vrijdag 31 januari 2014

Jong?

27 jaar oud. Of 27 jaartjes jong..
Hoe dan ook, mijn leeftijd is 27. Nu vind ik zelf dat dat nog bar jong klinkt. 'In the prime of her life' zelfs!
Maar helaas ben ik de afgelopen week meermaals op het feit gedrukt dat ik toch echt niet meer bij 'de jongste generatie' hoor..

Het begon vorig weekend, toen ik met mijn moeder naar het Gemeentemuseum in Den Haag ging. Altijd leuk, die moeder-dochter-uitstapjes. Maakt ook niet uit hoe oud je bent!
Het was het laatste weekend dat de expositie over Coco Chanel bezocht kon worden en die wilden we toch nog wel even zien. Leuke expositie met mooie originele kledingstukken en wat algemene informatie over het leven van. We misten helaas wel wat écht persoonlijke informatie, die niet ook al via Google te vinden is, maar dat gemis werd gelukkig gecompenseerd door de mogelijkheid typische Chanel-jasjes aan te passen en daarmee jezelf of de ander maf op foto te zetten.

Toen we de Chanel-expositie gezien hadden, liepen we het Gemeentemuseum nog even verder in en kwamen we terecht in de 'Wonderkamers'. Een mix van verschillende kamers, met verschillende thema's en zeer diverse objecten erin. Ik zocht naar een op-de-muur-beplakte-beschrijving-van-wat-er-in-die-kamertjes-te-zien-is, maar ik zag niks staan.

Wat is dit nou? Ik ga al jaren naar musea en was er aan gewend dat ik dan, zodra ik een kamer binnenloop, op een muur kan lezen wat er te zien is. Ik wist dus even niet zo goed wat-te-doen.
Nu kon ik me gelukkig herinneren dat het Gemeentemuseum een keer uitgelicht werd bij (ja, ik kijk dat soms) Koffietijd. Er was me iets bijgebleven over tablets.
Ik dus naar een medewerker en vroeg hoe deze kamers werkten. We kregen een tablet in onze handen gedrukt. En ja, ook al werk ik thuis en op werk regelmatig met een tablet; ik voelde me oud. Want ik wist niet direct wat ik ermee moest doen, ging überzorgvuldig met het ding om, omdat het in mijn ogen toch een waardevol iets is en keek wat hulpeloos rond, zoekend naar medewerkers. Die pikten mijn wanhoop echter niet op, dus moesten we zelf ondervinden hoe het werkte.

En leuk dat het was! We huppelden van kamertje naar kamertje, losten grappige puzzels op en eindigden met zowaar ons eigen digitale mini-museumpje met daarin kunst die we zelf hadden uitgekozen!



Ha, stiekem ben ik dus nog niet zo oud, dacht ik! Tablets hebben voor mijn geen geheimen!

Maar enkele dagen geleden op werk mocht ik me weer verbazen over hoeveel tijd er al verstreken is sinds mijn jeugd. Het ging over 'knutselmiddagen' op school. Blijkbaar wordt van de nieuwe moeders tegenwoordig verwacht dat ze zich minimaal één keer per maand inzetten als ondersteuning tijdens 'knutselmiddagen' op de basisschool.
Ik was nieuwsgierig en vroeg wat zo'n knutselmiddag nou precies inhield. "De klas wordt opgedeeld in groepjes van 5 à 6 kinderen en bij elk groepje zit een moeder". (Nu kon ik de discussie beginnen over waarom er geen váder bij zit, maar dat deed ik niet.) Wat ik wel deed was schrikken. Een begeleider per 6 kinderen?! Ik kan me herinneren dat knutselmiddagen 'in mijn tijd' (oei, dit zijn ernstig oud-klinkende woorden..) bestonden uit: "Maak maar iets wat hier op lijkt; hier liggen wat scharen en papier en daar wat Prit: Succes!" Tuurlijk ging er dan wel eens een kind naar huis met half lang en half kort haar, stukken papier aan zijn kleding geplakt of in het ergste geval met een hand vol met pleisters, maar daar leerde je dan weer van! Goede aanpak was dat: Houd kinderen niet té strak, maar laat ze zelf op ontdekkingstocht gaan!

