Ik weet niet of het door dat mooie zonnetje komt, door de goede voornemens die ik volgens mij toch echt niet heb gemaakt of door de stand van de sterren in het Chinese jaar van het Paard, maar ik heb nu toch al enige weken lang de enorme neiging op te ruimen. En dan niet in de zin van stofzuigen of zo (al zou dat misschien wel verstandiger en sowieso schoner zijn..), maar opruimen als in 'oude, niet meer bruikbare of niet meer belangrijke dingen de deur uit doen'.
Nou vind ik dingen wegdoen eigenlijk heel erg moeilijk. Niet dat ik nou opgegeven moet worden voor zo'n draak van een programma waarin mensen met vreemde verzamelwoedes ronduit vernederd worden, maar ik ben gewoon niet zo weggooierig. Ik denk vaak óf dat ik er zelf nog wat leuks mee kan doen, óf dat ik anderen er blij mee kan maken door spullen weg te geven óf dat ik mezelf én anderen blij kan maken door iets op Marktplaats te verkopen. Nou ligt die keus natuurlijk wel aan het soort rommel (of 'waardevolle spullen', voor het geval ik de laatste optie kies) die ik op wil ruimen..
Zo heb ik vandaag heel wat spullen op werk gewoonweg weggegooid. Oude volgekriebelde schrijfblokken, waarvan ik eerst nog dacht dat daar toch écht nog wel iets nuttigs in kon staan. Onbelangrijke rapportages over nog onbelangrijkere dingen. Financieel geneuzel over zaken die al lang niet meer actueel zijn. Vakantieoverzichten van collega's die al lang niet meer in dienst zijn. Hup, allemaal de shredder in! Ook minstens 200 mailtjes (waarvan denk ik toch wel 90% écht niet meer opgevolgd hoefde te worden..) zijn verwijderd.
Nou vind ik dingen wegdoen eigenlijk heel erg moeilijk. Niet dat ik nou opgegeven moet worden voor zo'n draak van een programma waarin mensen met vreemde verzamelwoedes ronduit vernederd worden, maar ik ben gewoon niet zo weggooierig. Ik denk vaak óf dat ik er zelf nog wat leuks mee kan doen, óf dat ik anderen er blij mee kan maken door spullen weg te geven óf dat ik mezelf én anderen blij kan maken door iets op Marktplaats te verkopen. Nou ligt die keus natuurlijk wel aan het soort rommel (of 'waardevolle spullen', voor het geval ik de laatste optie kies) die ik op wil ruimen..
Zo heb ik vandaag heel wat spullen op werk gewoonweg weggegooid. Oude volgekriebelde schrijfblokken, waarvan ik eerst nog dacht dat daar toch écht nog wel iets nuttigs in kon staan. Onbelangrijke rapportages over nog onbelangrijkere dingen. Financieel geneuzel over zaken die al lang niet meer actueel zijn. Vakantieoverzichten van collega's die al lang niet meer in dienst zijn. Hup, allemaal de shredder in! Ook minstens 200 mailtjes (waarvan denk ik toch wel 90% écht niet meer opgevolgd hoefde te worden..) zijn verwijderd.
Heerlijk, dat gevoel. Kan het iedereen aanraden!
Wat ik minder makkelijk weg kan gooien is kleding. Die ga ik dus nog weggeven. Mocht de ander er ook niets mee willen/kunnen, dan deponeer ik de zakken in zo'n bak-voor-ver-weg. Geen idee wat er dan precies mee gebeurt, maar het voelt hoe dan ook beter dan mijn kleding in de prullenbak te werpen tussen de opgefrommelde zakdoekjes, bananenschillen (ja, I know, die moeten eigenlijk in de GFT-bak..) en slagroombussen.
Maar nu kwam ik laatst iets tegen wat ik écht niet weg kan gooien. Al heb ik er de afgelopen 20 jaar misschien nooit iets mee gedaan.
Mijn vriendenboekje.
Nou stond dat vriendenboekje vooral vol met klasgenootjes. En dat waren echt niet allemaal vrienden. Op zich is er wat dat betreft weinig veranderd tussen de vriendenboekjes van toen en het Facebook van nu..
En ja, het was dus best schrijnend om dat boekje weer eens te lezen. De zichtbaarheid dat de één het boekje al teruggaf toen ze nog maar halverwege de pagina was.. Of dat iemand antwoordde bij 'Wij zijn vriendjes, omdat..' 'Nee, wij zijn klasgenootjes'..
Maar toch koester ik zo'n boekje. Het is een geschiedschrijving! Hoeveel van zo'n documenten worden er nu nog gemaakt, met zo veel hart en ziel erin? Men 'vindt iets leuk' of niet tegenwoordig!
Wat ik minder makkelijk weg kan gooien is kleding. Die ga ik dus nog weggeven. Mocht de ander er ook niets mee willen/kunnen, dan deponeer ik de zakken in zo'n bak-voor-ver-weg. Geen idee wat er dan precies mee gebeurt, maar het voelt hoe dan ook beter dan mijn kleding in de prullenbak te werpen tussen de opgefrommelde zakdoekjes, bananenschillen (ja, I know, die moeten eigenlijk in de GFT-bak..) en slagroombussen.
Maar nu kwam ik laatst iets tegen wat ik écht niet weg kan gooien. Al heb ik er de afgelopen 20 jaar misschien nooit iets mee gedaan.
Mijn vriendenboekje.
Nou stond dat vriendenboekje vooral vol met klasgenootjes. En dat waren echt niet allemaal vrienden. Op zich is er wat dat betreft weinig veranderd tussen de vriendenboekjes van toen en het Facebook van nu..
En ja, het was dus best schrijnend om dat boekje weer eens te lezen. De zichtbaarheid dat de één het boekje al teruggaf toen ze nog maar halverwege de pagina was.. Of dat iemand antwoordde bij 'Wij zijn vriendjes, omdat..' 'Nee, wij zijn klasgenootjes'..
Maar toch koester ik zo'n boekje. Het is een geschiedschrijving! Hoeveel van zo'n documenten worden er nu nog gemaakt, met zo veel hart en ziel erin? Men 'vindt iets leuk' of niet tegenwoordig!
Voor mij is dat niet voldoende. En dus heb ik weer een nieuw vriendenboekje gekocht!
Hopelijk wordt deze trend opgepakt en creëren we hiermee mooie waardevolle spullen die nooit weggegooid zullen worden. Leuke boekjes, vol nieuwe en mooie herinneringen. Vol met lege pagina's die vol (ja, echt vol, niet half!) geschreven kunnen worden.. Vol met lieve woorden...
Hm, hopelijk is er nog geen programma voor mensen met vreemde vriendenboekjeswoedes...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten