar mee bezig? Met wie? Hoe ver? Hulp nodig? Ga zo door.
Zo creëer je de juiste teams, met daarin de juiste kennis en expertise, deel je op snelle en efficiënte wijze je projecten en kun je snel verder.

Kortom; geen vergaderingen meer met speciaal daarvoor gekochte luxe koeken, gelamineerde blaadjes met daarop de agendapunten, extern bestelde lunches, speciaal aangetrokken drie-delig-vergader-pak, etc.
Gewoon efficiënt vergaderen en werken, mensen.
Zo moeilijk is dat niet ;)

Zie www.tekstyl.nl




woensdag 7 oktober 2015

Etiquette in real life

Nou heb ik al aandacht geschonken aan tips, of eerder, 'zakelijke etiquette', voor Twitter, een blog en een bedrijfswebsite, maar het is natuurlijk ook nog steeds van groot belang je goed te gedragen in het real life sociale verkeer. In andere woorden: hoe ga je met je collega's om? Hierbij dus enkele punten die mijns inziens niet vergeten zouden mogen worden in een zakelijke omgeving.

1. Voel je nooit ergens 'te goed voor'.
Ik heb, in deze tijd van flexibele, tijdelijke banen, al bij en voor verschillende organisaties mogen werken. Maar ondanks dat we nu in die flexibele periode leven en werken, zie ik helaas overal nog uiterst conservatieve, ouderwetse medewerkers. Ik heb het over de über-hiërarchische mensen.
De 'Ik haal geen koffie voor anderen'-collega.
De 'Lieverd, wil jij dit even voor me uitprinten'-werknemers, die exact dezelfde functie als jij hebben.
De 'Wil jij dat taakje oppakken? Ik heb belangrijkere dingen te doen'-ambtgenoot.
De 'Ik wil mijn eigen kantoortje, dat even groot is als de kamertjes waar jullie met z'n vijven in zitten'-confrère.
De 'Ik wil geen standaard smartphone'tje van kantoor, ik wil graag de nieuwe iPhone'-vakgenoot.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Zo'n mensen irriteren. Dus wees vooral zelf niet zo. Niemand wil zo'n medewerker onder of naast zich en niemand wil voor zo iemand werken. Dus doe dat dan ook vooral niet.

2. Blijf jezelf.
Zoals bij punt 1 al gemeld; de zakelijke wereld is wat flexibeler en vrijer geworden. We werken met tijdelijke krachten, we freelancen in het rond, men wil zich steeds verder ontwikkelen, etc. Nou zou je denken dat het er in deze vrije werkwereld om gaat wat je kan. En niet meer om of je past in het perfecte zakelijke plaatje van bedrijf X. En dan bedoel ik niet passen qua kennis en kunde, nee, ik bedoel echt heel knullig 'in het plaatje passen'.
'Wij zijn jasje-dasje, dus jij moet jasje-dasje'.
'Hier kleedt iedereen zich enorm creatief en dat wordt eigenlijk wel heel erg gewaardeerd...'.
'Ben jij van plan altijd zo gekleed naar werk te gaan? Ok, jij draagt niet standaard een mantelpakje dus..'
En zo meer.
Ja, dit staat zo heel raar, maar echt waar, het komt voor. Ik spreek uit ervaring. En nee, ik draag geen mini-rokjes met naveltruitjes, geen tuinbroeken met plastic laarzen eronder en geen washed spijkerbroeken met Mickey Mouse-shirts erboven (niet naar werk in ieder geval..).
Mijn advies; mocht men tijdens een sollicitatiegesprek aangeven dat van jou verwacht wordt een apepakkie aan te trekken als je daar aangenomen wordt: weiger dan meteen die functie. Blijf vooral lekker jezelf. Want als je op werk een rol gaat spelen, is dat uiteindelijk nadelig terug te zien in je werk.

3. Houd afstand.
De laatste alweer voor vandaag: Collega's zijn geen vrienden. Hartstikke leuk als dat in een exceptioneel geval wél zo is, maar over het algemeen 'moet je er maar het beste van maken met z'n allen'. Probeer dan ook niet 'koste wat het kost' vrienden te maken. Tuurlijk, de sociaal gewenste gesprekjes bij het koffie-automaat zijn aardig, de vrijdagmiddagborrels zijn een leuke gelegenheid weer even te koetjes-en-kalfjes-kletsen met de mens achter de collega en vergeet ook zeker niet de bedrijfsfeestjes, waar je echt wel iets meer van jezelf mag laten zien dan normaal op kantoor. Maar hou het (in de meeste gevallen) dan ook daarbij. Ga niet meteen een knutselclubje buiten werk oprichten. Drie keer per week samen sporten met je collega is misschien iets te veel van het goede. En spreek vooral ook nooit zomaar uit dat je 'naast een collega ook een beste vriend(in) hebt gevonden'!
Zulke dingen kunnen afschrikken of je komt wellicht iets te dicht bij elkaar. Mocht er dan in dat knutselclubje wat gigantisch mis gaan tussen jullie; je kan niet volledig breken met die 'vriend(in)', want je ziet elkaar tóch wel weer, op werk! En met lood in je schoenen naar werk gaan vanwege die scheve vriendschapsrelatie met je collega.. Nee, daar wordt niemand gelukkig van.

Kortom, goed werk leveren in een bedrijf met meerdere medewerkers vraagt het nodige van je. Je bent, in meer of mindere mate, afhankelijk van de aanwezigheid van je collega's. Hopelijk helpen bovenstaande tips je om je zowel sociaal te gedragen als jezelf staande te houden op je werk. Zoek die balans en geniet vervolgens van je werk en je collega's. Je zult zien; zij genieten dan ook meer van jou! :)

Zie www.tekstyl.nl


donderdag 1 oktober 2015

Afscheid nemen van een product

Kun je emotioneel verbonden raken aan een product?

Tegenwoordig lijkt het er wel op. Ik zie in de stad (wat zeg ik; ook op feestjes, in restaurants, in het (openbaar) vervoer, etc.) velen voortdurend naar hun telefoon staren. Ze praten er eigenlijk amper tegen, er naar luisteren gebeurt al helemaal weinig, maar er naar kijken en een beetje op tikken, dat des te meer.

Nou kan ik me gelukkig prijzen dat ik niet zo'n relatie heb met mijn telefoon, maar ik was wel emotioneel verbonden aan een ander product, namelijk, mijn wok.


Nu hoor ik je denken: een wok?! Maar laat ik het je uitleggen.

Ik kocht mijn wok nog voordat ik op kamers ging. Ik woonde nog gewoon 'bij pap en mam' (ik vind 'in mijn ouderlijk huis' altijd zo zakelijk klinken) en kwam bij de Kruidvat mijn wok tegen. Voor slechts € 7,50 of zo. Het was al wel de euro-periode, maar het was echt heel lang geleden. Ik zeg tien jaar.

Vervolgens trok ik bij mijn toenmalige vriend in. Omdat ik zelf nog niet op kamers had gewoond, had ik weinig aan 'uitzet', behalve mijn wok dus.
Oooh, wat waren wij gelukkig met mijn wok! Hij deed zijn werk voortreffelijk! Nou bestond zijn werk dan ook voornamelijk uit simpele roerbakschoteltjes, Chicken Tonight, inhoud voor tortillawraps en pastasauzen met gehakt, maar dan nog; snel klaar, niet aangekoekt, goed gaar, lekker op temperatuur..
Ik begon te houden van mijn wok. :)

Maar goed, de relatie liep stuk. Niet die tussen mij en mijn wok, nee zeg. Nee, die met die ex-vriend.
Ik vertrok uit zijn huis en ging tijdelijk weer bij pap en mam wonen. Dat vertrek was nog even lastig, want ik nam natuurlijk mijn wok mee! Dat leek ex-vriend niet te waarderen.. Dikke discussie over 'mijn huis-mijn keuken-dus mijn wok' versus 'wie-heeft-hem-gekocht-dan?!'...
Maar uiteindelijk bleef mijn wok van mij. :)

Bij pap en mam had ik hem even verwaarloosd, want zij gebruikten natuurlijk hun eigen keukenraad! Maar deze verwaarlozing duurde gelukkig niet zo heel lang, want toen vond ik een eigen appartementje/kamer in Nijmegen. Ja, ook daar deed mijn wok het prima. Al werd zijn werk er niet veel spannender op; ik kon altijd op hem rekenen.

Na een klein jaar op mezelf gewoond te hebben, trok ik in bij vriendjelief. Met mijn wok in de koffer uiteraard! 'Oh nee, die kan wel weg, want ik heb een heel goed modern duur ding!', aldus vriendjelief.
Ach, hoe naïef hij toen nog was.. :) Modern duur ding koekte aan en ging de deur uit; mijn wok nam zijn plaats in en creëerde de meest smakelijke gerechten! En hij promoveerde! Geen Chicken Tonights meer, maar innovatieve, creatieve versnaperingen met vers gesneden groentes en kruiden en zo! En wij waren gelukkig.

Maar toen gebeurde het.

Ik had wel eens gelezen over een folietje voor in je pan. Leg dat folietje erin en je hoeft geen boter of olie te gebruiken. En daar zou je van afvallen. Nou, leg zo'n folietje vooral niet in een wok, weet ik nu..

Tussen het folietje en de bodem van mijn wok kwam een warme lucht gevangen te zitten, waardoor mijn wok het te benauwd kreeg. Hij bladderde af aan de binnenkant en ging heel erg stinken.
Ik probeerde er nog wat in te bakken, maar dat koekte aan en smaakte niet meer...

Mijn wok was niet meer.

Eén ding is wel waar; van zo'n folietje val je zeker af. Ik heb van verdriet al 2 dagen niet gegeten. :'(
Maaaaar laten we mijn wok positief herinneren: hij heeft 10 mooie en vooral lekkere jaren gehad.
En zo'n emotie zie ik men met zijn telefoon nog niet hebben! ;)

dinsdag 29 september 2015

Een blog voor je lezers

Als vervolg op mijn blog over tips (lees: etiquette) voor Twitter (zie blog hieronder), wil ik het nu graag hebben over hoe je nou eigenlijk een goed blog schrijft. Want ook wat blogs betreft, vind ik op internet vooral tips over zakelijke blogs. Over het weergeven van tips in je blog met bulletpoints, over dat je je product of dienst minstens X keer per zoveel aantal woorden moet noemen, etcetera. Kortom; tips over hoe je het beste een zakelijk blog schrijft. Maar, newsflash: er zijn ook veel blogschrijvers én -lezers die helemaal geen zakelijk blog willen! Hierbij dus wat tips voor een lekker leesbaar, persoonlijk blog.