Nu vraag ik me af, zullen de 'kinderen van nu' op ontdekkingstocht gaan naar dingen die ze niet begrijpen, puur omdat dat dingen zijn van 'voor hun tijd'? Zal een kindje, geboren in de afgelopen tien jaar, zich afvragen wat het rare vierkante blokje is in onder andere Word, waarmee je documenten kan opslaan? Of als het met z'n mobieltje belt naar het mobiele nummer van z'n vriendje en moeders vraagt: "Wie heb je aan de lijn?", vraagt een kind zich dan af over welke 'lijn' z'n moeder het heeft?

Ach, misschien dat als wij het straks over een smartphone en whats-appen hebben, dan kijkt de nieuwste generatie óns weer raar aan. Sterker nog, de woorden 'smsen' en 'chatten' zijn nu al ouderwets!
Dat doet me denken; waarom gebruiken we het woord 'schrijven' nog steeds, terwijl iedereen tegenwoordig vrijwel alleen nog maar typt..? Ja, van zo'n ontdekking breekt je klomp!       Euh... je wat?

zondag 26 januari 2014

Interieurtips

Aaah, weer lekker wakker worden op zondag met Eigen Huis & Tuin.
Kijken hoe andere mensen zich in het zweet werken tijdens het klussen, terwijl ik lekker in m'n huispak op de bank geniet van m'n cappuccino'tje en croissantje met jam.
Maar naast het heerlijke besef van dat contrast in activiteit, doe ik ook graag ideetjes op tijdens zo'n programma. Nu gaat dat op zondagochtend niet altijd helemaal zoals gewenst.
"Schat, wat was dat hippe ideetje ook alweer, van net voor de reclames?"
"Euh... geen idee, ik weet alleen nog dat ik het sap wilde pakken..."

Tja, zondagochtend blijkt helaas niet het beste moment om heel mentaal actief te zijn..
Gelukkig zijn er dan altijd nog de woonbladen. Ook vol met ideetjes en te allen tijden beschikbaar!

Nu zijn die woonbladen soms bar jaloersmakend. Ze staan vol met de mooiste interieurs die nota bene geen fluit hebben gekost.
"Sloophoutenkast, gewoon bij het grofvuil zien staan!"
"Vintage poef van mijn overgrootmoeder gekregen!"
"Originele Frans-Afrikaanse tafel voor acht personen; voor € 50,- op de rommelmarkt gevonden!"

Ik vind zoiets dus nooit. Niet dat ik nou ook heel actief op zoek ben, maar áls ik me een keer op een rommelmarkt of zulk soort snuisterijfeestjes bevind, dan vind ik geen mooie tafels, vraagt men er alsnog een bedrag voor dat ik denk 'dan toch liever een nieuwe', bedenk ik me 'mooie tafel, maar hoe krijg ik die thuis?' of realiseer ik me te erg dat er heel veel andere, onbekende, waarschijnlijk hele vieze mensen aan die tafel hebben gezeten.
Hè bah, nee toch!
En hup, ik zit vervolgens toch weer thuis aan mijn niet-originele maar wel heel handige en stevige IKEA-tafel..

Originele dingen vinden voor in huis vind ik dus nog bar lastig. Maar nu is dat volgens die woonbladen eigenlijk heel makkelijk. Zij stouwen die bladen elke week vol met originele ideetjes. Alhoewel.. origineel?
Ik heb in de afgelopen maand misschien al vier woonbladen doorgelezen en ik elk van die bladen is het echt té hip en cool en vintage en origineel doch übertrendy om de volgende dingen in huis te hebben:
- een Eames stoel
- een 'flesvaas' met daarin één zo'n gestileerde tak
- iets van sloophout
- een open woonkeuken

Verder behoef je eigenlijk ook maar heel weinig, want 'less is more': ook in interieurs tegenwoordig.
Nou heb ik geen probleem met een Eames stoel, een flesvaasje (woord van 2014?) en een sloophouten kast, tijdschriftenrek, salontafel of kattenbak, maar die open leefkeuken..
Ik denk dat dat in de praktijk tóch niet zo praktisch blijkt..

Ik zie het al voor me.
Ik nodig vrienden of familie uit om te komen eten. Nou ben ik van het kaliber kok dat zich niet heel strikt aan recepten houdt, maar creatief wil zijn. Soms levert dat hele leuke dingen op, maar soms ook niet..
En het koken zelf ziet er ook alles behalve charmant uit. Ik zet alle ingrediënten enerzijds ietwat autistisch op volgorde van wanneer-het-in-de-pan-moet, maar anderzijds; zodra ik aan het koken ben, creëer ik chaos. Ik kijk wat moeilijk, lichtelijk gestresst rond, wil álles tegelijk doen en bedenk pas op het moment dat ik alles in de pan voldoende opgewarmd heb, dat ik de oven nog aan moest zetten..
En dat dan met alle gasten 'gezellig om me heen in de woonkeuken'.
Niet dus!

