maandag 22 december 2014

Zorgcrisis

Precies een jaar geleden heb ik 2 blogs geplaatst over mijn slechte ervaringen met de zorg.
Nu, toevallig genoeg rond dezelfde tijd, heb ik wéér een bezoekje aan de huisarts moeten brengen.
En je raadt het nooit; het is wederom een blog waard..

Nee, ik ben echt niet uit op kwaadspreken over de zorg in Nederland of zo, echt niet, maar ik móet dit gewoon even van me af schrijven.
(Wees gerust; er volgen geen uitvoerig beschreven symptonen vol vieze, pijnlijke dingetjes.)

Ik ging naar de huisarts omdat ik pijn in mijn neus heb. Zeker nu het koud is buiten. Alsof er iets beschadigd is. Kraakbeen of zo.
De huisarts zag wel iets van een beschadiging, maar kon het niet echt plaatsen. Hup, een tweede huisarts werd er bij gehaald.
Nou is het al geen pretje als er twee huisartsen in je neus aan het staren zijn, maar dit is nog niet mijn klacht.

"Hm, tja, het lijkt inderdaad wel beschadigd ja, maar we weten niet precies wat het is, dus ik schrijf je gewoon een zalfje voor.
Stop dat 2 keer per dag in je neus en kom na 2 weken maar terug als je geen verbetering voelt."


Ok, ik dus naar de apotheek.

"Hm, nee, dat zalfje hebben we niet. We hebben wel de lotion, maar die is wel een beetje anders.."
"Ik moet de zalf hebben."
"Ok, dan gaan we die bestellen, mag je die over 2 dagen ophalen."

Twee dagen later.

"Ik kom de zalf ophalen."
"Ok, hier is ie! Maar ik had begrepen dat ie voor in je neus is? Pas dan wel een beetje op, want dit is een heftig goedje, en we willen natuurlijk niet dat je meer schade aanbrengt dan dat je nu al hebt, wahahahaha!"
"Euh.. ok..?"

Ik naar huis met de zalf.
Op het doosje staat heel groot 'LEES VOOR GEBRUIK DE BIJSLUITER'.
Ik open het doosje... (je raadt het al...)
Geen bijsluiter!

Ik dus weer terug naar de apotheek.
"Er zit geen bijsluiter in het doosje."
"Oh.. ok.. (even zoeken) Nee, die zit er bij geen enkele in. Das maf! Haha. Hier is een uitgeprinte versie. Voortaan gaan we er goed op letten. Haha."
"Fijn."

Ik dus naar huis met de bijsluiter.
Lees ik in die bijsluiter (je gelooft het niet...)
'Zalf mag ABSOLUUT niet in mond, NEUS of ogen komen. Zodra dit toch gebeurt; direct uitspoelen met koud water en de dokter bellen.'

NOU JAAAA ZEG!
Dit geloof je toch niet?!

Ik dus de dokter bellen.
"Ik heb een zalf voor in mijn neus op jullie aanraden opgehaald bij de apotheek, maar die mag eigenlijk niet in mijn neus. Wat nu?"
"Ooh, doe toch maar gewoon wel. Gaat vast wel goed. Als het meer pijn gaat doen of het voelt niet goed of het gaat branden of zo; bel dan maar weer. Daag!"

GRMBL!!
Ik ga voortaan zelf wel wat proberen, want ik word door die zorg van het kastje naar de muur geschoven.
Of van de huisarts naar de apotheek. Of andersom.
AARGH!

vrijdag 19 december 2014

Lijstje

Aaah, Kerst. De tijd van Mariah Carey, de kerstboom optuigen, kerstkaartjes kopen, Mariah Carey, bedenken wat je gaat maken voor het kerstdiner, lekker warm bij de open haard, Mariah Carey, hèt jurkje zien te bemachtigen, cadeautjes kopen voor je naasten, Mariah Carey.. Ach, je kent het wel :)
(Voor de geïnteresseerden; die overkill aan Mariah komt puur en alleen omdat ik dag in dag uit Sky Radio aan heb staan omdat er weer een 3-dagen-naar-Disneyland-Parijs-wedstrijd gaande is. Het is dus geen vrije keus. Nee. Echt niet.)

Maar buiten bovenstaande dingen (en die godsgruwelijke reclame van JUMBO die mijn vrede-op-aarde-feeling juist heftig doet verkleinen, maar daar wijd ik later wel een apart blog aan) is de tijd van Kerst voor mij juist vooral een tijd van.. lijstjes!

Nu zijn wij Nederlanders (of in elk geval ik) sowieso mensen die houden van lijstjes. Structuur. Orde. Regelmaat.
En zeker met Kerst, omdat.. Ja, waarom eigenlijk?
Ik hou het maar op dat onze emoties tijdens deze warme dagen al genoeg rondfladderen van liefde en stress en keuzes en chaos en dingetjes en.. Nja.. ook dat ken je wel.. :)
Een beetje structuur kan dus geen kwaad.

Als ik bij mezelf na ga waar ik overal lijstjes voor maak tijdens de Kerstdagen, dan kom ik op minstens 9 lijstjes:
- boodschappenlijstje voor het gerecht bij de familie
- voorafgegaan door een lijstje met opties voor leuke gerechten
- boodschappenlijstje voor gerecht 1 bij de schoonfamilie
- voorafgegaan door een lijstje met opties voor leuke gerechten
- boodschappenlijstje voor gerecht 2 bij de schoonfamilie
- voorafgegaan door een lijstje met opties voor leuke gerechten
- lijstje met mensen die we een Kerstkaart gaan sturen
- lijstje dingetjes die ik nog wil doen in huis alvorens het Kerst is
- lijstje met opties voor cadeaus die ik voor mijn naasten wil kopen

Kortom, een hele brij aan lijstjes.
Maar door al die lijstjes wil ik nog wel eens verzanden in dat hele gedoe van structuur en orde..
- Als. Alles. Maar. Goed. Gaat! -
Met als gevolg dat ik daarmee juist het hele feest mis..
Hoe zonde!

Mijn Kersttip dus, voor al jullie lijstjesmakers:
Laat de teugels even vieren en geníet vooral.
Er zullen hoe dan ook dingen anders gaan lopen dan hoe je ze van te voren gepland had, dus, houd je niet te strikt aan al je lijstjes!
Wat je beter kunt doen?
Feestvieren zoals nooit tevoren.
Maak er een feest van om te koesteren.. Om lang te herinneren..
Een feest.. om in een lijstje te stoppen! Een lijstje met maar één item; de herinnering aan het mooie Kerstfeest.

Geniet ervan allemaal! :)

donderdag 11 december 2014

Morgen

Nog één nachtje.
Nog één klein nachtje en ik ben alweer een heel jaar ouder.
En niet zomaar een onbenullig jaartje, nee, ik word 28..
Acht-en-twintig.

Nu ben ik benieuwd wat jullie lezers op dit moment denken.
Ik heb namelijk het idee dat dat sterk variëert.
Voor de ene groep ben ik nog heel (heel, heel) erg jong.
Voor de andere groep beginnen mijn jaartjes toch echt al wel te tellen..
En dat uit zich op de volgende manieren.

De één zegt:
'Ach kind, stel je niet aan'.
'28?! De wereld ligt nog aan je voeten!'
'Jee, wat ben jij eigenlijk nog jong!'

De ander zegt:
'28.. en nog niet getrouwd?!'
'En dat je geen kinderen hebt.. is dat een bewuste keus..?'
'Ach.. wat jammer dat het niet echt wil lukken met je carrière hè...'

Een wereld van verschil.
En om eerlijk te zijn; ik schommel er ook echt een beetje tussenin.

Ik ben enerzijds een correcte doch kritische jonge vrouw, samenwonend, in een hechte, fijne relatie.
Ik woon in een koophuis, heb een goede opleiding achter de rug en een mooi diploma op zak.
Ik werk hard, wil de wereld in en aan iedereen laten zien wat ik waard ben.

Maar anderzijds ben ik een enthousiast en dromerig jong meisje, die nog graag in sprookjes wil geloven.
Ik ben het meest gelukkig als ik met mijn intimi door Disneyland kan huppelen.
Ik wil zo veel mogelijk dingen doen en kan zelfs op zondag niet stilzitten.

En dat botst.

Maar de vraag is: is dat een probleem?
Ieder mens neemt meerdere rollen in zijn leven aan en die rollen kunnen prima naast elkaar, in één persoon, leven.
Op het ene moment ben ik de wat stillere, strenge jonge vrouw,
op het andere moment het luide, blije jonge meisje.
En voor die combi vind ik 28 een prachtige leeftijd..