1. Maak het niet té persoonlijk

Deze kop klinkt misschien meteen tegenstrijdig, maar veel persoonlijke (niet zakelijke) blogs slaan helaas ietwat door. Ik heb het over de blogs in vrouwenbladen als Libelle en Vriendin. Want wat maakt een blog een goed blog? Als men iets met de inhoud kan. Als men erover na gaat denken. Als de tekst de lezer raakt. Of misschien zelfs als de lezer een ander standpunt in wilt nemen naar aanleiding van jouw blog. Maar niet als je als lezer een uitgebreide beschrijving leest van bijvoorbeeld een boodschapje doen..

'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Maar nee hoor, bij de kassa moest ik het volle bedrag betalen! Ruzie ruzie ruzie. Gelukkig toch de korting uiteindelijk gekregen. Victory!'

Dat werk.

2. Maak het makkelijk leesbaar

Nu klinkt deze kop juist weer als een open deur, maar dit wordt helaas te vaak vergeten. Een blog moet behapbaar zijn. Kort en helder. Leuk en makkelijk. Maar veel schrijvers, met onze overvolle hoofden doorspekt met informatie en inspiratie, gaan onbewust tóch te diep. Ze beginnen bij één onderwerp, maar zien dan zelf een leuk bruggetje, dus hup, die brug wordt gebouwd, waarna ze via een olifantenpaadje weer een uitstapje maken naar een nieuwsfeitje en het blog vervolgens plotseling eindigen met een zware moraal..

'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Mijn oma maakte vroeger altijd zo'n zachte kleding. Dat had ze geleerd van een eerste generatie asielzoeker toentertijd. Dat wordt wat trouwens, met al die vluchtelingen uit Syrië. Maar vergeet vooral niet dat een betere wereld begint bij jezelf.'

Wait, what?

3. Het geschreven woord is níet altijd waar

Zoals ik al vaker heb vermeld het is hartstikke goed als je vertrouwen hebt in je eigen visie en je eigen woorden. Maar pas op. Want een kenmerk van een blog is juist dat het een mening is. Meer niet. Geen wetenschappelijk artikel. Geen knoerharde waarheid. Geen vaststaand feit. Het is juist een beschrijving, waar je als lezer wel of niet iets mee kan doen. Schrijf dus ook op die manier. Ga jouw blogs niet verkopen als de waarheid en niets dan de waarheid..

'De wasverzachter zou in de aanbieding zijn. Maar nee, ik kocht hem niet. Want let op, ik deel dit feit graag met jullie: wasverzachter is gif! Echt waar! Stop nu dus met wasverzachter gebruiken! Heb je nog wat in huis staan? Gooi het weg! Nu! Wel doen hoor! Bedankt.'

Euhm.. ok?

Kortom, een gewoon, gezellig, makkelijk leesbaar én goed blog is nog niet zo makkelijk geschreven. Maar belangrijk zijn ze zeker.
Schrijf je alleen zakelijke blogs? Probeer dan eens een uitstapje te maken.
Schrijf je al persoonlijke blogs? Kijk dan even of je bovenstaande tips kunt gebruiken.

Veel succes!

www.tekstyl.nl



maandag 28 september 2015

Tips voor Twitter..

Elke dag op Twitter verschijnen er tweets met daarin tips, over Twitter. En die verschillen vaak nogal eens van elkaar. Daarnaast gaan de meeste tips over hoe je zo veel mogelijk volgers kunt krijgen, over hoe zo veel mogelijk mensen jouw berichten lezen, over hoe jouw links in je tweets zo goed mogelijk opvallen, etc. Kortom, de tips zijn gebaseerd op harde marketing.
Maar vaak wordt daarbij vergeten dat de lezers het ook nog eens léuk moeten vinden jouw tweets te lezen. Twitter is niet alleen marketing, maar ook pure etiquette! Daarom plaats ik bij deze ook een paar van míjn tips over Twitter, over hoe je zowél meer volgers/lezers kunt ontvangen als in hoe meer Twitteraars jouw aanwezigheid ook echt waarderen op Twitter. :)

1. Varieer
Niets is zo vervelend dan elke keer als je op Twitter kijkt exact dezelfde berichten van dezelfde personen te zien. Ja, we weten dat je presentatiecursussen geeft, maar ik hoef dat niet voortdurend te lezen!
De sleutel van deze varieer-tip is dat je, als zakelijk Twitteraar, ook persoonlijke berichten moet posten. Dus niet alleen tips over content, SEO-geneuzel en reclame over je eigen bedrijf, maar joh, wat voer je in het weekend uit, wat ga je vanavond eten, wat vind je van de nog zachte herfst!? Dit maakt 'jou' voor je lezers een echt mens. Geen mechanisch marketingmannetje.

2. Openbaar
Twitter is een ontzettend open medium. Iedereen deelt en verdeelt en openbaart van alles. Ga . Daar . In . Mee! Wat je vooral níet moet doen is je account een slotje geven. Ik volg per definitie geen mensen met een slotje op hun account. Óf je zit openbaar op Twitter óf je tweet niet. Deze openbaarheid geven is natuurlijk ook in de vorige tip terug te lezen; schroom niet de gewone dagelijkse pleziertjes, beslommeringen, geluksmomentjes en frustraties te delen. Dat maakt Twitter júist een warm, open medium. Controleer ook even je profieltekst; zet daar in elk geval íets neer. Een leeg profiel is niet open.

3. Correct
Net als in andere media, is het funest als de communicatie niet correct is. Nou zijn taal- en spelfouten al niet zo netjes, maar gezien Twitter een uiterst snel medium is, kunnen die nog wel eens door de vingers gezien worden. Maar wat echt not done is, zijn tweets met daarin alleen maar hashtags of verwijzingen naar andere accounts. Een soort verkapte reclame. Nu kan het soms ook lastig zijn je boodschap in die 140 tekens te proppen. Zorg dat je boodschap helder blijft, door toch enkele woorden te schrappen of een zin om te gooien. Wees creatief!

Kortom, maak het voor je lezer niet alleen nuttig en interessant, maar ook leuk. Succes!

Zie www.tekstyl.nl

donderdag 24 september 2015

Gezond trots? Of ronduit arrogant?

Natuurlijk ben je trots op je werk. Of dat nu je eigen bedrijfje is, of de onderneming waar je al vele jaren met veel plezier in loondienst werkt. Hartstikke goed. Deze trots wil je natuurlijk ook uitstralen. Op feestjes praat je voluit over die fijne plek waar je werkt, op netwerkbijeenkomsten ben je niet stil te krijgen over wat jouw bedrijf allemaal te bieden heeft en ook op je website deel je graag aan (potentiële) klanten mee waarom ze voor jouw bedrijf moeten kiezen. Maar juist op die website kan trots nog wel eens verward worden met arrogantie. Daarom hierbij enkele tips!

1. Geschreven is anders dan gesproken.
Wanneer je face-to-face met iemand woorden uitwisselt, dan hoor je niet alleen die woorden; je ziet ook iemands non-verbale communicatie. En volgens veel onderzoeken bevat die non-verbale communicatie minstens 80% van onze boodschap! Nu kun je in een gesprek dus heel goed duidelijk maken dat je gepast en terecht ergens trots op bent, maar op papier heeft dit vaak een wat specifiekere beschrijving nodig. Daarnaast zijn we in gesproken teksten vaak wat rustiger qua toon dan in geschreven teksten. Lees de stukken tekst waarin je met trots over je werk schrijft, dus eerst even hardop voor. Het liefst tegen iemand anders. Grappig hoe onnatuurlijk sommige zinnen dan luiden..

"Geen enkel bedrijf in de wereld produceert haar producten zó afgestemd op de klant als wij. Wij leveren enkel superkwaliteit en dat ook nog eens voor een hartstikke mooi prijsje!' 

Juist ja...

2. Het geschreven woord komt zeer duidelijk binnen.
Een voordeel van geschreven woorden is dat je ze makkelijk terug kunt lezen. Ze verdwijnen niet zomaar; elk woord staat vrijwel onuitwisbaar op een website. In elk geval op het moment dat jij een pagina bezoekt. Belangrijk om te beseffen daarbij is dat variatie van zeer groot belang is. Het gebruik van te veel dezelfde woorden, of dezelfde betekenis, of dezelfde inhoud kan ronduit arrogant overkomen. En daarmee is de kans groter dat je je (potentiële) klant irriteert dan dat je hem interesseert. Pas dus op met het gebruik van woorden die je trots uitspreken..

"Onze experts hebben enorm veel expertise in ons vakgebied, waardoor wij, met dank aan deze vakbekwame deskundigheid, op uiterst kundige wijze onze producten produceren."

Zozo...

3. Wees enkel trots op uitzonderlijke prestaties.
Zeker als beginnend bedrijf kan het lastig zijn om duidelijk op je website te tonen waarom de klant juist jóu zou moeten hebben. Want zoveel werk om te tonen heb je nog niet, er is nog maar een handjevol eerdere klanten, kortom; je hebt nog maar een klein portfolio om trots op te zijn! Stap dan niet in de val om trots te halen uit luttele, onbelangrijke of domweg verplichte dingen. Je volgende klant is alleen maar geïnteresseerd in dingen als jouw werk, jouw eerdere resultaten, jouw kosten en jouw netwerk. En niet in dingen die eigenlijk helemaal geen reden hebben om trots op te zijn..

"Met grote trots presenteren wij hier onze nieuwe website, waarop wij prominent kenbaar maken dat wij sinds kort gecertificeerd zijn als officieel, legaal bedrijf in de zorgverlening!"

Och jeetje...

Kortom; wees niet ál te trots in je woordgebruik op je website. Kijk rustig even na hoe jij het geregeld hebt op jouw website, en maak er zo nodig een iets minder super-de-luxe, uitmuntend, uiterst kwalitatief en stiekem ronduit arrogant verhaaltje van. ;)

www.tekstyl.nl


woensdag 23 september 2015

Missie en Visie zijn passé

Vroeger was het de normaalste zaak. Er was een hele pagina op de bedrijfswebsite (ok, ik bedoel niet heel erg vroeger nee) aan gewijd. Een heel hoofdstuk in een bedrijfs- of communicatieplan. Er bestonden zelfs hele boeken binnen één bedrijf, puur en alleen over, jawel, de 'Missie en Visie' van dat bedrijf. Maar nu kan dat echt niet meer.

