vrijdag 22 augustus 2014

Onthand?

Gister was het zo ver; storing op werk. Vanaf een uur of 14.00 tot 16.30 hadden we geen toegang tot internet, de telefoons deden het 't eerste uur niet, en we zaten zelfs een ruime tijd in het pikkedonker. Jawel; ook de lampen hadden het begeven.
Ondanks dat het natuurlijk niet de bedoeling was dat we nu even niet konden werken (want dat is dan gewoonweg het geval; alles gaat tegenwoordig digitaal, dus zonder internet of telefoon valt er gewoonweg niet te werken!) ontstond er een verrassend sociaal schouwspel. Als het ware een experiment.

In plaats van te verzuchten dat ik nou niet verder kon werken besloot ik dus maar te gaan genieten van alles wat er nu om me heen gebeurde. En ja, het was een prachtig gezicht.
Mensen zochten elkaar op, pakten er lekker een kopje koffie bij en gingen praten. En niet gewoon de standaard kantoorpraatjes, nee, de gesprekken werden persoonlijker en gevoeliger. Nou denk ik zelf dat dat ook een beetje kwam omdat de helft van de lampen uit was gevallen en er daardoor al snel een intiem sfeertje ontstond, maar toch; een 'crisis'-situatie als het hebben van geen internet maakt iets los in mensen.

Natuurlijk voelden we ons allemaal in het begin erg onthand en bezorgd. Was het werk dat ik zojuist had gedaan wel goed opgeslagen? Hoe lang gaat dit duren? Ik móet vandaag nog wat kortsluiten met een leverancier; gaat dat nog lukken? Laatstgenoemde opmerking viel overigens niet heel goed, omdat het woord 'kortsluiten' nou niet bepaald adequaat was.. De storing was namelijk ontstaan vanwege meerdere kortsluitingen, die elk afzonderlijk (lees: ging veel tijd kosten) weer heropgestart/aangesloten (weet ik hoe dat werkt..) moesten worden.. Ja, de zorgen zaten er goed in!

Maar toch ontstaat er dan op een gegeven moment zo'n natuurlijke overgave; we leggen ons er bij neer. We gaan niet steeds proberen in te loggen op internet, nee, we gaan proberen elkaar wat beter te leren kennen. Prachtig!

Maar aan elk feestje komt een eind. In dit geval met het bericht 'Alles doet het weer!'. En dan komt dat moment dat je je inmiddels lege kopje koffie weer op moet pakken, naar je eigen werkplek terugwandelt en het gewone werk weer op gaat pakken. Weg gesprek. Weg intimiteit. Weg magie.
Iedereen gaat na verloop van tijd weer naar huis en je groet elkaar weer met de standaard groet 'Fijne avond'.

Maar toch, eventjes, heel eventjes, was het standaard werkleven doorbroken. En soms mag dat best even :)



Hup, de blog is uit; aan het werk nu jij! ;)

donderdag 14 augustus 2014

Eerlijkheidshalf blog

Al vroeg leren wij allemaal om eerlijk te zijn. Dat begint met relatief onschuldige vragen als 'Heb jij een koekje uit de koekjestrommel gepakt...?!'.
Die beantwoorden we dan volovertuigd met 'Nee hoor...', terwijl we met grote moeite onze puppy-ogen opzetten.

Later wordt onze eerlijkheid op de proef gesteld met vragen als 'Ben jij na dat schoolfeestje wel direct naar huis gefietst...?!' of 'Heb jij op die verjaardag echt niet aan de alcohol gezeten...?!' en 'Dus jullie hebben alleen maar elkaars handjes vastgehouden en gekust...?!'.