De keuken is voor mij dus geen openbare plek, maar toch meer een privéplek. Niemand hoeft te weten hoe ik kook, welk merk pannen en messen ik gebruik en wat ik in de koelkast heb staan. En stiekem denk ik dat meer mensen dat realiseren als ze een open woonkeuken hebben aangeschaft..
Nee, ik moet er niet aan denken dat iemand mij op mijn vingers zit te kijken terwijl ik mijn croissantje met jam smeer en een pak sap uit de koelkast trek... Ik blog het wel gewoon; is men ook op de hoogte!
Goedemorgen! :)

Ok, ok, eerlijk is eerlijk:
SST-ideetje, overgenomen uit de 101woonideeën!

vrijdag 17 januari 2014

Verandering

Verandering is goed, zeggen mensen wel eens. Maar wat is er dan precies zo goed aan? En vooral, wat is verandering nou eigenlijk?

Soms is verandering heel duidelijk: de ene dag heeft iemand blond haar, de andere dag donkerbruin met een kastanjerood gloedje. Een helder geval van een plotselinge verandering. Of de nieuwe kleur beter staat, nja, daar valt over te twisten..

Soms is verandering heel geleidelijk en kun je eigenlijk pas achteraf spreken van verschillen. Zoals met muziek. In de afgelopen 20 jaar heeft er regelmatig verandering plaatsgevonden, waardoor je van verschillende stromingen van muziek kan spreken. Zo was muziek eerst nogal grungy, werd het daarna een beetje bouncy, dat ging geleidelijk over in happy, dat sloeg op zijn beurt weer door in een soort slutty-muziek en nu zijn we weer getemd tot een soort poëtry als muziek; de singer-songwritergeneratie. Maar gedurende die 20 jaar kon je niet van de ene dag op de andere dag zeggen: 'Oh, er heeft vannacht weer een verandering plaatsgevonden in de muziek!' Dat zou wat zijn zeg; net allemaal leuke liedjes gedownload en goeie albums gekocht, blijk je plots weer achter te lopen en ouderwets te zijn!

Hetzelfde vindt plaats in de computerwereld, met als kern social media. Maar ik moet zeggen: daar gaat de verandering toch wel een heel stuk sneller als bij de muziek (oeh, wat klinkt ik oud nu..). Waar we bij de muziek nog van, globaal gezien, 5 hoofdstromingen in 20 jaar kunnen spreken, is de social media al minstens 5 keer veranderd in nog maar 10 jaar!
Sowieso is de personal computer nog niet eens zo oud. Zo weet ik nog goed dat wij onze eerste computer kregen. Mooi was dat; alles ging via een floppie. Wilde je wat schrijven en opslaan: gebruik een floppie. Wilde je een spelletje spelen: pak een floppie. En zo hadden we toch twee heuse torens vol met floppies in huis staan!
Daarna kwam de computer met Word, de welbekende Startbutton linksonderin je scherm, Excel en bovenal: Patience! Aah, dat heerlijke tijdverdrijvende spelletje. Geen gedoe, geen moeilijke real-life gesprekken, geen verplicht sociaal verkeer via social media: nee, gewoon lekker opgesloten zitten 'in' je computer en kaartjes verschuiven.. (Ik neig een 'vroeger was alles beter' te typen, maar dan ga ik me écht te oud voelen, dus nee..)