Dus ik zeg, jeeej, nog maar één nachtje! :D

zaterdag 18 oktober 2014

Sprookje

Vanmiddag is in mijn thuisbasis Arnhem, middels een feestelijke parade, het Sprookjesfestival ingeluid. Met dit jaar als thema ´Dierlijk´.
Al dat sprookjesgebeuren deed me denken: waarom niet eens een sprookje in plaats van een blog!
Dus bij deze :)


Er was eens, over de Noordzee, voorbij de groene velden van Engeland, in een mooi kasteel in Schotland, een prins.
Het was een dappere, maar ook een zeer eigenwijze prins.
Ondanks dat iedereen hem wel mocht, omdat hij zo dapper en heel trouw aan zijn onderdanen was, ergerden veel mensen zich aan hem. Hij wilde namelijk nooit naar iemand luisteren. Altijd maar zijn eigen gang gaan. Soms leek het wel dat hij júist verboden dingen deed, puur omdat ze eigenlijk niet mochten.

Op een dag besloot zijn raadgever dat de prins een tocht moest maken.
"Een tocht?! Dat doe ik niet! Waarom zou ik eigenlijk?!", vroeg de prins.
"Daarom", zei zijn raadgever. "Het 'waarom' zal vanzelf verschijnen", en de prins kon niet anders dan te starten met zijn tocht..

Nadat de prins een tijdje had gewandeld kwam hij bij een kleine vestiging terecht; een schattig dorpje met veel schapenhoeders.

"Och prins, al onze schapen zijn weggelopen. Zou jij willen helpen ze terug te halen?", vroeg het dorpshoofd.

"Nee", zei de prins. "Daar heb ik geen zin in!" En hij vervolgde zijn tocht..

Vervolgens kwam de prins bij een beekje aan. Er zat een man te vissen, maar die keek niet erg vrolijk. De man merkte de voorbijlopende prins op.

"Och prins, mijn emmer met reeds gevangen vissen is omgevallen in de beek. Zou jij willen helpen mijn vissen weer uit het water te halen?", vroeg de visser.

"Nee", zei de prins. "Daar voel ik niks voor hoor!" En hij vervolgde zijn tocht..

Hij liep een stukje verder en kwam bij een ander kasteel terecht. Op de troon zat een vriendelijke bolle koning.

"Och prins, wilt u mij helpen druiven plukken, dan drinken we vervolgens gezellig een glaasje wijn samen!", zei de koning.

"Nee", zei de prins. "Ik heb wel wat beters te doen!" En hij vervolgde zijn tocht..

De prins begon al een beetje moe te worden en wilde erg graag gaan slapen. Dat deed de prins namelijk het allerliefste, slapen.

Hij zag een heel klein huisje staan, dat verlaten leek. 'Maar dat is lekker', dacht de prins, 'dan kan ik lekker beschut gaan slapen'!

Hij opende de deur van het huisje - maar wacht; het huisje was wèl bewoond! En niet zomaar, nee, in het huisje woonde een nare en lelijke heks!

"Zo, meneer de prins, u dacht eens even lekker te gaan slapen in mijn huisje?!", sneerde de heks naar de prins.
"Ja, dat was ik van plan..", zei de prins. Hij was stiekem wel een beetje bang, maar ja, de prins deed altijd waar hij zin in had, dus hij kon nu niet meer weggaan..

"Ik heb jou je hele tocht in de gaten gehouden, prins", zei de heks, "en hoe jij je gedraagt bevalt me helemaal niks! Jij zet je voor níemand in! Jij denkt alléén maar aan jezelf! Ik, ik.. ik spreek een vloek over je uit!"

De prins werd nu toch wel erg bang en dook weg in een hoekje. De heks stapte op hem af, haalde diep adem en schreeuwde uit: "Kriegen, kraggen, kruigen, deze prins zal ooit gaan buigen!"

Vervolgens, POEF, verdween de heks..
De prins kroop angstig uit het hoekje. 'Wat betekende die spreuk nou precies?', vroeg de prins zich af. 'Wat gaat er met me gebeuren?'
Hij was helemaal niet meer zo dapper als voorheen, maar ja, hij moest terug naar huis, dus hij vervolgde zijn tocht maar weer..

Na lang wandelen trof hij plotseling een man en een vrouw aan. Ze zagen er moe en vies uit, maar ook erg gelukkig!
'Hoe kan dat nou', dacht de prins, en hij vroeg het stel waarom ze zo vies waren.

"Wij hebben een heel stuk gewandeld en kwamen een aantal mensen tegen. Die mensen vroegen ons of we hen wilden helpen en dat hebben we gedaan. Zo hebben we achter wat schapen aangerend om ze terug te brengen naar de schapenhoeders van een schattig dorpje, en we hebben tot onze knieën in een beekje gestaan om de verloren vissen van een visser terug te halen en we hebben wat druiven geplukt voor een koning!"

"Maar waarom zijn jullie dan alsnog zo gelukkig?", vroeg de prins. "Werken is toch helemaal niet leuk?"
"Nou", zei de vrouw, "het voelt heel goed om anderen te helpen. En de dankbaarheid van die anderen is al helemaal geweldig! Zo kreeg ik deze warme cape van de schapenhoeders, gemaakt van schapenwol". "Ja, en ik kreeg van de visser deze twee heerlijke vissen mee", zei de man. "En de koning, die nodigde ons uit voor een uitbundig feest waar de wijn rijkelijk vloeide!", lachte de vrouw.

'Maar.. dat wil ik ook!', dacht de prins. 'Ik wil ook andere mensen helpen, andere mensen blij maken! Dat voelt goed en levert nota bene vaak meer op dan wanneer je alleen maar aan jezelf denkt!'
"Jullie zijn een voorbeeld voor mij", zei de prins, "Ik wil net als jullie mijn leven in het teken van anderen zetten! En om daarmee te beginnen, zal ik voor jullie buigen!"

De prins zette zijn voetjes netjes naast elkaar en wilde zijn bovenlichaam naar voren bewegen, maar... het lukte niet! Hij bleef haperen!
"Wat.. wat gebeurt er?!", vroeg de prins en voelde aan zijn hoofd... Er leek wat te kriebelen! In plaats van zijn bovenlichaam, bogen zijn óren naar voren!!

De man en vrouw wisten niet wat er gebeurde en de prins wist zich geen raad! Hij rende zo snel als hij kon rondjes om het stel en sprong tegen elke boom op die in zijn omgeving stond.
Op een gegeven moment waren zijn oren volledig naar voren gebogen en voelde de prins niks meer aan zijn hoofd. De prins werd weer rustig en ging zachtjes op de grond zitten.

"Oh jeetje.." zei de vrouw. "Doet het zeer?"
"Hm.. nee", zei de prins, "het voelt eigenlijk wel prima zo.. Hoe ziet het eruit?"
"Nou.. hartstikke leuk eigenlijk!" zeiden de man en vrouw tegelijk.
"Maar ik kan zo natuurlijk niet terug naar m'n kasteel.. De mensen daar willen me sowieso niet meer zien ben ik bang." zei de prins.
"Nou, dan blijf je toch bij ons?", stelden de lieve man en vrouw voor.
"Dat vind ik een hartstikke goed idee!", zei de prins. "Ik blijf erg graag bij jullie!"

Hand in hand liepen ze met z'n drietjes verder en ze leefden nog lang en gelukkig. :)

                Onze kleine prins en mijn muze voor dit sprookje:
                                         Scottish Fold Appa.

vrijdag 17 oktober 2014

Herfst

In mijn vorige blog schreef ik nog dat ik de herfst toch-echt-wel-leuk vind. Met wat geleuter over mooie blaadjes en fleecekleedjes en zo erbij.
Nou, ik wil die woorden misschien terug gaan nemen.. Want jonge jonge, wat een ellende, die herfst!

Het ergste is meteen 's ochtends al. De wekker begint te rinkelen. Of te rammelen.
Hm, dit zijn eigenlijk rare (lees: ouderwetse) termen, want de meeste mensen gebruiken tegenwoordig hun telefoon als wekker en die speelt een 'geinig' deuntje af. Of je hebt een wekkerradio en dan word je gewekt door een 'leuk' liedje of hele nare nieuwsberichten of nog vervelendere reclameboodschappen..
Laten we het dus maar op 'jengelen' houden; dat past in alle gevallen.