Die sites, pagina's en boeken stonden vol met containerbegrippen en tegeltjeswijsheden:
'Op ons kantoor hebben wij eerlijkheid hoog in het vaandel staan.' 
'Ons uitgangspunt is kwaliteit leveren.' 
'Wij werken altijd transparant in de ogen van onze klanten.' 

Tja, zou ook raar zijn als bovenstaande dingen níet nagestreefd werden:
'Op ons kantoor hebben wij stiekeme dingen hoog in het vaandel staan.'
'Ons uitgangspunt is rotzooi maken.'
'Wij werken altijd geheimzinnig in de ogen van onze klanten.'

Kortom, die ouderwetse vorm van missie en visie voegde weinig nieuws of belangrijks toe. Daarnaast was het altijd veel te veel aan tekst. 

Tegenwoordig zie je een duidelijk verschuiving gaande. Bedrijven plaatsen hun missie en visie in slogans, ondertitels, motto's of gewoon in enkele duidelijke beloften. Daarnaast doet een passende styling ook al een hele hoop. En zo hoort het. Dat de klant geen heel boek of webpagina's hoeft door te spitten, maar in één blik ziet waar een bedrijf voor staat.

En nee, denk dan niet aan een slogan vullen met begrippen als 'duurzaamheid', 'klantgericht' en 'innovatief', want dan stap je alsnog in dezelfde fout die al te lang gemaakt is.

Ik zeg, tijd voor iets nieuws! Kijk vandaag nog even hoe jouw Missie en Visie vormgegeven is, en pas hem zo nodig aan. Succes!

dinsdag 22 september 2015

Mooie woorden maken het verschil

'Oh zo mooi, oh zo blij,
Wat ons zo gelukkig maakt, dat ben jij.'

'Jullie zijn een geweldig stel. Veel geluk samen!'

'Ik zal je nooit vergeten.'

Even een greep uit de meest voorkomende teksten bij de meest belangrijke momenten in je leven.
Een kant-en-klaar gedichtje voor bij een geboorte. Een lief bedoeld, maar afgezaagd stuk wens voor bij een bruiloft. En een weinigzeggende laatste groet op een begrafenis.

Dat doet zeer hè? En daar wil ik dus wat aan doen.

Bij de meest belangrijke momenten in je leven, horen wat mij betreft ook onvergetelijke woorden.
Teksten die je diepste emoties naar boven brengen en die echt vertellen 'Ja, deze woorden verbeelden zonder twijfel mijn relatie met deze jarige/pasgeborene/overledene'.

In mijn omgeving zie ik bovenstaande zinnetjes stuk voor stuk langskomen. En dit is geen verwijt hoor, want waarom ook niet?! Google eventjes op leuke schrijfsels, of bestel een kaartje online, en je vindt legio aan stukjes tekst. Maar ergens gaat het bij mij dan jeuken. Want wat zegt zo'n tekstje nou eigenlijk? Minstens 6 andere baby's hebben deze maand een geboortekaartje 'verstuurd' met exact diezelfde tekst erop! En tuurlijk wens je een pasgetrouwd stel veel geluk en heb je het volste vertrouwen in ze, maar is dat alles wat je kunt zeggen na een jarenlange vriendschap of in een sterke familieband? En de ergste: het grote gevoel van leegte op de meest treurige dag, wordt nog eens onderstreept door een 'dooddoener' als 'Ik zal je nooit vergeten.'


Dit kan anders mensen. En daar wil ik graag wat aan doen!
Wil je écht een goede boodschap achter laten, laat jouw gedachten dan op de juiste wijze onder woorden brengen. Want emoties kun je zelf wel heel sterk voelen, de ander ziet of hoort ze vaak niet automatisch...

Zie www.tekstyl.nl

maandag 21 september 2015

Veilig vernederend verkeer Nederland

Geen idee hoe jullie erover denken, maar ik vind het verkeer altijd druk. En een beetje eng. En dan heb ik het niet over het sociale verkeer, of het digitale verkeer, nee, gewoon 'het verkeer', als in auto's, stoplichten, fietsers, invoegstroken, scootertjes, voorrangswegen en meer van die chaos. 
Maar goed, ik maak wel vaak deel uit van het verkeer. Hetzij op mijn fietsje, als wandelaar, als bijrijder in een auto of als passagier in een bus (nee, ik heb geen rijbewijs nee). En nu valt mij op dat het verkeer hét medium is om op te (willen/kunnen) vallen, of juist niet..?

Zo kwam mij vorige week al fietsend een groepje brugklassers tegemoet gefietst. Groepje jochies. En jawel, zoals elk jaar: ze hadden 'de bel' ontdekt. 
Op de basisschool zíen kinderen hun fietsbel gewoonweg niet (of ze wandelen naar school), maar zodra ze dan naar de middelbare school gaan, is dat rare rondje op het stuur opeens uiterst interessant. 
Nou kun je met fietsbellen echt wel wat moois produceren aan geluid, maar helaas lukt dat deze jochies nooit. Het is juist een wanklankelijke strijd van wie het langst doorgaat, wie het hardst belt en volgens mij stiekem ook wie de meest boze gezichten om zich heen kan doen ontstaan. Nou, dan hebben ze een goeie aan mij! Grmbl. 
Maar kortom; ze willen opvallen.

Die strijd van opvallen in het verkeer is trouwens helemaal niet zo raar. Want juist omdat het zo druk is, is iedere deelnemer in het verkeer gedegradeerd tot een nummer. Een kenteken. Een zoveelste wachtende voor het stoplicht. Een puntje tussen velen. Niet leuk en al helemaal niet veilig! 
Dus natuurlijk wil je dan een beetje opvallen in die massa. Of dat nu is door je superdeluxe auto, je open dak, je hippie-busje, je fietsbel, van die tikkeltokkel-balletjes die je aan je spaken kan binden (die ik overigens erg schattig vind, maar ik vraag me dan wel steeds af: wat als je verdrietig bent of een rotdag hebt, dan moet je dus wel naar huis fietsen met dat blije getokkel op je fiets...), het kan van alles zijn. Zolang je maar niet meer 'één-van-de-velen-bent'.

Maar hier is een kanttekening nodig. En die merkte ik eind vorige week. Want men wil niet altíjd opvallen in het verkeer. Hoe leuk en veilig dat ook is.

Het is erg lang geleden dat ik zo'n ding aan heb gehad. Vroeger was het de hel. Je wilde er niet in gezien worden. Werd je alsnog gespot, door een bekende, in die afgrijselijke logge zak, dan was jouw sociale plaats in de groep direct verlaagd met 5 stappen. Jawel, ik heb het over het regenpak

Nou zou je denken; joh, we worden volwassen, wat maakt dat dan allemaal uit?! Ja, dat dacht ik dus ook. Het regende pijpenstelen (wat zijn pijpenstelen eigenlijk?) en ik moest helemaal van Nijmegen naar huis (Arnhem-noord). Dus zonder blikken of blozen trok ik m'n regenpak aan. Ja, die had ik slim uit voorzorg al meegenomen. :)

Nou, ik heb zelden zoveel ogen uit hun kassen zien vallen. 

'Is dat... ja, het is het toch echt ja.. Iemand in een regenpak!!' 
'Is het een man of een vrouw, ik kan het niet eens opmaken..' 
'Goh, ik wist niet eens dat die dingen nog bestonden!' 
'Waah, een ruimtereiziger!'


Nou hoorde ik die woorden natuurlijk niet letterlijk, maar blikken spreken boekdelen.. 

Maar waar ik met dit vernederende verhaal heen wil: men wil blijkbaar dus alleen opvallen in een (wat hen betreft) positief daglicht. Luidruchtig opvallend met je bel? Cool! Mooie opvallende auto? Prima! Lelijk opvallend in je regenpak? Hell no!

Dit gegeven geldt zowel in het gewone verkeer, het sociale verkeer als in het digitale verkeer. En daar wrikt het mij. Er lijkt tegenwoordig een trend gaande dat iedereen aan het in-zijn-ogen perfecte plaatje wil, of nee, moet, voldoen.

Nu was dat op Facebook al lange tijd het gebeuren, maar zelfs in het face-to-face-verkeer merk ik het de laatste tijd op. Alles moet gestreken, blij, gelakt, mooi, gepolijst, lachend, gelukkig, welvarend, geslaagd, rijk en uitermate gezellig. En dat hoeft wat mij betreft niet allemaal. Dat realiseerde ik me dus in mijn regenpak.
Ik zag er ab-so-luut niet uit volgens bovenstaand lijstje, maar werkelijk waar, ik had de grootste lol! Droog en veilig, terwijl de oh-zo-perfect-ogende mede-verkeersgebruikers boos en doorweekt waren.

Goed opvallen zit hem wat mij betreft dus niet in het perfecte plaatje, maar in een passend plaatje. En op dat moment was een regenpak gewoonweg de best passende keus! Het paste precies bij de situatie.
Daar hoeven we ons dan toch helemaal niet druk om te maken? Het verkeer is al druk genoeg. ;)

maandag 7 september 2015

Fun with Food - part 3

Let op: lang blog vanwege de vele kleine recensie'tjes!

Aaaah, Smaakvol. Eén van de evenementjes waar vriendjelief en ik altijd halsreikend naar uitkijken! Dit is inmiddels al de 5e keer dat we dit eetfestijn bezoeken (in onze 5-jarige relatie), dus ja, wij zijn fan.
Maar we blijven ons wel verbazen hoe sommige restaurants gewoonweg niet goed lijken te snappen hoe zij zich op zo'n evenement, waarbij zij zichzelf juist goed in de spotlights kunnen zetten, moeten presenteren..

Afgelopen donderdagavond is het feestje begonnen met een B2B-avond (met ticketverkoop), maar gezien wij niet zo'n trek hadden in een bobo-avondje, sloten wij de vrijdag (en de zaterdag..) aan.
Hierbij het verslag van dit jaar!


Overal - ja echt overal; zowel op de website, in de krant, in het Arnhem-Uit-magazine, in het boekje van Smaakvol, etc. - stond aangegeven dat Smaakvol 2015 op de vrijdag om 15.00 uur zou beginnen. Nu hadden wij deze ochtend ruim ontbeten (moederlief bleef een nachtje slapen en dan speel ik graag Bed&Breakfast), waardoor de lunch een beetje wegviel. Tegen 15.00 uur konden we dus wel weer wat voedsel gebruiken. We liepen richting het Gele Rijdersplein, waar Smaakvol al jaren gehouden wordt, om wat lekkers tot ons te kunnen nemen.