Toen kwam internet en BOEM, mensen gingen andere mensen digitaal opzoeken. Met de nadruk op digitaal, want ik denk dat ik zo'n 90% van mijn 'vriendjes' op social media hoogstens één keer jaar zie of zo.
Maar in dit social media-verkeer, wat nu niet meer weg te denken is, is ook veel veranderd. En dat in pas iets meer dan 10 jaar! Het begon met het opzoeken van onbekenden; het welbekende chatten. Een combinatie van spanning, het niet-weten, het fantaseren over wie 'die ander' nu precies is.. Leuk allemaal, maar ook een beetje vreemd en fout..
Gelukkig ontstonden daarna de profielensites, zoals CU2 en Thats-Me. Oeh, dat vond ik leuk. Dan had je meteen foto's en lijstjes met daarin de likes en dislikes van members op die profielensites, dus dan had je in elk geval het idéé dat je met 'echte mensen' communiceerde..
Nu gebruiken we vooral de profielensites Facebook en LinkedIn. Maar vooral bij eerstgenoemde weet ik niet precies meer wat nou eigenlijk het doel is van die site..
In je statusbalk staat heel leuk de vraag 'Wat ben je aan het doen?' (In veel gevallen is deze vraag ietwat creepy of opdringerig, maar van Facebook pikken we veel, dus ach.) Eerst was dat ook hét ding van Facebook. 'Ik ben de was aan het ophangen', 'Ik ben m'n baby aan het verschonen', 'Ik zie het niet meer zitten' en meer van zulke ik-hoef-dit-eigenlijk-niet-te-weten-info. Maar het ging in elk geval wel over je Facebook-'vriendje' zélf! Net als de trend daarna: foto's! Foto's van de opgehangen was, van de in poep gedrenkte baby en de mooiste; de via Instagram zwart-wit/sepia-bewerkte selfies van verdrietige gezichtjes met groot opgezette ogen. Tja, je moet het maar willen delen..

Maar deze periode is ook alweer voorbij. We zijn nu aangekomen bij
'Dit vind ik interessante filmpjes/plaatjes/sites, dus deel ik dit met jou'.

Niks persoonlijke uitingen, niks geen zelfgemaakte foto's meer!
Wat interesseert het mij dat jij dat filmpje met die hond en die kat en die eend die PimPamPet spelen leuk vindt?!
Niks!

Dus nee, verandering is mijns inziens niet altijd goed. Verre van.
Niet dat ik nou meteen mijn Facebook-account sluit, maar toch. Vroeger was misschien toch niet eens zo heel slecht..
Zucht..
Ik ga maar weer eens Patience spelen met Alanis Morissette op de achtergrond!

woensdag 8 januari 2014

Fun with Fabrics - part 3

"Een week lang thuis zitten", zei de huisarts. "En vooral niks doen! Misschien elke dag een klein stukje wandelen, maar dat is het dan ook."

Nu is mijn eerste gedachte bij 'niks doen' voornamelijk fijn. Geen moetjes, geen deadlines, geen mensen die aan m'n mouw trekken. Gewoon . helemaal . niks doen!
De eerste woorden die dan door mijn hoofd schieten zijn dan ook relaxte, zachte woorden, zoals dekentje, chocolademelk, bank, verveinethee, huispak, etcetera.

Nu wil ik het in dit blog over dat eerste woord hebben: deken.
Ik lig nu namelijk al meerdere dagen op de bank, met een zacht fleece-/nepbontdekentje over me heen. Maar ik moet zeggen, dat fijne idee wat ik daarbij had verging me al na dag twee. Niks relaxt op de bank hangen, nee, jezelf opgesloten voelen omdat je niks mag doen! Zelfs dit dekentje, dat mij al zo vaak heeft gekalmeerd op avonden na zware dagen werk, kan me nu geen comfort meer bieden.. Nee, het ligt als een zwaar log kleed over me heen. Bah.

Maaar, dacht ik toen; ik ben niet voor één kleed te vangen! Wij hebben nog meer kleden thuis! Dus probeerde ik het pure fleecekleed zonder bont (zacht en een beetje verwarmend, maar wat saai; ik heb grover geschut nodig nu), het baby-alpacakleed (gemaakt van baby-alpacabont, het is geen kleed voor baby's) (wat tevens af te raden is als lekker-op-de-bank-hang-kleed, want dat ding voelt en oogt zo waardevol, dat ik er niet eens met een glas thee bij durf te zitten..) en last-but-not-least the-one-and-only fleecekleed met mouwen (bekend van tv)! Nou lijkt dat ding makkelijk, maar als je niet voortdurend compleet stil ligt, verdwijnt er plots zomaar een been van je in zo'n mouw of de kat blijkt er een prettig onderkomen in te hebben gevonden..

Nou heb ik enige dagen geleden (ja, dom, ik had moeten rusten, maar luisterde niet naar mijn lichaam, blabla) het textielmuseum in Tilburg bezocht. Daar was een expositie te zien over AaBe dekens (onder de oudere lezers blijkbaar heel bekend?). Prachtige, zachte en warme dekens, met een nog mooier label rechtsonderin de hoek.
'Misschien dat dít kleed mij beter kan maken!', dacht ik hoopvol. Op naar de museumshop!


Helaas, toen ik zag dat een sjaal van AaBe-wol al € 150,- kostte en een kussenhoesje € 300,-, besloot ik maar zonder museumsouvenier naar huis te gaan..