De wekker begint te jengelen. Je opent je ogen, je probeert uit bed te klimmen, maar daar begint het al: het is plots ijskoud in je kamer! Bbrr, herfst.. Al kleumend wandel je naar je raam en trekt de gordijnen open: het is nog pikkedonker buiten! Bah, herfst.. In mijn geval volgt vervolgens wat gedoe met een fiets die nat en vies is en dat ik dan mijn fietslampjes erop moet monteren en die blijken het dan weer niet te doen en zo.. Grmbl, herfst..

Maar als ik dan op werk arriveer word ik juist geconfronteerd met het fijne van herfst: de naderende herfstvakantie. Want wat valt mij direct op: het is ontzettend druk op werk!
Men komt eerder naar werk toe, men werkt langer door, men werkt een heel stuk hárder, de hele dag door.. En dat allemaal vanwege die naderende herfstvakantie.
Dat is tweeledig, want je wilt natuurlijk al je lopende zaken afgerond hebben voordat je vakantie gaat vieren, maar ik denk ook dat veel mensen net voor een vakantie wat langer en harder doorwerken, zodat ze kunnen zeggen 'Poeh, ik was er wel aan toe zeg!', of de nog mooiere 'Nou, deze vakantie heb ik toch echt wel ten volste verdiend!'..

Nou is dat 'verdienen' natuurlijk een grappige manier om het zo te bekijken, maar het is eigenlijk pure noodzaak. Al hoeft dat 'goed rusten na gedane arbeid' natuurlijk niet altijd in de vorm van een hele vakantie te zijn: al is het maar een uurtje op de bank. Geen scherm, geen gepraat, geen gedachten. Laatst kwam in een gesprek dit 'bank-uurtje' naar voren. Dat iedereen dat eigenlijk wel doet: net voor het slapen gaan, éventjes nog die bank pakken. Ongeacht wat je daarvoor dan ook gedaan hebt: werk, eten, een feestje.. Bij laatstgenoemde is dat trouwens altijd wel een beetje wrang, want hoe vaak hoor of zeg je niet op een feestje 'Oh, ik ga nu echt naar huis hoor, het is laat, ik ben doodmoe, ik ga lekker slapen..'
NEE! Je gaat helemaal niet slapen! Je gaat nog minimaal 10 minuten op je bank hangen!
Leuk om dat straks terug te zeggen als iemand de 'ik ga naar huis, want ik ga slapen'-smoes op jóuw feestje durft te maken.. ;)

Maar goed, de activiteit voorafgaand aan het bank-uurtje maakt dus niet uit. Vreemd genoeg zelfs de tíjd niet!
Kom je rond 11.00 uur terug van een feestje, dan pak je nog even je bank-uurtje. Maar kom je rond 3.00 uur terug van een feestje, dan is de kans erg groot dat je tóch nog even thuis een drankje doet op die goeie ouwe vertrouwde eigen bank! En oh, dat is zo lekker..
Dat doet me denken; als ik bankuurtje zonder streepje schrijf ontstaat het woord 'kuurtje'. En dat is het ook: een soort behandeling om jezelf weer even aan te sterken en op te laden. Een momentje waarin alle zorgen en moetjes even verbannen zijn. :)

Kortom, veel plezier vanavond, dit weekend en deze herfstvakantie allemaal! En vergeet dus vooral je bankuurtjes niet te pakken!
Hoera, het is herfst!

woensdag 8 oktober 2014

Fun with Fabrics - part 8

Nou, de herfst is wel echt begonnen zeg. Regen, wind, kou.. Maar heel vervelend vind ik dat niet hoor; ergens heeft de herfst ook wel weer wat.
Het is de tijd van lekker warm binnen zitten met een theet'tje, romantische films kijken onder een fleecekleedje, mooie groene, bruine èn rode vallende blaadjes en mooie muziek opzetten terwijl je goede boeken leest. Of makkelijke magazines, in mijn geval..
Een bijkomend voordeel van de herfst is dat je nog niet wordt doodgegooid met overdreven Kerstversieringsdingetjes, sneeuw, de wat-moet-ik-nu-weer-koken-of-bakken-met-de-feestdagen-stress en bovenal, die overkill aan Mariah Carey!

Maar toch is er iets in het straatbeeld dat mij momenteel een beetje als een doorn in het oog springt. En dat wil ik hier even kwijt.

Ik heb het over de manier waarop jonge vrouwen zich in het openbaar vertonen tegenwoordig. Het te hip rondlopen in te hippe kleren met te hippe make-up op.. Van top tot teen.
Je begrijpt het al; ik vind het allemaal een beetje te hip tegenwoordig.

Ik schets hieronder even een beeld en ik vertrouw erop dat jullie allemaal wel eens zo iemand hebben zien rondlopen.
Of je loopt zelf zo door het leven, maar dan kun je onderstaand blog als niet verzonden beschouwen.. ^_^

Het begint met knal- (en dan niet gewoon knal, nee, het doet-pijn-aan-je-ogen-en-je-vraagt-je-af-of-die-meid-zich-bewust-níet-voor-een-spiegel-heeft-opgemaakt-knal) rode lippen. Alhoewel, het zijn niet zozeer de lippen, het is haar halve gezicht, want de lippenstift zit in de meeste gevallen van net onder de neus tot op het puntje van de kin..
Waarom?!

Nou kunnen knalrode lippen mooi zijn, boven bijvoorbeeld een sluike zwarte jurk of een feestelijk wit rokje, en zelfs boven een strak grijs pak misstaat het niet, maar nu komt het ergste; niks van bovenstaande wordt er tegenwoordig onder gedragen!

Nee, als je je ogen laat zakken vanaf dat half beschminckte gezicht zie je over de schouders van die jonge meid een soort mantel hangen. Geen mooie getailleerde jas of leuk sportief jack, nee, een vierkant blok. Met schoudervullingen vaak ook nog.
Weg vrouwelijkheid. Weg gratie. Weg charme. En het is niet eens gemaakt van een mooie stof, maar van een soort stug vilt! Alsof de meid naar een meubelzaak is geweest en een stuk stof mee heeft gejat en omgeslagen, omdat de herfst toch wel een beetje kouder dan verwacht blijkt te zijn.
Waarom?!

Maar goed, een dikke grote mantel en rode lippen kúnnen op zich nog wel mooi zijn samen, als je je er maar een beetje gepast bij kleedt verder. Maar helaas, ook onder de navel wordt het er niet veel beter op tegenwoordig..

Meiden dragen nu een goedkoop ogende jurk/rok, die òf net niet bij de knieën stopt òf irritant en raar ruim boven de enkels al ophoudt! En wat dragen ze daar dan onder? Leuke ballerina's of mooie pumps zou je denken? Guess again: sneakers!!
Waarom?!



Maar wees gerust; ik ben juist een voorstander van het idee 'Kleed je zoals je wilt en trek je niks van anderen aan'. En ik ben zelf immers ook geen bolleboos op modegebied, dus ik impliceer zeker niet dat ik 100% weet wat de go's en no-go's zijn. Maar met die kleding van tegenwoordig wordt toch écht de plank misgeslagen. Zeker weten.

Waarom ik dit mag zeggen, is omdat bovenstaand voorbeeld een duidelijke trend is en het dus geen volledige eigen keus is van de draagsters. Hen valt eigenlijk dus ook niks te verwijten.
Maar ik blijf erbij dat ze nog beter bijvoorbeeld een broek als trui of een blouse als rok kunnen dragen; dan zijn ze sowieso creatiever, eigenzinniger en het ziet er vast nog een stuk beter uit ook! Want wees nou eerlijk; die grote jassen, rokjes met sneakers eronder, schoudervullingen.. Dat is toch allemaal wel heel erg jaren '90 hè!

Hmm, die leuke jaren '90, dat doet me denken.. Wanneer komt 'All I Want For Christmas' nou eindelijk weer eens op de radio?! :)

donderdag 25 september 2014

Domino

Er is weer een nieuw programma op tv: 'Vragen om problemen'.
Nou heb ik er nog geen aflevering van gezien, maar ik zag een aankondiging en wat ik ervan meekreeg is het volgende:

Buurtbewoners hebben problemen met bijvoorbeeld een straat in een woonwijk. Deze straat laat verkeer in twee richtingen toe.
De twee presentatoren (hippe, jonge jongens - een donkere en een lichtgetinte) regelen (via via) een éénrichtingsbord, et voilà, buurt blij.
Opmerkelijk, want dit bord is niet officieel aangevraagd en de aanpassing van de straat - van tweerichtingsweg tot éénrichtingsweg - is nergens vastgelegd, aangekondigd of goedgekeurd.
Kortom; twee jochies spelen voor eigen rechter en maken mensen op die wijze gelukkiger.