FOUT! Niet dus! Vrijwel elke ondernemer ging er blijkbaar vanuit dat het vandaag pas om 17.00 uur zou beginnen! Aaargh! Chaos! Maar laat ik chronologisch ons eetfeestje beschrijven. :)

Dag 1

Koetshuis Rhederoord +

Vriendjelief en liepen het terrein op, kochten wat munten en namen direct plaats bij Koetshuis Rhederoord. Hey, leuk, een nieuwe! Die heeft hier de afgelopen keren nog niet gestaan. Hier ging alles nog goed. We kozen voor een makkelijk begin: wit wijntje, groot witbiertje en biologische bitterballen (met biologische mosterd, vertelde de serveerster ons ongevraagd). Lekkere ballen, goed betaalbaar ook (8 ballen voor 2 muntjes de € 2,50) en een vriendelijke bediening - die ons helder en beleefd van alles vertelde over de eetgelegenheid in De Steeg. De stand zag er ook leuk uit, met heerlijke stoelen. Goed begin dus.

Het College /

We wilden vervolgens naar de stand van Het College. En toen ging het mis.. We namen er plaats, maar direct werd ons - hetzij vriendelijk - verteld dat we alleen van het dessert konden genieten, omdat zij 'helaas in de veronderstelling waren dat het feestje om 17.00 uur zou beginnen'.
'Helaas, dan zoeken we wat anders, komen we straks misschien nog terug!'

Bistro Velvet/Bij Visje en Vleesje /

Ok, door naar de volgende interessante dan maar. Caspar, onze stamkroeg? 'Nja, misschien straks, eerst maar eens iets nieuws en onbekends opzoeken.' Toen viel ons oog op de combi Bistro Velvet/Bij Visje en Vleesje. Bij laatstgenoemde hebben we nog nooit gegeten, dus we werden nieuwsgierig. Maar helaas, ook hier werd ons - hetzij beleefd en lichtelijk zelfbeschuldigend - gemeld dat we nog niet direct iets konden eten, 'omdat wij gerekend hadden op een starttijd van 17.00 uur'. Aaargh, wat nu!

De Buutplek ++

Door naar de volgende stand dan maar weer. En nu gingen we er op letten of ze er in ieder geval open en draaiende uitzagen. We liepen langs De Buutplek en werden, nog voordat we bepaald hadden of we dit open genoeg vonden ogen, zowaar naar binnen geroepen door de eigenaar. Of we een gans-bitterballetje wilden proeven. Ja hoor! Heerlijke ontvangst, gezellig gekletst met de (overigens duidelijk aan ADHD-lijdende..) eigenaar, veel info over de eetgelegenheid in Arnhem-Zuid gekregen en de ballen (èn de wildbouillon en linzen met geitenkaas die we vervolgens bestelden) waren heerlijk. Fijn! We werden enthousiast!

Warnsborn Hotel & Oranjerie --

Tijdens dit enthousiasme keken we uit op het roze opblaaskerkje (?) van Groot-Warnsborn. Daar wilden we vervolgens heen. Warnsborn wilde zich duidelijk verkopen als 'bij-ons-kun-je-trouwen'-toko. Het kerkje, daarin een bruidstaart, trouwfotoboeken, hartjesballonnen, etc., een auto bedekt onder de bloemen; het kon niet op. We namen plaats in het kerkje, maar niemand benaderde ons. Nadat we duidelijk hadden gemaakt geholpen te willen worden, werd ons 'Het begint pas om 17.00 uur, hoor!' zowat toegesnauwd ..
Euh, nee?!
Bah.

Hotel Papendal +

De andere kant dan maar weer op. Hotel Papendal. Jaaa, geen gedoe over dat ze nog niet open waren! Geen gezeik! En echt verrassend lekker eten (Papendal was toch een sporthal of zoiets?! Ik ging overigens voor een desembrood crostini met ham, vriendjelief voor een rio burger), vriendelijke mensen, wederom met nette uitleg over de eetgelegenheid; helemaal top! :)

Hans Eten en Drinken -+

Door naar Hans Eten en Drinken. Dat was een beetje half-half. Het eten was goed (flammkuchen en gestoofde kalfswangen), maar de bediening leek niet helemaal te begrijpen hoe Smaakvol in elkaar steekt. We wilden een 'algemeen' wit wijntje en biertje bestellen, aangeleverd door Hanos, de leverancier van de algemene wijntjes en biertjes, maar dat kon niet.
'Nee, wij hebben onze eigen biertjes en wijntjes'.
'Euh, nee, elke deelnemer biedt ook de algemene drankjes aan'.
'Nee, wij niet'.
'Jawel, die zijn te verkrijgen bij de centrale bar, of je haalt daar direct wat algemene flessen wijn voor in je koelkast..'.
'Ha, je verwacht toch niet dat ik algemene drankjes ga halen, door de regen, bij de centrale bar?!'
Na ja, eigenlijk wel dus..
Maar goed, ik had ook wel zin in de wijn die zij aanboden, dus ach. Maar correct is anders. Bah. Gelukkig maar dat het eten lekker was. Overigens werd het bestelde biertje in eerste instantie vergeten en werden we, toen we eenmaal verplaatst waren naar de buren, er dringend op gewezen dat we het bierglas terug moesten brengen als het biertje op was. Beetje jammer.

Greenville Eat-In +

Zonder de regen in te hoeven schoven we dus door naar de buurman: Greenville. Hier kan ik simpel in zijn: erg fijn! Lekker eten (burger onion gravy en pittige frietjes), bediening weer erg vriendelijk en informatief over de eet-(en bestel!)gelegenheid en de stand zag er leuk uit! :)

Caspar +

Tot slot nog even wat biertjes en uit-het-vuistje-worstjes gedaan bij de stand van Caspar. Zoals gewend; heel gezellige bediening, lekkere speciaalbiertjes en de worstjes bevielen ook wel. Ok ok, helemaal onbevooroordeeld zijn we niet, want Caspar is onze stamkroeg..
Leuk detail overigens: (mede-/hoofd-?)organisator Wolter (eigenaar Caspar) is een van de weinigen organisatoren - bij welk evenement of festival dan ook - die zelf ontzettend veel fysiek werk verricht! We zagen hem voortdurend op en neer rennen, sjouwen en regelen. Chapeau!

Maar goed, we zaten nu toch wel heel erg vol, dus gingen vanuit de Caspar-stand maar weer op huis aan. Morgen weer een dagje, om nog wat hapjes te proberen.. ^_^

Dag 2

Oude Post +

Vriendjelief en ik waren toch wel nieuwsgierig geworden naar de restaurantjes die we vrijdagavond hadden moeten missen wegens de miscommunicatie over de starttijd. Maar onze eerste stop was de stand die ons (qua menukaart) vrijdag nog niet zo interesseerde: de Oude Post. De menukaart toont onder andere Diamanthaas en Coquille, maar dat zijn allemaal dingen die we wel kennen. Wat kan daar nou zo bijzonder aan zijn? Maar de Oude Post bleek vrijdagavond de Smaakvol-Award gewonnen te hebben! Toch maar eens een kijkje nemen dan.
Leuk ingericht met mooie bloemstukken en een charmante tafelversiering. Zelfs de serveersters hadden bijpassende bloemetjes in hun haren. Het eten was erg lekker (vitello tonato voor vriendjelief en de coquille voor mij); erg fijne en inderdaad creatievere smaakcombinaties dan we hadden verwacht. De borden waren daarnaast prachtig opgemaakt. De bediening was vriendelijk.
We misten eigenlijk alleen wat informatie over het restaurant. Een zeildoek aan de binnenzijde van de stand met daarop een afbeelding van het heuse restaurant o.i.d. was leuk geweest.

Het College +

Door naar Het College. Nu konden we er gelukkig wèl terecht voor een hapje. En mmmm, wat smaakte dat lekker (kort gebakken zalm voor mij en de dry aged entrecote voor vriendjelief)! Zelden zo'n lekker zalmpje gegeten. Ook de bediening was leuk; vriendelijk en kon ons goed van informatie over het restaurant voorzien. Leuke ingerichte stand ook.

Bistro Velvet / Bij Visje en Vleesje -+

Bij deze stand ondervonden we zo'n beetje hetzelfde als bij Hans Eten en Drinken: lekker eten, stand ziet er leuk uit, maar erg slechte bediening. We werden amper opgemerkt, toen we onze bestelling eindelijk hadden doorgegeven werd deze vergeten en vroeg de ober minuten laten 'wat we ook alweer wilden eten' en we moesten erg lang wachten op ons eten. Daarnaast merkten we bij nabijgelegen tafeltjes op dat ook bij Bistro Velvet / Bij Vleesje en Visje geen algemene biertjes en wijntjes besteld konden worden.. Helaas. Maaaar, eerlijk is eerlijk; het eten was lekker (entrecote voor vriendjelief en tonijn voor mij)! Wederom creatieve combinaties aan smaken en het was lekker pittig allemaal. Ook op onze vragen over de (samenvoeging van de) eetgelegenheden werd duidelijk en vriendelijk antwoord gegeven. Maakte het allemaal wel weer een beetje goed. ^_^

De Visbroertjes +

Zoals elk jaar sloten vriendjelief en ik Smaakvol af met wat lekkere oesters. Beide gingen we voor een Hollandse en een Ierse, inclusief de grappige pipetjes met sausjes. Leuke stand, charmante jongens, lekkere oesters: het was een erg fijne afsluiting voor deze Smaakvol.

De winnaar!

Wat betreft onze persoonlijke winnaar? De Buutplek. Het eten was écht origineel en superlekker. Het verhaal achter het eten vonden we erg leuk om te horen en de stand was mooi aangekleed, refererend aan het restaurant zelf. Maar wat De Buutplek voor ons ècht de winnaar maakte, was het enthousiasme van de persoon die ons aansprak, die overigens ook nog eens de eigenaar bleek te zijn. Geen protserigheid, geen pretentieus gedoe, gewoon lekker toegankelijk en dol op z'n vak. Hier gaan we zeker 'echt' eens uit eten!

En wat Smaakvol betreft, wij kunnen met zekerheid zeggen:
Tot volgend jaar! :D

vrijdag 21 augustus 2015

Synoniem is gelijkbetekenend?