En jaar na jaar lukt het ons (ons mensen, ons vrouwen, ons creatieve geesten?) om altijd maar weer die puppy-ogen tevoorschijn te halen en volmondig 'eerlijk' te zijn.. Maar ja, dit zijn dan ook geen heel ernstige punten. Ok, dan is er een koekje minder, ok, dan ben je nog even elders een drankje gaan doen, ok, er zijn echt wel wat flessen bier en wijn doorheen gegaan en ok, die relatie tussen jou en je vriendje is wat minder onschuldig dan je ouders gehoopt hadden. Maar dat de waarheid op deze punten een beetje verdraaid wordt, is geen heel groot probleem, dunkt mij. Dat zal iedereen (ieder mens, iedere vrouw, iedere creatieve geest?) moeten beamen.

Maar dan zijn er, als je eenmaal volwassen bent, van die vragen, waar je met geen mogelijkheid, of zonder naar onderbuikgevoel, puppy-ogen bij op kunt zetten.
Ik heb het over de doodsimpele vraag 'Hoe gaat het met je?'.

Want laten we eerlijk wezen; uit gemak beantwoorden we die vraag vrijwel altijd met 'Goed', maar geheel eerlijk is dat volgens mij niet altijd..
Maar je weet stiekem ook wel dat de ander helemaal niet zit te wachten op een minder blij antwoord: dat kost meer tijd, want dan moet/gaat/wil de ander doorvragen. De ander kan door jouw antwoord óók in een minder blije bui raken, en dat wil je al helemaal niet. En je geeft tot slot een persoonlijk stukje van jezelf bloot, en als een lukraak iemand vraagt hoe het met je gaat, voel je je niet altijd op je gemak toe te geven dat je je vandaag eventjes wat minder voelt. Zou leuk zijn; een vage collega vraagt hoe het met je gaat en jij stort je levensproblemen bij hem of haar uit..
Niet doen dus.

In Amerika hebben ze hier slim op bedacht dat de vraag 'How are you?' vaak gewoonweg niets betekent. De vraag wordt gesteld, de vraag wordt altijd beantwoord met 'Goed' en niemand die eigenlijk echt geluisterd heeft naar het antwoord. Maar dat is weer een ander verhaal.

Waarom ik hier over na ben gaan denken is omdat een collega mij laatst vroeg hoe het met me ging. Het ging goed dus ik beantwoorde ook simpel met 'Goed'. Maar dat was blijkbaar niet voldoende, want ze vroeg vervolgens 'Waaróm gaat het goed?'.

En hoe stom het ook mag klinken, mijn eerste gedachte was 'Help'. Want nu moest ik opeens een verklaring neer gaan leggen waarom het goed met me gaat. En ja, dat is dan opeens best moeilijk!
Ik stamelde wat warrigs uit als 'Tja, ik ben lekker bezig met wat leuke opdrachten, het is mooi weer, ik ben gezond..'.
Maar dat voelde allemaal ook weer zo algemeen.. Mijn collega liep tevreden weg, maar daar zat ik, met de vraag in mijn hoofd waarom ik me nou eigenlijk zo goed voelde. Fijn!

Echt eerlijk zijn is blijkbaar nog best moeilijk. Het moeilijkste misschien wel tegenover jezelf. Dus daarom bij dit blog de opdracht; vraag jezélf eens hoe het met je gaat en zoek dan ook naar die waaróm. Het is heel makkelijk om te antwoorden met 'Goed' of 'Redelijk' of 'Belabberd', maar waaróm voel je je dan zo? Dat verklaart echt een hoop.
Zodra je dat gedaan hebt zul je zeker weten zeggen 'Zo, dat voelt goed!' (of redelijk of belabberd). :)

vrijdag 8 augustus 2014

Miniblogje Taal

Elke dag kijk ik even op Wikipedia wat er allemaal gebeurd is in het verleden op 'deze' dag. Staat daar iets opvallends tussen, dan denk ik daar over na, sta er even bij stil, of deel dat met mijn volgers op Twitter. Want ja, ook daar ben ik (sociaal?) actief. Of Twitter namelijk ook écht onder de 'sociale' media valt, dat blijf ik een lastig punt vinden.