Nou bestaat er al een 'rechter'-programma op tv; het welbekende 'De Rijdende Rechter'. In dit programma moet de 'officiële' rechter (hij is eigenlijk bindend adviseur/kantonrechter) ergens bijgehaald worden, omdát mensen vaak voor eigen rechter spelen. "Jij hebt een lelijk zwembad in je tuin staan, dus ik bouw een muur van 3 meter hoog tussen onze tuinen.", dat werk. "Nee nee nee", zegt meester Visser dan, "Je mag niet zomaar een muur van 3 meter hoog bouwen, dat moet eerst aangevraagd èn goedgekeurd worden".
Maar terwijl hij dat zegt, wordt dus elders in Nederland voor eigen rechter gespeeld, omdat een buurt dat toevallig wilt, twee jongens niks beters te doen hebben en daarom een verkeersbord gaan regelen! Kan meester Visser daar volgende week dus weer naar toe..

Stiekem denk ik daarom het volgende: programma's houden elkaar in stand.
Een makkelijke oplossing van programmamakers om 'deelnemers' en formules alsmaar uit te blijven melken zonder extra moeite of kosten. Bij bovenstaand voorbeeld is dat al helder, maar je kan bij bijna elk programma het opvolgende programma bedenken!
Denk met me mee:

1. Meisje kan aardig dansen, dus doet mee met So You Think You Can Dance.
2. Ze komt daar redelijk ver mee, maar haar agent, die ze inmiddels heeft, geeft aan dat ze nóg bekender wordt als ze ook gaat zingen.
Meisje doet mee aan The Voice of Holland. Helaas, zingen was toch niet haar ding.
3. Ze is echter inmiddels al wel een BN'er, dus reist mee met het gezelschap van Expeditie Robinson.
4. Ze leert in dat programma haar 'zelf' kennen en schrijft daarover een boek; dat presenteert ze in Koffietijd.
5. En in De Wereld Draait Door.
6. Ze wil nu nóg meer bekendheid (en geld) en doet mee aan Adam zkt. Eva. Er bloeit een hevige liefde op, maar omdat 'Adam' het celebrityleven niks vindt, houdt de relatie helaas geen stand.
7. Omdat ze nu beroemd en rijk is, hangen er veel fotografen en fans om haar huis. Zij geniet ervan, maar de buren zijn er niet van gediend en schakelen Bonje met de Buren in.
8. Die buren kunnen het meisje vervolgens gestolen worden en ze vlucht mee met het programma Ik Ben Een Ster, Haal Me Hier Uit!
9. Vanwege de negatieve publiciteit die ze krijgt via dat programma loopt de verkoop van haar boek hard terug en kan ze amper rondkomen. Tijd voor Een Dubbeltje Op Zijn Kant!
10. Het gaat steeds slechter met (de bekendheid van) het meisje. Mensen vergeten haar.. Velen jaren later schakelt het meisje Memories in omdat ze toch weer in contact wil komen met haar 'Adam'. Hij heeft daar echter geen interesse in..
11. Nog meer jaren later duiken er wat flarden uit haar boek en wat beelden van haar dansje op. Haar weelderige leven komt aan bod bij Het Mooiste Meisje van de Klas..

Zo; 11 programma's over één en hetzelfde meisje.
De gehele Nederlandse televisie móet dus haast onderling wel een soort van afspraak/deal hebben waarin staat dat deelnemers uitgemelkt mogen/moeten worden tot minimaal 10 programma's..
Probeer nu zelf ook eens zo'n domino-effect te bedenken met alle programma's die je kent/kijkt. Je kan vast nog veel verder komen dan 11!

Dat doet me denken.. Komt dat Domino-Day-gebeuren weer een keer op tv? Ik zie al direct een link met Help, Mijn Man Heeft Een Hobbie!
Of met Je Lijf Je Leven: "Ooeeh, gelukkig loopt de aorta nog!"...

woensdag 17 september 2014

Fun with Fabrics - part 7

Prinsjesdag. Elk jaar reageren we daar zo'n beetje hetzelfde op: De dag begint vooral met nieuwsgierigheid naar 'de hoedjes'. Naarmate de troonrede nadert gaan we eerst kijken naar de route van de Gouden Koets. Of eigenlijk naar Maxima. 'Oeh, wat zou ze nu weer voor iets prachtigs dragen?' Nadat we tegen elkaar gezegd hebben hoe mooi Maxima weer is en hoe zelfverzekerd en koninklijk Willem-Alexander dit jaar oogt, schuift de aandacht weer naar 'de hoedjes'. En daarom vandaag weer een Fun with Fabrics; dit keer over hoedjes!

Prinsjesdag 2011

De hoedjes op Prinsjesdag, daar is veel over te zeggen. Ze variëren enorm, het zijn vaak niet gewoon hoedjes maar complete statements en het zijn het soort hoedjes waar je niet achter wilt zitten ("Ikkannikszien!"). Maar waaróm dragen al deze vrouwen (alleen vrouwen) die oh zo opvallende hoedjes? Zijn hoedjes niet een beetje passé?

Wikipedia (jaja, ik weet het; Wikipedia is niet de waarheid, maar wat dan wel?) vertelt mij:
Een hoed kan gedragen worden als bescherming, als versiering, als hoofdbedekking voor ceremonies in bepaalde religies, als kenmerk van een groepsidentiteit en om een bepaalde stand aan te duiden. Nou denk ik zelf dat de reden voor het dragen van hoedjes op Prinsjesdag een 'all of the above' antwoord geeft: Je stand maak je goed duidelijk door je hoedje; is het een bescheiden vilten hoedje van de V&D of ben je naar een speciale hoedenmaker gegaan die van exclusieve witte pauwenveren jouw hoedje breit? Je groepsidentiteit valt daar goed mee samen; draag je je haar in zo'n soort makkelijke Jamaicaanse zak of is zichtbaar dat je urenlang stil hebt gezeten zodat jouw haar lokje voor lokje verweven kon worden met een authentiek Gothisch waaiertje? Religie is bij de Troonrede al een stuk spannender; het dragen van een hoofddoek of mijter straalt meteen heel veel uit.. Versiering spreekt voor zich; de kans is immers groot dat je op tv komt en dan wil je er nou eenmaal op en top uitzien! En dan tot slot nog de bescherming. Nou heb ik nog niet vaak (lees: nooit) Prinsjesdag uit de hand zien lopen, maar tegenwoordig kijk ik nergens meer van op. Dit jaar ging het er wederom rustig aan toe, maar het zou me niks verbazen als er volgend jaar eieren en tomaten en een koffertje rondvliegen richting elkaar! Slim dus om een stevig hoedje op te zetten.

Je hoedje op zetten.. Dat maakt weer een mooie brug tussen hoedjes en communicatie. Want wij in Nederland zijn dusdanig blij met hoedjes dat we er diverse spreekwoorden aan gewijd hebben.
'Ergens zijn hoed voor afnemen', 'Zich een hoedje schrikken', 'Onder één hoedje spelen'.. Veel hoeden dus nog in ons taalgebruik, terwijl er - los van Prinsjesdag - nog amper hoeden worden gedragen!
Want wat zie je de laatste decennia? Petjes. Zowel in het straatbeeld als in het taalgebruik: 'Er met de pet naar gooien', 'Jan met de Pet', 'Het gaat me boven de pet'..

Dus ik stel voor: Prinsjesdag gaat van Hoedjesdag naar Petjesdag; moderner, nog steeds ter bescherming, versiering en handig voor het maken van een statement, en bovenal: je kan nog eens wat zien als je achter iemand zit met een pet op!

vrijdag 5 september 2014

Vriend en vijand

Zoals jullie waarschijnlijk wel weten ben ik dol op schrijven. Gedachten op papier zetten. Frustraties van me afpennen. Emoties tot woorden brengen.
Wat ik erg waardeer is dat enkelen van jullie mij soms op de hoogte brengen van schrijfwedstrijden; want als er ook nog kans is om iets te wínnen met mijn schrijfsels, dan ben ik daar natuurlijk helemaal voor te porren!