Enkele blogs geleden had ik het over tegenstellingen. Tegenstellingen die twee duidelijk tegenstrijdige dingen aankaarten, maar die vreemd genoeg toch beide nagestreefd worden. Vandaag wil ik het graag hebben over synoniemen. Want die zijn minstens net zo opmerkelijk!

Volgens de Van Dale is een synoniem een 'woord met (bijna) dezelfde betekenis'. Nou vind ik dit eigenlijk al een bar slechte beschrijving. Een gedegen woordenboek zou mijns inziens nooit definities moeten afzwakken met woorden als 'bijna', 'vaak', 'soms' of 'meestal'. Maar goed, daar hebben we het nu niet over. Synoniemen dus. Zelfde betekenis.

Nu is het zo dat een zelfde 'betekenis' zeker niet altijd 'hetzelfde plaatje' betekent! Elk woord heeft namelijk zijn eigen context en draagt zijn eigen kenmerken, en iedereen heeft zijn of haar eigen referentiekader. Dit geldt overigens al bij één en hetzelfde woord. Als ik zeg 'leeuw', denkt de één aan een schattig leeuwenwelpje in de dierentuin, de ander ziet direct het logo van de ING voor zich en een derde legt meteen de link met Disney's Simba (jep, guilty!)
Uiterst interessant dit! Jammer dat er nog geen mogelijkheid is het 'plaatje in ons hoofd', dat we ons vormen als ons iets gezegd wordt, vast te leggen.

Maar terug naar de synoniemen. Want ik durf aan te kaarten dat ik de Van Dale stiekem toch wel begrijp, met hun 'bijna hetzelfde' synoniem-definitie! Een synoniem is namelijk verre van hetzelfde!
Ik illustreer dit graag aan de hand van de volgende voorbeelden, waarvan de synoniemen officieel gevonden zijn op www.synoniemen.net. Let wel, ook synoniemen.net zwakt hun eigen bestaan al af door de melding: 'woorden die (ongeveer) hetzelfde betekenen als...'. Gaat lekker zo. :)

Een nieuwe trend tegenwoordig zijn de reisblogs. Onbekenden die een heel blog volschrijven over hun reizen. Het profiel van zo'n reisblogger luidt vaak als volgt:

'Ik leef als nomade. Ik heb geen vaste leef- en woonplek. Elke dag begin ik weer vol goede moed aan mijn zoektocht naar de echte levensbehoeftes van de mens.'

Ooh, wat klinkt dit romantisch, hè! Die levensbehoeftes, daar bedoelt deze nomade vast iets mee als 'bezinning' en 'spirituele verrijking'!
Nu dezelfde zin, met een zogenoemd 'synoniem' erin.

'Ik leef als zwerver. Ik heb geen vaste leef- en woonplek. Elke dag begin ik weer vol goede moed aan mijn zoektocht naar de echte levensbehoeftes van de mens.'

Autsch. Opeens wordt helder dat het hier gaat om de échte levensbehoeftes van de mens. Drinkwater en voedsel...
Je kunt dus 'exact hetzelfde vertellen' - volgens synoniemgebruik - en toch een heel ander beeld overbrengen.

Om in de vakantiesfeer te blijven: wat klinkt leuker om te vertellen na je vakantie:

'We hebben urenlang geflaneerd over de boulevard.'
of
'We hebben urenlang gewandeld op het wandeldek.'?

Eerstgenoemde klinkt heerlijk en luxe, terwijl de tweede zin vooral noodzakelijk kwaad doet vermoeden.. Ondanks dat de gewisselde woorden toch echt synoniemen zijn!

Nog een mooie:
'We hebben drie weken doorgebracht in een idyllisch chalet.'
tegenover
'We hebben drie weken doorgebracht in een eenvoudige kooi.'

Echt waar, dit zijn synoniemen! :P


Dus, wat moeten we nu met deze wetenschap? Alle vakantieverhalen met een korreltje zout nemen? Of zelf deze kennis toepassen en je gehele leven romantiseren in de oren van anderen?
Nee, want voor je het weet word je, in het eerste geval, een cynisch, kil mens, of geloof je, bij het tweede geval, uiteindelijk zélf in je geromantiseerde sprookjes, waardoor je het onderscheid tussen echt geluk en 'synoniemgeluk' niet meer weet te vinden.

Mijn tip: pas beide toe wanneer jij denkt dat het nodig is. Vertelt die ene vriend voor het vijfde jaar op rij uitvoerig over dat deze vakantie toch echt 'de meest geweldige reis is', met het 'lekkerste eten ever' en die 'superleuke hotelgenoten waar we dikke vrienden mee zijn geworden'? Korreltje zout. Heb je zelf tijdens de vakantie een koffie verkeerd in een simpel eetcafeetje gedronken, maar was het supergezellig, werd je perfect geholpen door de bediening en was dit een middagje om te koesteren? Maak daar dan voor één keer 'Ik heb een cafe latte in een knusse lounge gedronken' van! ;)

maandag 10 augustus 2015

Fun with Food - part 2

Altijd fijn, zo'n actie van de Albert Heijn. (Ha, dat rijmt! Onbewust, echt!) Paar zegeltjes sparen en de tweede persoon mag gratis van een 3-gangen-diner genieten. Daar maken wij uiteraard graag gebruik van!

Deze actie van de Albert Heijn biedt ruime keus in restaurants in Arnhem. Wat goedkopere, wat duurdere; voor ieder wat wils. Vriendjelief en ik besluiten voor Villa Velperweg te gaan. Nog nooit gegeten.

De ontvangst is hartelijk (reserveren was verplicht). We worden naar ons tafeltje gewezen. Mooi naast een grote vaas, die het zicht tussen ons tafeltje en de weg ietwat doorbreekt, waardoor we eigenlijk amper merken dat we naast de drukke Velperweg zitten. Aan de andere zijde van ons tafeltje het mooie grote pand; de villa.

Als de menukaart naast ons tafeltje wordt neergezet, wordt duidelijk vermeld dat wij met onze Albert Heijn-zegeltjeskaart 'gewoon mogen kiezen uit het standaard aangeboden 3-gangen-menu'. Geen apart (karig, kleiner, minder speciaal) menuutje voor het AH-zegeltjes-volk dus. Netjes!
Die menukaart is trouwens wel een punt van vermelding: het is een erg leuk ding - een grote, smalle, houten plank, waarop met krijt alle opties geschreven zijn, inclusief de 3-gangen-menuprijs - maar die plank wordt voor elk gezelschap tegen een aangrenzend tafeltje gezet. Als het rustig is, geen probleem, maar toen alle tafeltjes vol zaten en de laatste gasten de menukaart wensten in de zien.. Ai. Je kan natuurlijk geen grote houten menukaart tegen het tafeltje van reeds gearriveerde/etende/borrelende gasten aanzetten! Een ober ervoer dit probleem zichtbaar ook, maar loste dat praktisch op door een lege stoel schuin naast het tafeltje van het stel neer te zetten en de menukaart daar tegenaan te laten leunen. Goede improvisatie, maar dit was duidelijk wel een puntje waar niet veel eerder stil bij gestaan is door het personeel.

Terug naar het menu. Als pré-hapje gaan we beide voor de 'aperatiefhapjes deluxe'. Ik kies vervolgens voor een carpaccio vooraf (met knapperige kappertjes), een eendenborst (met port-sinaasappelsaus) als hoofd en een citroentrio na. Vriendjelief gaat voor de kreeftenbisque, taartje van pulled pork en rode vruchten (met merengue en vanille hangop).

Als drankje kies ik een droge witte wijn van 'eigen label'. Een makkelijk, lekker wijntje. (Oei, ik mag volgens een eerder gevolgde wijncursus het woord 'wijntje' niet meer gebruiken, maar ik vind het hier toch gezelliger klinken, dus ik blijf erbij. ^_^)
Over de dranken gesproken: de wijnen staan (wederom met de prijs erbij) helder uitgeschreven op een krijtbord voor de villa. Dat is prettig! Even een sprongetje naar het dessert: vriendjelief en ik willen een muscat bestellen, maar die hebben ze niet. De gastvrouw wijst ons vriendelijk op twee opties, waarvan wij de zachtzoete, licht bruisende moscato kiezen. Heerlijk!

Het eten arriveert. De aperatiefhapjes zijn grappig, maar niet heel bijzonder. Een kalfslapje met chutney, couscous met een groentetje erop, en een sushirolletje. Smaken op zich ok, maar na de heerlijke beschrijving van het gerecht '3 kleine, leuke hapjes om uw smaakpapillen alvast wat te laten prikkelen', had ik toch iets meer verwacht aan spanning/creativiteit/smaaksensatie.

Door naar de overige gerechten van het menu: de borden zijn prachtig opgemaakt, worden correct voor je neergezet (evenals de bierglazen, die vriendjelief bestelde) en liggen bóórdevol met voedsel. En eerlijk is eerlijk; alles smaakt goed! Ja, alles. Ik ben zo'n vriendinnetje die ook van alles wat haar vriendje besteld heeft, een hapje wil proeven. Dus ik héb alles geproefd en vond alles goed smaken. De gerechten en de bereiding ervan zijn echter niet erg bijzonder (al vond ik de knapperige kappertjes bij de carpaccio wel èrg verrassend en lekker), maar voor € 32,50 per 3-gangen vind ik het prima gerechten en ach, Villa Velperweg bestaat ook nog niet zo heel lang, dus misschien dat de overstap naar wat spannendere hapjes/ingrediënten/bereidingswijzen nog moet komen.
Over die grote hoeveelheid van voedsel; een strenge criticus zou kunnen zeggen dat die kakofonie aan dingen op het bord ietwat overdone is en dat het de klasse van een gerecht en het restaurant geen goed doet. Daar is iets voor te zeggen. Naast mijn eendenborst liggen er smalle stroken wortel, wat boontjes, wat erwtjes, wat minibloemkooltjes, een groene spread en een aardappelspread op mijn bord. Daarnaast wordt er nog een bakje friet (inclusief mayo, dus geen geneuzel van dat die nog apart besteld/betaald moet worden) en een bakje salade (met rozijntjes, erg lekker!) op onze tafel gezet. Veel dus, heel veel. Maar mij hoor je daar niet over klagen. Lekker veel voedsel. Lekker en veel. Daar is toch niks mis mee? ^_^

Naar binnen voor een toiletbezoek en om te betalen. Ook binnen ziet het er netjes en correct uit. Het toilet is schoon en degelijk, niet chique. Bij het afrekenen word ik goed en vriendelijk geholpen. Niet pretentieus, maar gewoon goed beleefd en oprecht geïnteresseerd in hoe onze avond bevallen is.