Dus toch maar weer terug naar de fleece-/bontcombi.. Terug naar het stil liggen.
Maar van al dat stil liggen ging ik wel veel nadenken.. Terugdenken aan de expositie bijvoorbeeld. En toen realiseerde ik me dat ik wél een souvenier had meegenomen! Het souvenier genaamd 'nostalgie'.
Iedere bezoeker (boven de leeftijd x..) haalde namelijk mooie herinneringen op over de wollen kleden van AaBe. Of het nou ging over 'dat mooie hebbedingetje thuis' of 'die toegewijde werksfeer in de fabriek vroeger'; iedereen begon te stralen als ze erover begonnen te praten. Dát is het dus!

Misschien heb ik dan wel geen perfect kleed om beter onder te worden, ik heb wel mooie herinneringen! Leuke gedachtes en grappige anekdotes van mooie gebeurtenissen die ik heb mogen ervaren. Zij omarmen mijn gedachten als een warm kleed..

Mmm, nog maar een paar daagjes op de bank, denk ik zo!

donderdag 2 januari 2014

Afwezige apotheek

Zoals beloofd hierbij mijn tweede frustratieblog over de zorg in Nederland.
Maar wees gerust; ik ben geen haatdragend of zeurderig type, dus in de rest van 2014 zullen veel vrolijke, blije en positieve blogs volgen!

Eindelijk een afspraak met een vervangend huisarts kunnen maken. Helaas wel helemaal aan de andere kant van Arnhem dan waar wij wonen, maar ach; ik word tenminste geholpen!
Vriendelijke dokter die mij, na een kort gesprek en onderzoekje, inderdaad een kuurtje voorschrijft waardoor ik, na verwachting, binnen enkele dagen van de ontsteking in m'n keel af ben.

"Mooi! Kan ik dit direct afhalen bij de apotheek hiernaast, gezien die open is?"
"Neeee, dat gaat natuurlijk niet. Dit receptje moet je afgeven bij je eigen apotheek."
...
"Heb ik een eigen apotheek?"
"Ja, die waar je altijd heen gaat."

Nu ga ik gemiddeld één keer per anderhalf jaar naar de apotheek, dus had niet echt het idee dat dat nu ook direct 'mijn apotheek' is..
En wat te doen als je op een weekendje weg in Nederland of tijdens vakantie in het buitenland plots medicatie nodig hebt? Moet je dan op en neer naar je 'eigen apotheek'?

Maar goed, wij dus weer de auto in en helemaal naar de andere kant van Arnhem, voorbij ons huisje, naar de apotheek.
Nu zijn wij lerende mensen en hadden vantevoren op internet nog even gekeken of de betreffende apotheek wel open zou zijn op oudjaarsdag. Op de website stond niets vermeld over enige sluiting of waar we ons zouden moeten melden tijdens de feestdagen. Zou het dan toch echt...?

Maar nee hoor; een dichte deur! Ook op de deur hing geen blaadje waarop netjes vermeld stond dat ze dicht waren. Op een standaard openingstijdenplaatje stond wel dat je - indien deze apotheek gesloten is, je terecht kunt bij de dienstapotheek in Velp.
Wij door naar Velp dus..

Het was inmiddels 16.00 uur.
'Druk op dit belletje om een apotheekmedewerker op te roepen', lees ik.
Nog voordat ik bel, roept iemand mij:
"Oh, bellen heeft geen zin hoor! De dienstapotheek opent pas om 18.00 uur."

Noooooo!

Er knapte iets in mij. Uit frustratie druk ik tóch op de bel. Gnigni.
Zowaar komt er iemand aanlopen! Mijn hart maakt een sprongetje.
Ik lever het receptje in en neem plaats in de wachtkamer.

Na een tijdje komt er iemand langs.
"Mevrouw Hubbers? U bestaat niet in onze database.. Mag ik u zorgpas even zien?"
Gelukkig heb ik die altijd bij, dus ik kon makkelijk ingevoerd worden.

Na nog een kwartiertje wachten kon ik gelukkig op huis aan; mét kuurtje!
Uiteraard was ik wel helemaal op. Hoe durven ze; zieke mensen zo uitputten..
Maar al met al ben ik goed geholpen en kon zonder zorgen het nieuwe jaar in.
Laten we hopen dat 2014 een jaar van gezondheid en rust wordt!

Gelukkig nieuwjaar!