Gisteren werd ik getipt op een schrijfwedstrijd van de METRO: schrijf een column met het thema 'vriend en vijand'. Leuk! Maar ook weer niet. Het thema is interessant en schrijven erover is leuk, maar ik ben niet (meer) zo van de METRO. Je weet wel, dat gratis krantje dat altijd verfromfraaid in de trein ligt.


Nou vraag je je af, wat heb jij dan tegen de METRO? Nou, van alles; er zitten ten eerste op de redactie van de METRO geen schrijvers. Er is dus eigenlijk al niet te spreken van een redactie. Alle artikelen zijn gekopieerd, hetzij vertaald of iets bewerkt, vanuit andere nieuwsbronnen. De nieuwsberichten zijn ten tweede geschreven voor een doelgroep waar ik mezelf niet onder reken: studenten, jonge starters die bij dure grote bedrijven willen werken om veel geld te verdienen, of jonge 'hippe' mensen die na hun studie, die papa en mama betaald hebben, er even lekker minstens vier jaar op uit gaan om te niksen. Ten derde, en hier heb ik me waarschijnlijk het meest om gefrustreerd: er stond een jaartje terug een artikel over de Disney Cruise Line in de METRO. De 'schrijfster' van dat artikel moest laten lijken dat ze op de boot geweest was; dat ze tussen Mickey Mouse en zijn vriendjes dagenlang over zee had gevaren. Maar dat had ze helemaal niet! Het stukje was gewoon een reclameboodschap, geplukt van de website van Disney Cruise Line, waar zinnen als "Je kunt er films kijken in de bioscoop aan boord van het schip" waren veranderd in "Ik heb toen films gekeken in de bioscoop aan boord van het schip". De horror! Dit is echt een doodsteek voor de journalistiek! En nota bene een artikel over Disney.. Dan heb je het dus echt dubbelop fout gedaan bij mij! Nee, de METRO is eerder mijn vijand dan vriend..


Maar toch vind ik het idee van een stukje schrijven over 'vriend en vijand' leuk, dus doe ik het gewoon buiten METRO om. Toevallig is dat wij thuis op onze koelkast een fortune-cookie-briefje (vinden jullie die koekjes stiekem ook zo vies? En dan toch opeten, omdat je zo graag dat briefje wilt lezen?) hebben hangen met daarop de tekst 'Wees een goede vriend en een eerlijke vijand'. Een beetje een onbekende, positievere variant op de 'Beter een goede buur dan een verre vriend'-uitspraak. De uitspraak op onze koelkast vind ik dan toch wat diepgaander, want wie kun je inderdaad beter hebben; een eerlijke vijand, van wie je wéét wat je van hem/haar kan verwachten of die goede vriend, die je misschien maar af en toe ziet, en die jou daardoor altijd kan verrassen, zowel positief als negatief?
Daarnaast.. Het thema van de METRO-columnwedstrijd is 'vriend en vijand' en wordt daar niet mee geïmpliceerd dat iedereen zowel vriend èn vijand is? Vrienden, wat zijn dat? Ze zijn er voor je, zijn geïnteresseerd in je, en accepteren je zoals je bent? En wat zijn vijanden dan? Zijn zij er niet voor je, zijn zij niet geïnteresseerd in je en accepteren zij je niet zoals je bent?
Ik bedenk me nu dat het woord 'vijand' sowieso nogal heftig klinkt, ouderwets ook. 'De vijand trok te velde en overmeesterde het gehele kasteel en haar inwoners', zoiets. En hoeveel echte 'vijanden' heeft een gemiddeld mens nou eigenlijk? Ik geen hoor. volgens mij. denk ik.. Ik ken wel mensen met wie het minder of absoluut niet klikt, maar die noem ik geen vijand van mij. Het woord vriend is daarentegen veel vrijer en minder beladen. 'Mijn hamstertje is als een echte vriend voor me', dat werk. En hoeveel vrienden heeft een gemiddeld mens dan, inclusief je hamstertje? En hoe meet je dat; volgens de verjaardagen die je bezoekt, volgens de lijst mensen waar je een Kerstkaart naar stuurt, volgens Facebook?

En dat brengt mij bij reden nummer 4 waarom ik niet graag schrijf voor de METRO. De schrijfwedstrijden van de METRO werken namelijk als volgt: je schrijft een stukje, plaatst dat op Facebook en via Facebook moet je dan zoveel mogelijk stemmen verzamelen. Dus veel Facebook-'vriendjes' betekent meer kans om te winnen. Schrijftalent? Maakt niet uit. Een goed stuk geschreven? Irrelevant. Mensen aan het denken gezet? Onnodig. Veel Facebook-vriendjes; je hebt gewonnen.
Dus nee, geen schrijfwedstrijden voor de METRO meer voor mij. Maar nu we het er toch over hebben wil ik deze blog gebruiken een nieuw spreekwoord in het discours te gooien: 'Wees liever een vijand van METRO, dan één van vele Facebook-vriendjes'.

vrijdag 22 augustus 2014

Onthand?

Gister was het zo ver; storing op werk. Vanaf een uur of 14.00 tot 16.30 hadden we geen toegang tot internet, de telefoons deden het 't eerste uur niet, en we zaten zelfs een ruime tijd in het pikkedonker. Jawel; ook de lampen hadden het begeven.
Ondanks dat het natuurlijk niet de bedoeling was dat we nu even niet konden werken (want dat is dan gewoonweg het geval; alles gaat tegenwoordig digitaal, dus zonder internet of telefoon valt er gewoonweg niet te werken!) ontstond er een verrassend sociaal schouwspel. Als het ware een experiment.

In plaats van te verzuchten dat ik nou niet verder kon werken besloot ik dus maar te gaan genieten van alles wat er nu om me heen gebeurde. En ja, het was een prachtig gezicht.
Mensen zochten elkaar op, pakten er lekker een kopje koffie bij en gingen praten. En niet gewoon de standaard kantoorpraatjes, nee, de gesprekken werden persoonlijker en gevoeliger. Nou denk ik zelf dat dat ook een beetje kwam omdat de helft van de lampen uit was gevallen en er daardoor al snel een intiem sfeertje ontstond, maar toch; een 'crisis'-situatie als het hebben van geen internet maakt iets los in mensen.

Natuurlijk voelden we ons allemaal in het begin erg onthand en bezorgd. Was het werk dat ik zojuist had gedaan wel goed opgeslagen? Hoe lang gaat dit duren? Ik móet vandaag nog wat kortsluiten met een leverancier; gaat dat nog lukken? Laatstgenoemde opmerking viel overigens niet heel goed, omdat het woord 'kortsluiten' nou niet bepaald adequaat was.. De storing was namelijk ontstaan vanwege meerdere kortsluitingen, die elk afzonderlijk (lees: ging veel tijd kosten) weer heropgestart/aangesloten (weet ik hoe dat werkt..) moesten worden.. Ja, de zorgen zaten er goed in!

Maar toch ontstaat er dan op een gegeven moment zo'n natuurlijke overgave; we leggen ons er bij neer. We gaan niet steeds proberen in te loggen op internet, nee, we gaan proberen elkaar wat beter te leren kennen. Prachtig!

Maar aan elk feestje komt een eind. In dit geval met het bericht 'Alles doet het weer!'. En dan komt dat moment dat je je inmiddels lege kopje koffie weer op moet pakken, naar je eigen werkplek terugwandelt en het gewone werk weer op gaat pakken. Weg gesprek. Weg intimiteit. Weg magie.
Iedereen gaat na verloop van tijd weer naar huis en je groet elkaar weer met de standaard groet 'Fijne avond'.

Maar toch, eventjes, heel eventjes, was het standaard werkleven doorbroken. En soms mag dat best even :)



Hup, de blog is uit; aan het werk nu jij! ;)

donderdag 14 augustus 2014

Eerlijkheidshalf blog

Al vroeg leren wij allemaal om eerlijk te zijn. Dat begint met relatief onschuldige vragen als 'Heb jij een koekje uit de koekjestrommel gepakt...?!'.
Die beantwoorden we dan volovertuigd met 'Nee hoor...', terwijl we met grote moeite onze puppy-ogen opzetten.

Later wordt onze eerlijkheid op de proef gesteld met vragen als 'Ben jij na dat schoolfeestje wel direct naar huis gefietst...?!' of 'Heb jij op die verjaardag echt niet aan de alcohol gezeten...?!' en 'Dus jullie hebben alleen maar elkaars handjes vastgehouden en gekust...?!'.