Kortom: Villa Velperweg is een fijn restaurant, met lekker, doch niet-zo-bijzonder eten, en een prettige bediening. Hier kom ik zeker nog eens terug! Maar eerst nog even die 3 andere volle Albert Heijn-zegeltjeskaarten opmaken..!

dinsdag 4 augustus 2015

Zwart versus wit?

Het weer in Nederland: Gister wilde ik niet naar buiten, omdat het mij net iets te warm was. Vandaag blijf ik liever binnen, omdat die regen mij niet zo aan staat. Óf het is gloedje heet óf het valt met bakken uit de lucht. Maar nee, daar klagen wij niet over; wij zeeklimaatlanders moeten maar gewoon flexibel zijn.

Dat flexibele kan soms best lastig zijn. Want tegenstellingen zijn niet zo simpel als ze klinken. Bij een tegenstelling denk je al snel aan zwart-wit-denken. Het-één-of-het-ander. Zon of regen. Maar bij veel tegenstellingen die ik tegenkom moeten vaak allebei de opties gelden..
Lastig? Laat het me je uitleggen.

Neem nou het verkeer. Het is uit den boze om op de fiets oordopjes te dragen om een lekker muziekje te luisteren, want dan zou je als fietser het overige verkeer niet kunnen horen. En dat is gevaarlijk! Helemaal mee eens. Het is al gevaarlijk genoeg op de weg.
Maar wat creëren een stelletje techneuten (die waarschijnlijk nog nooit op een fiets hebben gezeten) tegenwoordig?
Geruisloze auto's!
Daar fiets je dan, heel veilig, zonder oordopjes in, om het verkeer te kunnen horen. Er lijkt niks aan de hand, geen verkeer in de buurt, terwijl opeens - NJJIIIEEEOEW - een auto je scheerlings passeert! (Dat 'NJJIIIEEEOEW' is dus de beweging, niet het exacte geluid. Dat geluid voeg je er in je hoofd aan toe. ^_^)
Rare tegenstelling, maar de wereld van tegenwoordig vraagt om beide: de fietser moet alert zijn en mag geen muziek luisteren, terwijl de autorijder geruisloos over de straat mag sneaken.

Ander voorbeeld: Er raken steeds meer mensen werkloos. We willen allemaal, waaronder de overheid, deze mensen graag weer aan het werk hebben. Maar wat is dé trend tegenwoordig?
Automatisering!
Een tegenstelling van jewelste. Maar beide volstrekt waar.
Kassajuffrouwen in de supermarkt worden vervangen door handcomputers waarmee de klant zelf zijn boodschappen kan scannen. Conducteurs worden vervangen door OV-chipkaartpoortjes. Postbodes worden straks alleen nog maar ingezet voor pakketjes, omdat alle post tegen die tijd digitaal verstuurd wordt.

En dan nog de leukste. Uit onderzoek is gebleken dat men niet te veel wil betalen voor producten. We kiezen graag voor aanbiedingen, koopjes, deals. Men koopt liever een voordeelpak rijst voor een lagere prijs in plaats van een heel klein beetje A-merk rijst voor een veel hoger bedrag. Ok, te begrijpen, en herkenbaar.
Maar uit onderzoek is óók gebleken dat we voor luxe artikelen juist bewust méér willen betalen. Zelfs-al-weet-de-consument-dat-het-product-gelijk-is! Dus zelfs als men weet 'Kaviaar Y is exact dezelfde kaviaar als Kaviaar Z', dan kiest men toch liever voor de duurdere kaviaar in het mooie doosje, met de exclusieve naam, dan voor (DEZELFDE!) goedkopere kaviaar in het minder charmante doosje met de pseudo-chique naam.
Hele rare tegenstelling dit. 'Gierig, bij goedkope producten' versus 'Kwistig, bij luxe artikelen'. Wiskundig een logische correlatie - Y (aanzien product) wordt groter, dus X (betaalgrens consument) ook -, maar voor de menselijke psyche lijkt dit ontzettend omgekeerd evenredig.

Zwart-wit denken kan dus niet altijd opgaan. Nu klinkt dat cliché, maar ga bij jezelf maar eens na hoe vaak je toch bewust al bij voorbaat één uiterste kiest. Maar het blijkt nu dus wel dat soms béide uitersten van een tegenstelling net zo waar zijn als het feit dat ik nu al twee dagen 'buiten' vermijd, omdat het me dan weer te warm is en dan weer te nat.. En een grijze guldenmiddenlucht? Nee, dat trekt me ook weer niet... Aaargh! ;)

woensdag 29 juli 2015

Klopt!

Dingen moeten kloppen. Daar ben ik fel voorstander van.
Spelfouten? Grmbl! Blijvende stickers die net een beetje scheef geplakt zijn? Bbbrr! Dingen die op regenboogkleur zijn gelegd, waarvan er net twee verkeerd om zitten? AAARRGH! (OCD? Misschien.)
Maar dat iets moet 'kloppen', heeft natuurlijk niet alleen te maken met correct taalgebruik, structuur en chronologische volgorden. Dat dingen moeten kloppen kan natuurlijk op diverse manieren opgevat worden.

Gisteren naar de Jaarmarkt in Groesbeek geweest. En enkele dingen daar klopten niet zo.
We (moederlief en ik) wilden ergens gaan lunchen. 'De Kroon', daar had ik nog nooit gegeten, dus 'kom, laten we daar eens kijken'.
Buiten stond een bord met daarop wat A4'tjes geplakt. 'Verassende' broodjes en een 'gemende' salade moesten ons het terras op lokken. Autsch! Klopt niet! Beetje slordig. Of gewoonweg dom.
Maar goed, we hadden trek in wat te eten en drinken, dus ok, we gingen op dat terrasje zitten. Zeker 5 minuten later had nóg niemand van de bediening ons opgemerkt, dus wij vertrokken. Nee, dit klopte echt niet.

Nadat we vervolgens lekker geluncht hadden bij De Locomotief troffen we op de markt een kraampje aan met geitenkaas. Mmm, lekker! Ik heb volgens mij wel 5 kazen mogen proeven (met die reeds volle buik dankzij die lunch) alvorens ik een stuk uitkoos om mee naar huis te nemen. Dat vind ik netjes. Niet te gierig doen qua proeven, maar de klant keus te over geven. Klopt helemaal! :)

Vol en voldaan vertrok ik tot slot naar huis. Ik zat in de bus tussen allemaal oudjes van ver weg. Zelfs 'Uit de grote stad', sneerde een oud dametje een verstandelijk beperkte mede-busreiziger toe, toen hij aan werd gereden door haar niet-vastgezette rolstoel. "Ja, wij uit de grote stad zijn ander openbaar vervoer gewend! Wahaha!". Een 'sorry' kon er blijkbaar niet van af. Bah. Klopt niet, klopt absoluut niet.

Thuis aangekomen overviel me juist weer het gevoel van wat er allemaal wél klopt: mijn lieve vriend, mijn fijne familie, onze poepie van een kat, mijn goede gezondheid, ons fijne huisje, mijn leuke aankopen van de jaarmarkt, ons lekkere avondeten. Het klopte even allemaal heel erg goed!

Maar toen bereikte mij het nieuws via onze straat-app; een jonge buurman is overleden. Hartstilstand.
Een vader van een zoontje van 10, gescheiden van zijn vrouw. Zoontje woont normaliter bij zijn moeder, maar was net deze week op bezoek bij zijn vader. Hij trof zijn vader dood aan.

Dit klopt niet. Dit klopt in geen enkele zin. Dingen moeten kloppen. Harten moeten kloppen.
Zo'n bericht als dit maakt het weer even heel erg duidelijk: spelfoutjes, scheef geplakte stickertjes en dingetjes die niet mooi chronologisch liggen.. Ze kloppen dan misschien niet helemaal, maar in het totale plaatje.. wat maken die dingen dan eigenlijk uit?
Tel je zegeningen. Realiseer wat voor een mooi leven je hebt.
Er klopt meer van dan je denkt.

vrijdag 17 juli 2015

Fun with Food - part 1

Waarom. Wáárom heb ik hier nog nooit eerder aan gedacht!?

Ik had inmiddels al wel een Fun with Fabrics gestart, omdat ik dol ben op (schrijven over) stofjes, kleertjes en kussentjes, maar ik lijk qua schrijven totaal vergeten te zijn wat mijn ándere grote hobby is.. Food!

Vanaf vandaag zal ik dus ook af en toe stukjes schrijven over voedsel. Te beginnen met een recensieblog over restaurant ('& foodbar' volgens de website, wat dat dan ook moge zijn) Schultenhues in Zutphen.

Gisteravond samen met vriendjelief wezen eten bij 1-Michelin-sterrestaurant Schultenhues. Ok, het was geen gewoon bezoek; het was een dinertje via een Groupondeal. Want daar ben ik nou eenmaal dol ik, aanbiedingen! (Zal ik dan misschien toch dat simpele burgertrutje zijn, zie vorig blog?!) 

We waren iets verlaat. Vriendje moest iets langer doorwerken + hij moest zijn OV-chipkaart nog onverwacht opladen en ik verloor mijn schoenzool van mijn pump op de wandeling van station Zutphen naar het restaurant (wat overigens een prima te lopen afstandje is).. We belden dat we iets later arriveerden, en dat was geen probleem.

Nu zul je misschien denken; nou, dat begon al lekker dan! 'Deze nare ervaringen zullen je stemming die avond hoe-dan-ook al gekleurd hebben!'. Maar nee, deze ongeregeldheden heb ik bewust niet meegenomen in mijn verdere oordeel die avond. :)

We werden correct ontvangen door een jongedame (hetzij met iets te lang felblond haar en een iets te kort zwart rokje) en naar onze plaatsen gewezen. Ze schoof, zoals verwacht wordt bij een restaurant met een Michelin-ster, netjes de stoel voor me naar achter en aan toen ik plaats nam aan de tafel. Het interieur is een beetje een mix van stylen; zowel wat hele creatieve dingen als wat strakke design-dingetjes. Het is het best te omschrijven als 'modern strak doch hip' denk ik. Eén puntje over een creatief element in het interieur: er hingen 2 gigantische soort van vogelnesten aan het plafond, maar één van de nesten hing enorm laag. Zo laag dat je er zelfs met een lengte van, laten we zeggen, 1 meter 20, niet meer onderdoor kon. Voor ons geen probleem, want wij zaten relaxed op de lekker zittende stoelen, maar de bediening had er zichtbaar last van. Waarom dat nest dan niet wat hoger ophangen? Maar goed..