Sociaal is mijn optiek interactief; 'in beide richtingen verlopend'. Nu is de regel bij Twitter vooral 'ik post, jij moet lezen'. De lezer kan uiteraard reageren of retweeten (lees rie-twieten), zoals dat heet, maar dat hoeft niet. Komt zelfs maar zelden voor. Dus in hoeverre is de actie 'enkel ontvangen' daadwerkelijk sociaal..? Na goed, daar wijd ik nog wel een keer een ander blog aan.

Nu wil ik het hebben over wat ik op Wikipedia zag staan over wat er vandaag allemaal ooit gebeurd is/waar deze dag voor staat.
Het is namelijk Vaderdag in Taiwan.
Waarom boeit dit mij?
Vanwege de taal.

In het Mandarijn (de taal die daar gesproken/geschreven wordt) wordt deze dag namelijk aangeduid met Bà Bà (爸爸).
En dit betekent zowel vader als 8-8 als 8 augustus!
Dat is toch ronduit prachtig!

Een koppeling van betekenissen in één woord die alles grijpen; zowel het feest op die dag als de datum zelf.
Ergens vind ik het dan jammer dat wij in ons Nederlands niet zo'n leuke woordkoppeling hebben zitten.
Ik probeer er één te bedenken, maar helaas..
Mocht je er zelf wel één weten; reply op mijn blog met je vondst! :)

vrijdag 1 augustus 2014

Fun with Fabrics - part 6

Volgens mij zijn er maar weinig vrouwen die geen of maar één tas hebben. Als ik thuis wat ga tellen, dan kom ik toch ook al snel aan de 10 tassen. Maar nee, ik ga het niet hebben over vrouwentassen en wat daar allemaal in zit en wat een vrouwentas allemaal zegt over de draagster. Nee, ik ga het hebben over de mánnentas.

Vroeger (en welk vroeger ik nu precies bedoel weet ik eigenlijk ook niet, ik bedoel vooral 'alles van vóór 10 jaar terug') had de man eigenlijk alleen maar een praktische tas. De dokter had een dokterstas, de klusser had de gereedschapskist (gezien zo'n kist het formaat van een tas heeft én een handvat, reken ik het gewoon tot de tassen hoor!) en het kantoormannetje had de aktetas. Dat werd later de laptoptas. 

Maar sinds enige jaren is de mannentas zichtbaar in het gewone straatbeeld. In het begin was dat wat onwennig ("Alleen vrouwen en homo's dragen toch tassies?"), maar nu lijkt het algemeen geaccepteerd. Het staat vaak juist heel mannelijk en stoer. Het doet ons vrouwen ook nadenken over wat de mannentasdragende man allemaal met zich mee zeult. Wij vrouwen stoppen namelijk zelf wel alles in onze tas, alsof we Mary Poppins herself zijn (sleutels, flesje water, mobiel, zakdoekjes, makkelijke schoentjes, extra sokjes, paraplu, make-up, vestje, zakjes lekkere thee die ze nergens hebben, kauwgom, etc.), maar wat hebben mannen eigenlijk bij zich?

Dumbbells? Gedroogde worst? Vieze blaadjes? 
Of ook gewoon zakdoekjes en handcrème en zo? 

Ik weet het niet. En dan te bedenken dat mannen juist vaak enórme tassen bij zich hebben! 


Tot nu. Want wat ik nú toch steeds vaker zie; ik snap het niet. Kleine wannabe-desingerstasjes die jongens als schoudertasje dragen, of nog erger, als 'nektasje'. 


Het straalt ten eerste alles behalve mannelijkheid uit; zo'n schattig tasje. Daarnaast kun je er niet veel meer in kwijt dan kleine dingetjes, en dan denk ik toch al snel aan lippenstift, spiegeltje, nagelvijl, etc. Of hebben die jongens een pak kaarten, een zakmes en een pakje condooms bij? 

Ik weet het niet.. Misschien dat ik het gewoon eens moet vragen aan een mannentas(je)dragende man.
"Hey man, mag ik jouw tassie ff vasthouden?" 

Tja...