En jaar na jaar lukt het ons (ons mensen, ons vrouwen, ons creatieve geesten?) om altijd maar weer die puppy-ogen tevoorschijn te halen en volmondig 'eerlijk' te zijn.. Maar ja, dit zijn dan ook geen heel ernstige punten. Ok, dan is er een koekje minder, ok, dan ben je nog even elders een drankje gaan doen, ok, er zijn echt wel wat flessen bier en wijn doorheen gegaan en ok, die relatie tussen jou en je vriendje is wat minder onschuldig dan je ouders gehoopt hadden. Maar dat de waarheid op deze punten een beetje verdraaid wordt, is geen heel groot probleem, dunkt mij. Dat zal iedereen (ieder mens, iedere vrouw, iedere creatieve geest?) moeten beamen.

Maar dan zijn er, als je eenmaal volwassen bent, van die vragen, waar je met geen mogelijkheid, of zonder naar onderbuikgevoel, puppy-ogen bij op kunt zetten.
Ik heb het over de doodsimpele vraag 'Hoe gaat het met je?'.

Want laten we eerlijk wezen; uit gemak beantwoorden we die vraag vrijwel altijd met 'Goed', maar geheel eerlijk is dat volgens mij niet altijd..
Maar je weet stiekem ook wel dat de ander helemaal niet zit te wachten op een minder blij antwoord: dat kost meer tijd, want dan moet/gaat/wil de ander doorvragen. De ander kan door jouw antwoord óók in een minder blije bui raken, en dat wil je al helemaal niet. En je geeft tot slot een persoonlijk stukje van jezelf bloot, en als een lukraak iemand vraagt hoe het met je gaat, voel je je niet altijd op je gemak toe te geven dat je je vandaag eventjes wat minder voelt. Zou leuk zijn; een vage collega vraagt hoe het met je gaat en jij stort je levensproblemen bij hem of haar uit..
Niet doen dus.

In Amerika hebben ze hier slim op bedacht dat de vraag 'How are you?' vaak gewoonweg niets betekent. De vraag wordt gesteld, de vraag wordt altijd beantwoord met 'Goed' en niemand die eigenlijk echt geluisterd heeft naar het antwoord. Maar dat is weer een ander verhaal.

Waarom ik hier over na ben gaan denken is omdat een collega mij laatst vroeg hoe het met me ging. Het ging goed dus ik beantwoorde ook simpel met 'Goed'. Maar dat was blijkbaar niet voldoende, want ze vroeg vervolgens 'Waaróm gaat het goed?'.

En hoe stom het ook mag klinken, mijn eerste gedachte was 'Help'. Want nu moest ik opeens een verklaring neer gaan leggen waarom het goed met me gaat. En ja, dat is dan opeens best moeilijk!
Ik stamelde wat warrigs uit als 'Tja, ik ben lekker bezig met wat leuke opdrachten, het is mooi weer, ik ben gezond..'.
Maar dat voelde allemaal ook weer zo algemeen.. Mijn collega liep tevreden weg, maar daar zat ik, met de vraag in mijn hoofd waarom ik me nou eigenlijk zo goed voelde. Fijn!

Echt eerlijk zijn is blijkbaar nog best moeilijk. Het moeilijkste misschien wel tegenover jezelf. Dus daarom bij dit blog de opdracht; vraag jezélf eens hoe het met je gaat en zoek dan ook naar die waaróm. Het is heel makkelijk om te antwoorden met 'Goed' of 'Redelijk' of 'Belabberd', maar waaróm voel je je dan zo? Dat verklaart echt een hoop.
Zodra je dat gedaan hebt zul je zeker weten zeggen 'Zo, dat voelt goed!' (of redelijk of belabberd). :)

vrijdag 8 augustus 2014

Miniblogje Taal

Elke dag kijk ik even op Wikipedia wat er allemaal gebeurd is in het verleden op 'deze' dag. Staat daar iets opvallends tussen, dan denk ik daar over na, sta er even bij stil, of deel dat met mijn volgers op Twitter. Want ja, ook daar ben ik (sociaal?) actief. Of Twitter namelijk ook écht onder de 'sociale' media valt, dat blijf ik een lastig punt vinden.

Sociaal is mijn optiek interactief; 'in beide richtingen verlopend'. Nu is de regel bij Twitter vooral 'ik post, jij moet lezen'. De lezer kan uiteraard reageren of retweeten (lees rie-twieten), zoals dat heet, maar dat hoeft niet. Komt zelfs maar zelden voor. Dus in hoeverre is de actie 'enkel ontvangen' daadwerkelijk sociaal..? Na goed, daar wijd ik nog wel een keer een ander blog aan.

Nu wil ik het hebben over wat ik op Wikipedia zag staan over wat er vandaag allemaal ooit gebeurd is/waar deze dag voor staat.
Het is namelijk Vaderdag in Taiwan.
Waarom boeit dit mij?
Vanwege de taal.

In het Mandarijn (de taal die daar gesproken/geschreven wordt) wordt deze dag namelijk aangeduid met Bà Bà (爸爸).
En dit betekent zowel vader als 8-8 als 8 augustus!
Dat is toch ronduit prachtig!

Een koppeling van betekenissen in één woord die alles grijpen; zowel het feest op die dag als de datum zelf.
Ergens vind ik het dan jammer dat wij in ons Nederlands niet zo'n leuke woordkoppeling hebben zitten.
Ik probeer er één te bedenken, maar helaas..
Mocht je er zelf wel één weten; reply op mijn blog met je vondst! :)

vrijdag 1 augustus 2014

Fun with Fabrics - part 6

Volgens mij zijn er maar weinig vrouwen die geen of maar één tas hebben. Als ik thuis wat ga tellen, dan kom ik toch ook al snel aan de 10 tassen. Maar nee, ik ga het niet hebben over vrouwentassen en wat daar allemaal in zit en wat een vrouwentas allemaal zegt over de draagster. Nee, ik ga het hebben over de mánnentas.

Vroeger (en welk vroeger ik nu precies bedoel weet ik eigenlijk ook niet, ik bedoel vooral 'alles van vóór 10 jaar terug') had de man eigenlijk alleen maar een praktische tas. De dokter had een dokterstas, de klusser had de gereedschapskist (gezien zo'n kist het formaat van een tas heeft én een handvat, reken ik het gewoon tot de tassen hoor!) en het kantoormannetje had de aktetas. Dat werd later de laptoptas. 

Maar sinds enige jaren is de mannentas zichtbaar in het gewone straatbeeld. In het begin was dat wat onwennig ("Alleen vrouwen en homo's dragen toch tassies?"), maar nu lijkt het algemeen geaccepteerd. Het staat vaak juist heel mannelijk en stoer. Het doet ons vrouwen ook nadenken over wat de mannentasdragende man allemaal met zich mee zeult. Wij vrouwen stoppen namelijk zelf wel alles in onze tas, alsof we Mary Poppins herself zijn (sleutels, flesje water, mobiel, zakdoekjes, makkelijke schoentjes, extra sokjes, paraplu, make-up, vestje, zakjes lekkere thee die ze nergens hebben, kauwgom, etc.), maar wat hebben mannen eigenlijk bij zich?

Dumbbells? Gedroogde worst? Vieze blaadjes? 
Of ook gewoon zakdoekjes en handcrème en zo? 

Ik weet het niet. En dan te bedenken dat mannen juist vaak enórme tassen bij zich hebben! 


Tot nu. Want wat ik nú toch steeds vaker zie; ik snap het niet. Kleine wannabe-desingerstasjes die jongens als schoudertasje dragen, of nog erger, als 'nektasje'. 


Het straalt ten eerste alles behalve mannelijkheid uit; zo'n schattig tasje. Daarnaast kun je er niet veel meer in kwijt dan kleine dingetjes, en dan denk ik toch al snel aan lippenstift, spiegeltje, nagelvijl, etc. Of hebben die jongens een pak kaarten, een zakmes en een pakje condooms bij? 

Ik weet het niet.. Misschien dat ik het gewoon eens moet vragen aan een mannentas(je)dragende man.
"Hey man, mag ik jouw tassie ff vasthouden?" 

Tja...

donderdag 3 juli 2014

Weerspiegeling

Je kent ze wel. We kijken er allemaal naar, hebben er direct onze (kritische) mening over, zeuren erover op werk, lachen erover met vrienden, maar laten ons er hoe dan ook allemaal (on)bewust enorm door beïnvloeden... Jawel, ik heb het over reclames.