Er werd ons netjes gevraagd wat we wilden drinken, wij kozen voor een bubbeltje en BAM, daar werden ons al 2 amuses voorgeschoteld. Met een komkommerdrankje erbij.
Ik voelde me ietwat gehaast raken en kreeg last van keuzestress waar mee te beginnen. Dat had dus misschien wat vloeiender gemogen. Heerlijke amuses trouwens!
Vervolgens werd ons gevraagd of we iets niet lusten of mochten (dat is voor ons beide gelukkig niet het geval) en de gastheer vertrok weer. Prima jongen overigens, die goed door leek te hebben dat wij van een correcte bediening houden, maar tegelijkertijd jong en ietwat maf zijn, en dus ook wel van een losse sfeer en zelfs wat gegein houden.
Wat we wel misten was een beschrijving van wat wij deze avonden mochten verwachten. Let wel, ik houd van verrassingsmenuutjes, dus ik hoef geen gedetailleerde uitleg, maar (ook al stond het op mijn uitgeprinte Grouponvoucher), een intro van 'Vanavond ontvangt u van ons eerst een koud gerechtje, daarna een warm, gevolgd door een hoofdgerecht en tot slot een toetje' is gewoon netjes. Daaraan kan dan meteen de vraag gekoppeld worden wat wij daar bij willen drinken en of zij eventueel een wijnarrangementje aanbieden. Die vraag volgde niet. Ons werd lukraak bij de eerste gang gevraagd of we iets wilden drinken, 'bijvoorbeeld een witte wijn' (?!). Wij stelden toen zelf maar voor dat we zaten te denken aan een wijnarrangementje. Ja, dat hadden ze. Fijn. :)

Terug naar het eten; daar is eigenlijk weinig over op te merken! Goed bereid, mooi opgemaakt, lekkere spannende combinaties aan smaken: we hebben erg genoten van het eten! Leuk detail is dat veel gerechten op onze tafel werden voltooid. Sausje zus erover heen, dressinkje zo eromheen, knapperig iets er nog bovenop. Heel erg leuk en persoonlijk; je krijgt het idee heel vers en heel speciaal voedsel geserveerd te krijgen.
Over al die losse ingrediënten trouwens; ben ik nou de enige die nooit kan onthouden wat de ober vertelt als hij het voor je neerzet? Er stroomt dan altijd een waterval aan prachtige woorden over me heen, maar als vriendjelief vervolgens vraagt wat wij nu eigenlijk eten, kom ik niet verder dan "Vis... met dat schuim.. en die knapperige floopies erbij.. en crispy stuff eroverheen! Lekker!"...

Maar daar gaat het ook om; het was ontzettend lekker allemaal. Daar hebben we dan ook onze complimenten over gegeven. Klein puntje: bij het afhalen van het hoofdgerecht werd ons niet gevraagd of het gesmaakt had. Dat misten we specifiek op dat moment omdat vriendjelief een vraag had over de bereidingswijze van het gerecht. Er leek bij de vrouwelijke bediening sowieso weinig tot geen ruimte te zijn voor een praatje. Dat was een beetje jammer.

Op het eind nog een toiletbezoekje. Prachtig! Mooie combinatie van de oudheid van het pand (dikke houten, zichtbaar lange tijd gebruikte deuren) en modern design. Wat vooral opviel waren de gratis pakjes zakdoekjes en 'vanity kit's'. Ik was benieuwd naar laatstgenoemde doosjes dus gluurde in één en trof wattenstaafjes aan. Netjes! Ik verwachtte ook nog een tandenstoker, want dat lijkt me logischer na een diner, maar die zag ik niet zo direct.

Al met al namen we erg vrolijk en voldaan afscheid. Enige minpuntje naderhand was dat de bubbels die we vooraf namen een stuk duurder uitvielen dan gedacht. En dat terwijl we al een wijnarrangement bestelt hadden en een fles water. Die naar-ons-idee dure bubbeltjes leken dus een beetje uit verhouding. Bij (eet)cafeetje Njoy een paar dagen eerder kregen zowel mijn moeder als ik ons tweede glaasje prosecco gratis, bleek bij het afrekenen. Dan vertrek je uitermate verrast blij naar huis. Nu vertrokken we dus wel vrolijk en voldaan, maar ook een beetje met zo'n gevoel van 'Nja.. 'dat-kan-er-dan-ook-nog-wel-van-af', zeggen we dan maar...'. En er lagen geen pepermuntjes o.i.d.

Maaaar niks te klagen hoor. Ik ben nu ook wel een stuk strenger dan normaal, omdat het immers een Michelin-sterrestaurant is. Nou zijn vriendjelief en ik al eens vaker naar een sterrestaurant geweest, dus wij hebben een referentiekader, zoals dat gezegd wordt. En bij een sterrestaurant mag je nou eenmaal wat meer verwachten. En ik ben daarnaast van mening dat een diner n.a.v. een Groupondeal niet hoeft af te wijken van de normale gang van zaken.

Mijn oordeel; Het Schultenhues in Zutphen is een mooi, 'een beetje correct' en vooral erg lekker restaurant! :) 
Ga ik zeker weer een keer naar terug!

maandag 13 juli 2015

Wie ben ik?

Iedereen kan tegenwoordig een boek publiceren. Of ze daarmee ook een boek kunnen schrijven, laat ik even in het midden. Maar vorige week stond bijvoorbeeld nog in de krant dat Grace Jones een autobiografie had geschreven en Arie Koomen een kookboek. Ja, u leest het goed. Cabaretier Arie Koomen heeft een kookboek uitgebracht. 'Grappen en grillen'.
Dat boek zal terechtkomen tussen de duizenden andere kookboeken die momenteel door iedereen gemaakt worden. 'Lekker koken met havermout', 'Lekker koken voor je schoonouders, 'Lekker koken achter het stoommandje' en uiteraard 'Lekker koken zonder gluten'.

Waar we tegenwoordig ook niet omheen komen zijn de zelfhulpboeken. 'Oh jee, ik ben mama', 'Oh jee, ik wil niet op vakantie', 'Oh jee, ik ben werkeloos' en uiteraard 'Oh jee, ik heb een glutenintolerantie'.
Maar waar ik het nu over wil hebben, is de keus die ook Grace Jones inmiddels heeft gemaakt: het schrijven van een autobiografie.
Ik vraag me namelijk af: is het eigenlijk wel mogelijk om een autobiografie puur vanuit jezelf en daarmee enkel je eigen perspectief te schrijven? Ja, ik snap dat autobiografie betekent dat de schrijver zijn of haar eigen leven beschrijft, maar weet je zelf wel zeker, wie je bent?

Andere mensen maken wel eens opmerkingen tegen mij die het idee geven dat zij in elk geval heel erg weten hoe ik in elkaar zit.
Zo nodigde ik een keer wat straatgenoten uit om een kijkje achter onze voordeur te nemen tijdens een straatbarbecue, en op het moment dat ze onze huiskamer binnenstapten riepen ze haast verontschuldigend in koor: "Oooh jaa, dit is zo jij. Ik had dit ook wel verwacht ja!"
Na lang brouwen op die opmerking heb ik besloten het maar als een compliment op te vatten, maar ergens wrikt het me wel. Ik voelde me als een open boek, waarvan de beschreven mise-en-scène helemaal niet gewaardeerd wordt! Er werd zelfs lacherig over gedaan!
(Ik heb overigens na deze situatie niets gewijzigd in mijn huiskamer hoor. Pfuh!)

Ander voorbeeld. Een vriend kwam een keer langs met Albert Heijn-zegeltjes voor korting op het Sanadome. "Hier. Jij lijkt mij wel zo'n type dat van zegeltjes sparen houdt!".
Nu ben ik niet zo'n fan van het Sanadome, dus ik heb de zegeltjes geweigerd. Maar vooral omdat ik me wederom als een open boek voelde. Een open boek, waarvan het hoofdpersonage totaal verkeerd begrepen wordt! Ik werd voor mijn gevoel neergezet als een burgerlijk trutje. Ik, een typische zegeltjesspaarder? Ppff, nee hoor!

Anderen hebben soms dus wel een heel duidelijk beeld van mij, terwijl ik daar zeker zo mijn vraagtekens bij zet.
Ik denk namelijk helemaal geen typische 'dit-is-zoooo-Paula-Hubbers' uit te stralen en soms denk ik dus zelfs een heel ander type te zijn, dan hoe anderen mij lijken te zien..

Dus weet je als mens precies wie bent? Niet helemaal blijkbaar!
Maar toch schrijft nu bijna iedereen een autobiografie. Alleen. Zonder navraag bij anderen in de vorm van 'Wie ben ik?'.

Misschien moet ik er zelf maar mee beginnen. Een autobiografie (of nee, ik doe niet aan boeken, dus het wordt een 'autobioblog') schrijven, nadat ikzelf én vele andere (intimi, vage kennissen, buren) antwoord hebben gegeven op de vraag 'Wie is Paula Hubbers?'.

Dus: lees straks het allereerste autobioblog, by moi (en vele anderen)! Te vinden tussen de blogs 'Wat is nou de professie van Arie Koomen?' en uiteraard 'Wat zijn gluten eigenlijk?'.
Bedankt! :)

woensdag 1 juli 2015

Heet

Ok, ik trok het in de felle zon vandaag tot 13.15 uur, maar toen moest ik er toch echt uit. Dat zei zowel mijn hoofd, mijn huid, als mijn kat. Laatstgenoemde wilde ook wel weer graag naar binnen. Het voelt echter wel raar; buiten schijnt een stralende zon, maar binnen is het pikkedonker (omdat ik de gordijnen dicht laat, zodat het nog een béétje koel blijft hier). En ik kies ervoor in het donker te gaan zitten. Op de mooiste dag van het jaar.

Maar goed, dit wordt geen blog waarin ik de zeurende Nederlander ga uithangen. Nu ís het uiteindelijk mooi weer; dan ga ik ook niet klagen.