Nu ben ik niet meteen een voor- of tegenstander van reclames. Enerzijds geeft het je een leuk kijkje in wat er allemaal te kopen en vooral te leasen is in de wereld (serieus, koopt niemand meer gewoon particulier een autootje? Al dat geneuzel over bijtellingen enzo, dat geldt toch alleen voor leasebakken? Of komt nu wel héél duidelijk naar voren dat ik geen rijbewijs heb en dus niks weet van auto's..?). En sommige reclames zetten je aan het denken, doen je fantaseren over dingen als reisjes en veel te dure spullen, maken je aan het huilen (geef toe, ik ben vast niet de énige die het bij een Merci-reclame soms niet droog houdt..), aan het lachen, tonen mooien dingen/mensen en onderbreken zo fijn een film of programma zodat je naar de wc kunt of omdat-er-nu-toch-reclame-op-is, je wat te eten of drinken kunt pakken (is de relatie reclame - overgewicht al eens onderzocht..?). Allemaal fijne dingen dus.

Maar oh oh oh, wat kan reclame toch ook irritant zijn! Laatstgenoemde punt, die pauze tussen films en programma's, is regelmatig tenenkrommend! Wacht je bij een spelprogramma op het antwoord van een waarschijnlijk Bekende Nederlander; POEF, reclame! Zit je een romantische film te kijken; KAPOW, reclame, nét op het moment dat hét zinnetje (je weet wel, "I love you") of dé zoen uitgewisseld wordt! Hele spanningsbogen die zorgvuldig opgebouwd worden in een film, BAM, lukraak onderbroken! En waarvoor?!

"Hallo, ik ben last-minute-man!"

Aaaargh! Ik wéét gewoon dat degenen die dit lezen en die reclame gezien hebben nu gewoon een knoop in hun maag van ellende hebben zitten! Nare dingen dus, die reclames..

Maar los van of je een reclame nu leuk of niet vindt; het is wel een ontzettend mooi tijdsdocument. Zonder twijfel. Reclames laten zien hoe de wereld in elkaar zit, op een sluike manier. Geen zware documentaire over de samenleving; nee, een filmpje van 30 seconden dat precíes laat zien hoe wij, in deze tijd, leven. Of zouden móeten leven.. Laat het me je uitleggen.

Jaren terug had je de happy-family-reclames. Vooral voedsel- en drankreclames kenmerkte zich hiermee. Ik schets: 'We zien een prachtige, moderne keuken met jonge, knappe vader en nog mooier, lief vrouwtje. Daaromheen rennen twee wolken van kinderen.' Als je al maar een béétje terugrekende was duidelijk dat die moeder ongeveer 18 jaar had moeten zijn, terwijl ze haar eerste kindje baarde.. Dat is toch niet exact het beeld dat je wilt schetsen als reclamemakend bedrijf, maar goed.. Die reclamegezinnetjes waren uiteraard multiculti én goedverdienend én überirritantgelukkig. Dat waren de tijden van een paar jaar terug..

Nú zien we die gezinnetjes een stuk minder! En hoe irritant ze ook waren, ik mis ze ergens wel, want blijkbaar zijn 'gelukkige gezinnetjes' de doelgroep niet meer! Betekent dat dat er ook gewoonweg minder gelukkige gezinnetjes zijn? Neem nou die reclame met die borrelworst van Unox. 'Er is een feest in huis, zoontje moet naar bed, zoontje blijft naar beneden komen, happy ending; er is Unox borrelworst.' Wat ik verder van die reclame vind laten we even terzijde, maar.. waar is papa?! Ik zie alleen mama die dat kindje terug naar boven probeert te sturen, mama die het feest probeert te runnen, mama die op borrelworst trakteert! Zelfs in het achtergrondvolk kan ik niet dé papa bespeuren. Wordt hier gedoeld op een alleenstaande moeder? Wel in een mooi, niet klein huis met nette, leuke vrienden en zo, maar dan nog..

Tweede voorbeeld: 'Begin Gemist' van KPN. 'Vader brengt zoontje naar bed, vader moet nóg een verhaaltje voorlezen, vader ploft in een fauteuil en gaat tv kijken.' Waar is mama?! Werkt mama tot laat in de avond? Heeft mama afgesproken met vriendinnen? Waarom staat er recht tegenover de tv een fauteuil in plaats van een bank?!

Wederom doet die reclame mij denken aan een alleenstaande ouder.. Dus reclames, hoe vervelend ze ook zijn, zijn wel een weerspiegeling van het hier en nu.
Of.. is het hier en nu een weerspiegeling van reclames..?

maandag 23 juni 2014

Fun with Fabrics - part 5

Jawel, het is weer eens tijd voor een Fun with Fabrics! En waarom? Omdat heel Nederland het momenteel leuk vindt om zich in de meest afgrijselijke kleur, te weten Oranje, te hijsen! Reden genoeg dus daar een blog aan te wijden :)
 
Nou vind ik oranje kleding eigenlijk per definitie niet zo mooi. Ten eerste vanwege de kleur van je huid. Je huid lijkt heel flets en grauw in oranje of je neigt zélf juist heel erg naar oranje. Zoals je vroeger als kind met een oranje potlood tekeningen van mensfiguren inkleurde.. Iets te ver doordrukken met het potlood en de persoon op je blaadje had een afstotelijk fel oranje gezicht.. No go!
Ten tweede omdat oranje dé kleur van Holland is. Nu is dat leuk. Met Koningsdag is dat leuk. Maar buiten die dagen om kun je bijna niet met fel-oranje de straat op. Moet je ook niet doen dus.
 
Maar los van de kleur - want eerlijk is eerlijk, een shirtje of rokje in zacht-oranje (wat dan weer een beetje neigt naar koraal) kán best leuk staan - heb ik nog meer redenen mijn vraagtekens te zetten bij die verkleedgekte momenteel. Want is er íets triester dan volledig verkleed te zijn, en dan bedoel ik écht over de top verkleed (lees: een man, in een mini-boerinnen-jurkje met kant en daaronder witte jaretels en een pruik op zijn hoofd met twee lange blonde vlechten en daarbovenop dan nog dat typische kanten mutsje. Zijn hoofd volledig geschminkt in rood, wit en blauw en ach, waarom ook niet, een toeter in zijn ene hand en om de andere hand zo'n piepschuim gevaarte in de vorm van een 'thumbs up' geschoven), en dán verliest Nederland.. 


Je wandelt het stadion, de kroeg, of het huis van je vrienden uit om naar je hotel/huis te gaan.. Met hangende schouders slenter je over de stoep, in je net nog zo zorgvuldig uitgekozen outfit.. Je stapt je auto, of nee, de bus in, want uiteraard heb je als een gek zitten drinken. Je realiseert je dat je naar bier en bitterballen ruikt en begint je te ergeren aan je eigen verschijning. Je trekt wat aan je jurkje, want nu je zo verdrietig en alleen in de bus zit, voel je je opeens wel érg naakt.. Je zakt met je hoofd in je handen en neemt een diepe zucht.. Je ging er toch écht vanuit dat ze dit jaar kampioen zouden worden..! Je tilt je hoofd weer op en realiseert je dat je hele gezicht geschminkt is.. Je handen zitten vol met een vervaagde mix van rood, wit en blauw. Je haalt je kapje en pruik van je hoofd, waardoor er een klein, ongemakkelijk randje niet-beschminkt voorhoofd zichtbaar wordt. Eindelijk, huis in zicht..
 
Dit scenario is niet leuk nee. Confronterend, maar wel voor veel landen werkelijkheid (vervang dan het Frau Antje-jurkje door bijvoorbeeld een Dirndl-jurkje, want Nederland zelf gaat uiteraard gewoon door!)..

Mijn oplossing: accessoires! Denk niet in kostuums en jurken, maar in kleine dingetjes. Een oranje bloemetje in je haar, oranje sieraden, een oranje sjaaltje, oranje sokken.. Jij een leuke avond in thema, en mocht het onverhoopt tóch misgaan.. dan stop je je accessoire in je tasje en kun je zonder gene naar huis! Want hoe trots wij leeuwen soms ook ogen; soms is het verstandig toch een beetje laf te zijn. :)

donderdag 5 juni 2014

Neederlandsch

Afgelopen maandag een leuk dagje Amsterdam gehad. Prachtig weer, heerlijk op terrasjes gezeten, lekker naar mensen zitten kijken en nog eventjes het Stedelijk Museum bezocht (want in élk dagje uit hoort minimaal één uurtje cultuur te zitten; een (bedenk ik nu spontaan) cult-uurtje). :)

Nu vind ik die stad over het algemeen veel te druk en te vol en te rumoerig voor mij, maar op een maandag lijkt het toch íetsje rustiger te zijn en ergens heeft die drukte ook wel weer iets leuks. Zo veel diverse mensen en culturen en stijlen en talen.. Je komt ogen en oren te kort!