Dat het nu zo heet is, doet me trouwens wel denken aan hoe heet ik het gister kreeg tijdens het lezen van een artikel. Heet van woede was dat.
Het artikel ging over een man in België die 7 jaar geleden werd vrijgesproken, maar tóch in de gevangenis werd gestopt. Niemand leek de fout door te hebben; zowel de verdachte, de advocaat, de gevangenis of justitie niet.
Tot zover vond ik het verhaal een beetje ongeloofwaardig en vooral grappig, maar toen werd vermeld om welke reden de man was vrijgesproken toentertijd. Hij werd vrijgesproken op basis van artikel 71: Onweerstaanbare drang.

Ik vond het nogal spannend klinken, dus ik ging te rade op internet. Ik vond het volgende:
'Artikel 71 stelt dat er niet van een misdrijf wordt gesproken wanneer de dader in staat van geestesstoornis was of wanneer hij gedwongen werd door een macht die hij niet heeft kunnen weerstaan.'

Nou vind ik het excuus 'geestesstoornis' bij delicten altijd al wat vervelend. Het lijkt er in mijn ogen namelijk heel vaak op dat de kaart 'Ik wist niet wat ik deed/ik kwam plotseling in een psychose terecht/ik had een black-out/ik ben psychisch beschadigd/o.i.d.' gespeeld wordt, terwijl de dader donders goed wist wat hij deed. Heel jammer vind ik dat.

Maar wat mij nog veel meer verbaasd, is het tweede stuk van het wetsartikel: 'gedwongen worden door een macht die je niet kunt weerstaan.' Let op: we hebben het hier niet over een macht in de vorm van een persoon of instantie die jou verplicht iets te doen. We hebben het over je eigen psyche. De stemmetjes-in-je-hoofd.

Wat ik hier vooral betreurenswaardig vind, is dat 'onweerstaanbare drang' nu voor mij samenhangt met criminaliteit. Terwijl ik - toch echt geen crimineel - die woorden best vaak op mezelf betrek!

"Ja, sorry dat die zak chips nu al leeg is, maar ik voelde zo'n onweerstaanbare drang om door te eten!"
"Hoezo raar dat we weer een vakantie naar Disneyland geboekt hebben? Dat is gewoon die onweerstaanbare drang!"
"Ik heb zo'n onweerstaanbare drang lekker op een terras te gaan zitten en heel veel biertjes te gaan drinken! Proost!"
"Geen zin? Maar mijn onweerstaanbare drang dan..?"

Kortom: iedereen heeft wel eens een onweerstaanbare drang. Criminelen dus ook.
Maar onder bovenstaand lijstje past gewoonweg niet een zin als:

"Tja, het leegroven van die huizen en daarmee meteen wat ernstige slachtoffers maken.. Ja... Dat kwam door een onweerstaanbare drang! Ja! Niks aan te doen dus! Ik moest wel! Ja. Van die drang ja..."

Dus ik denk: Neen. Bewaar de woorden 'onweerstaanbare drang' voor leuke dingen, zoals lekker eten, luxe reisjes en fijne momenten. En geníet juist van hetgeen we 'onweerstaanbare drang' noemen!
Maak er allemaal wat moois van deze fijne dagen!

maandag 15 juni 2015

Fun with Fabrics - part 9

Fashion. Een boeiend iets. Wat is bijvoorbeeld de definitie van fashion? Een manier van kleden, om jezelf, je smaak en waar je voor staat te openbaren? Is fashion slechts een tijdelijke trend? Of is het 't tegenovergestelde van vintage?
Als je het drie zinnen achter elkaar opschrijft, is het in elk geval een beetje een raar woord.
Fashion. Fash Ion. Fas Hion. Fashion.

Momenteel is het Fashion Festival gaande in homecity Arnhem. Voorheen ook wel bekend als MOBA. Of nee, het is nu heel.erg.iets.anders, zegt de organisatie zelf. Na goed, of het nu wel of niet hetzelfde feestje onder een andere naam is: mode staat in het middelpunt. Afgelopen zaterdag was zo'n beetje de aftrap (voor mij in elk geval), met de Nacht van de Mode in homesmalltown Klarendal.

Nu moet ik eerlijk zeggen: ik was geen fan van de Nacht van de Mode. Elk jaar startte ik enthousiast mijn avond, maar moest naderhand concluderen dat die 'Nacht van de Mode' niets meer was dan winkels die hun openingstijden wat opgerekt hadden.
Er werd daarnaast wel wat georganiseerd met een vleugje fashion, food en funky-stuff eromheen, maar dat was vaak dusdanig rommelig geregeld, dat het resultaat niet noemenswaardig was.

Maaaar ik moet mijn altijd.oh.zo.kritische.mening nu toch echt even bijstellen :)
Het was zowaar een erg leuk avondje! Ok, ik heb slechts 4 verdwaalde bruidjes rond zien wandelen in de 'Bruidssafari', kon vanaf een mijns inziens vroege tijd geen voedsel meer bestellen op het terras van Goed.proeven (dat volgens de medewerkers heel beleefd 'VOL!!' was) en ik moest een klein half uur in de kou wachten op een catwalk, maar het resultaat mocht er zeker wezen!
Ik heb dit jaar inderdaad fashion (de hippe catwalk), food (oesters bij wijnhandel Pangkarra) en funky-stuff (poëet in bruidsjurk) mogen ervaren! Helemaal leuk waren de gesprekjes met de eigenaren van de winkels. Dus ja, zelfs in de verruimde openingstijden zag ik dit jaar een meerwaarde!

Los van al deze gezelligheid besloot ik dit jaar zelf een stapje buiten mijn comfortzone te zetten. Ik dacht: het is Fashion Festival; ik trek iets fashionables aan! En ja, dat is voor mijn doen heel wat, want ik ben het type 'praktisch doch ietwat vrouwelijk': broek, shirtje, met eventueel bij-kleur-passende armbandjes en een sjaal. Maar de magazines vertellen mij vaak dat dat eigenlijk niet (meer) kan. Tegenwoordig is het voor vrouwen tussen de 25 en 35 hip een rok tot net over de knie te dragen met daaronder sneakers.
Bbrr, niks voor mij, maar hé, het is Fashion Festival, dus hup: ik hees me er gewoon in!


Het resultaat: Ach ja.. Het was grappig voor een keer :)
Ik heb leuke noch nare opmerkingen gehoord over m'n outfit, dus het zal wel geen heel vreemde indruk achter hebben gelaten, denk ik.

Míjn definitie van fashion, na deze Nacht van de Mode? Af en toe een uitstapje buiten je comfortzone maken is prima en leuk, maar blijf vooral jezelf. Of je nou in een broek, boots of een bruidsjurk rondwandelt. De wereld is jouw catwalk!

vrijdag 12 juni 2015

Opvoeding

Een kind opvoeden. Ik weet niet wat dat is of hoe dat precies moet, want ik heb zelf geen kinderen. Ik probeer mijn kat (en vriendjelief) soms wel op te voeden (vaak tevergeefs helaas..), maar ondanks dat ik geen echte ervaring heb met het opvoeden van kinderen, heb ik er uiteraard wel mijn mening over!
Maar of ik het nou eens of oneens ben met bepaalde opvoedmethodes; soms kun je er als ouder gewoonweg niks aan doen hoe je kind opgroeit, of wat je kind zich aanleert. Dan wórdt je kind opgevoed door de omgeving. Door de televisie. Door winkels. Door de samenleving. En die dingen zijn soms dezelfde dingen die mij, in mijn jeugdjaren, ook mede-opgevoed hebben. En nou zie ik toch duidelijk wat verschillen..

Laat ik beginnen met Disney. Mijn jeugd (lees: leven) draagt - met trots - een grote Disneystempel. Ik ben dan ook opgegroeid met prachtige films als De Kleine Zeemeermin en Belle en het Beest. Lieve films, met een mooie moraal en vooral: zachte woorden. Want je wilt kinderen natuurlijk niet opvoeden met nare woorden, of, nog erger, scheldwoorden! Ok, in De Kleine Zeemeermin worden 'de mensen' door Koning Triton heel brutaal 'slappe, vieze, vunzige visvreters' genoemd, en in Belle en het Beest wordt zelfs heel grof 'Dood het Beest!' geroepen, maar echt zware, harde scheldwoorden? Nee, die hoorde je als kind niet via Disneyfilms!
Maar nu? Ok, nu hoor je nog steeds geen echte scheldwoorden in de animatiefilms van Disney, maar.. er wordt wel naar gehint!
Zowel in Wreck-it-Ralph, Big Hero 6 als in everyones-favorite-Disney-movie Frozen wordt de zinsnede 'What the...?!' uitgesproken. En wij volwassenen weten donders goed dat dat gevolgd wordt door een 'hell' of 'fuck'!
Foei Disney! Kleine kindjes worden nu dus opgevoed met 'hints' van krachttermen! Nou vraag ik me af of kinderen dat overnemen, zelfs als ze niet weten hoe de zin afgemaakt wordt.. Maar goed, dan nog: Foei!

Maar genoeg over al die nare woorden. Door naar een ander dingetje uit mijn jeugd dat tegenwoordig nog steeds te vinden is. Playmobil. Playmobil is vriendelijk, goed en blij. Tuurlijk zijn er wel Playmobilpiraten en -bankrovers, maar zelfs zij dragen de onuitwisbare Playmobil-smile. :) Die dus. Een blije wereld, daar bij Playmobil, met een heldere scheiding tussen goed en kwaad. Lachende brandweermannen en blije prinsessen tegenover vrolijke piraten en dolgelukkige bankrovers.. Ja, voor een kind is dat logisch. Playmobil was vroeger een eerlijke wereld voor mij, zonder bedrog of onduidelijkheid of iets dergelijks.
Maar nu zag ik laatst bij Kruidvat een doosje Playmobil liggen dat deze heldere goed-kwaad-verdeling mijns inziens ietwat opschudde.
Eén doosje lag er maar. Van de serie 'Sports & Action'. Maar welke 'sportactiviteit' toonde het doosje?
Een voetballer die met zijn valse, neppe Playmobilgrijns op een brancard van het veld wordt afgedragen!


Inderdaad! Een heuse schwalbe dus!
Iemand die pijn heeft lacht niet! En daarnaast verwacht ik bij een serie genaamd 'Sports & Action'.. nou ja, sport en actie! En geen zielig tafereel als dit..

Dus, wat leren kinderen tegenwoordig, via Disneyfilms en Playmobil?
Aanstellen is ok, vooral als je er nog een luid 'What the...?!' bij uitkraamt.

Zucht..

Zijn er meer onder jullie die zich hier over vis-, euh, opvreten?