Waar ik in dit blog op door wil gaan zijn die verschillende talen. Het valt me namelijk op dat wij Nederlanders vaak heel netjes zijn qua taal.
Gaan we een weekje naar de wijnstreek in Duitsland, dan vragen we heel beleefd "Wo ist der Bahnhof?".
Zitten we in Frankrijk op de camping, dan proberen we met alle macht en kracht "Combien est-ce que la baguette?' uit te spreken.
En liggen we op het strand in Spanje, dan weten enkele van ons het mooie "Me gustaría pedir una cerveza" ten gehore te brengen.

Maar mochten we nou níet die taalknobbels hebben, dan weten wij in elk geval altijd terug te grijpen op het goeie ouwe Engels. En wij verwachten dan ook dat mensen in die andere landen dat kunnen. Zeker in toeristische streken. Vaak is dat dan ook het geval.
Zodra we weer thuis zijn, is het altijd weer relaxed tegen jan en alleman Nederlands te kunnen praten.
Nu zijn er helaas ook mensen die nog op die vakantie in het buitenland zó graag Nederlands praten, dat zij, als zij ándere Nederlanders tegenkomen, daar geheid wat tegen moeten zeggen. Mijn grootste vakantie-ergernis ooit.. Maar goed, daar wijd ik wel een keer een geheel blog aan..

Terug naar ons eigen Amsterdam. Nu is het mij daar al twee keer overkomen dat ik ergens wat wil bestellen/kopen, en dat de verkoper daar zowaar geen Nederlands kan! Ik moet dan dus, in Nederland, in een Nederlandse stad, in een Nederlandse winkel (ok, de keten is misschien Amerikaans, maar dan nog) Engels gaan praten! En zelfs dát kon de persoon aan de andere kant van de kassa amper!

Nou is er ook zo'n politieke partij in Nederland die stelt 'In Nederland moet iedereen Nederlands praten'. Toen ik dat voor de eerste keer las klonken die woorden mij ietwat drammerig en racistisch in de oren. Nou doelde die partij ook niet op werknemers en horecapersoneel in Amsterdam, maar goed, nu denk ik; ze hebben stiekem best gelijk! Amsterdam is dan wel een internationale stad, dus als je daar wilt werken, mag er zeker van je verwacht worden dat je minstens één internationale taal machtig bent, maar ik vind dat je tegen Nederlandse gasten/klanten gewoon Nederlands moet praten! Al is het wat gebrekkig of bevat het wat foutjes; het zou wél zo netjes zijn.

Dus nee, Amsterdam; het was dan wel een leuk dagje, maar als ik in Nederland ben, bezoek toch liever een stad waar ik heel makkelijk "Waar is het station?", "Hoeveel kost dit stokbrood?" of "Ik wil graag een biertje bestellen" kan zeggen!
Basta! :)

dinsdag 27 mei 2014

Scherm

Eindelijk. Eindelijk weer tijd voor een blog.

Dat heeft even geduurd, maar ik had het ook veel te druk voor een blog!
De maand mei is gewoonweg veel te vol!
Leuk vol, dat wel, maar toch.. vol..

Allemaal leuke dingetjes doen, verjaardagen, dagjes weg, vrijgezellenfeestje, fijne momentjes, huwelijksfeestje, en ja, dan reken ik de lekkere (en zeer benodigde) korte tijden van rust ook mee. Maar in korte tijden van rust schrijf ik geen blog..

Nu zou je denken; als je zó veel dingen te doen hebt, dan heb je toch ook ontzettend veel om over te schrijven? Genoeg inspiratie!
Maar nee, daar zit hem nu dus net het probleem. Als je té veel doet, dan weet je uiteindelijk niet meer wat je nou wilde schrijven.. En daarom zit ik nu al een half uur naar een grotendeels leeg vel (of nee, eerlijk is eerlijk; een leeg scherm) te kijken..

Kijken naar een schermpje.. Dat doet me denken aan een filmpje dat enige tijd geleden op Facebook en Twitter rondging. Over dat jongeren tegenwoordig alleen maar naar een schermpje kijken en de wereld om zich heen niet meer zien. In dat filmpje wordt dat feit lekker aangedikt door het tonen van een jongen die zijn ware liefde misloopt, vanwege het gestaar naar een schermpje. Kijk zelf maar even.



En? Wat vond je er van?

Nu heb ik al vele reacties op dit filmpje gelezen en die zijn overwegend positief: 'eye-opener', 'prachtig', 'confronterend', 'indrukwekkend', et cetera...

En je ziet het al aankomen; ik vind het filmpje helemaal niks! Om de belangrijkste reden al, dat ik bijna 5 minuten lang naar een filmpje heb zitten kijken.. op een schermpje! En dat is blijkbaar helemaal niet de bedoeling! Volgens datzelfde filmpje!

Nu hoop ik bij zoiets dan ook dat je juist 'beloond' wordt door zo'n filmpje vroegtijdig af te zetten, maar nee hoor.. Een echte paradox dus.

Nu ben ik het overigens wel eens met de strekking van dat filmpje; ik vind ook dat zeker jongeren veel te veel tijd op hun smartphone (of tablet, of laptop, of pc) doorbrengen en veel te veel aandacht erin stoppen.
Dus inderdaad; klap die computer dicht en zet je telefoon uit!

Maar toch bedankt dat je dit blog nog even gelezen hebt! ^_^

donderdag 24 april 2014

Een avondje uit

Er is iets aan dat ontluikende zonnetje waardoor ik zin heb in uit eten gaan.
Loungen. Terrassen. Borrelen. Barbecueën.
Lekker spontaan het liefst. Gewoon, dat iemand lukraak een appje stuurt met een lekker plan en hup, dat doen we even!
Maar is dat echt zo makkelijk..?
 
In Amerikaanse films en series altijd wel.
Ik sta dan met open mond te kijken hoe snel en detailloos zij avondjes uit plannen.
 
"Shall we go out for diner?"
"I would love to!"
"Great, I'll see you tonight"
 
En poef, in de volgende scène zitten ze in een super-de-luxe restaurant aan een overheerlijk diner.
 
In Nederland, of nee, in de 'werkelijke wereld', kan ik me dat dus echt niet voorstellen.
Het zou eerder gaan als volgt:
 
"Zullen we vanavond uit eten?"
"Hm, leuk idee, maar ik zit nog wel met een hoop werk.."
"Nja, dan gaan we toch gewoon om 20.00 uur?"
"Nee, doe dan maar 19.30. Ik wil het niet te laat maken.."
"Prima, 19.30 it is"
"Hm, ok.. Maar dan moet ik wel even een oppas regelen hoor"
"Ok.. probeer dat eerst maar even dan..."
 
...
 
"Ok, de oppas in geregeld!"
"Mooi. Naar welk restaurant gaan we dan?"
"Ik houd wel van.. euh.. vis"
"Nee, ik vind vis niet lekker. Tapas?"
"Ja, dat is misschien wel handig.. Zit er in de buurt een leuk tapas restaurant?"
"Nja, iets buiten de stad.."
"Ok.. Maar ik wil wel een wijntje drinken hoor.. Wil rij dan rijden?"
"We kunnen ook het openbaar vervoer pakken"
"Ik zoek wel even op hoe laat we dan de bus moeten pakken"
"En vergeet niet te kijken tot hoe laat de bussen terug rijden!"
"Ok, ik zoek dat even op en dan bel ik weer terug"
 
...
 
"Ok, met de bus is op zich wel te doen"
"Waar en hoe laat tref ik jou dan?"
"Doe maar iets over 19.00. Ik sta dan wel op die hoek, bij dat bankje. Dan hoef je de wijk niet helemaal in"
"Dat rode bankje?"
"Ja"
"Prima"
"Fijn. Is er eigenlijk wel plek in dat restaurant vanavond?"
"Hm, misschien is reserveren wel slim ja"
"Ik bel ze wel even" 
 
...
 
"Helaas, vanavond zit alles al vol"
"Op zich niet zo gek nee.."
"Verdomme.. Waar gaan we dan heen?"
"Weet je wat: laat dat uit eten maar zitten. Ik kom wel gewoon bij je langs en haal eerst wat af bij de Chinees"
"Heerlijk! Tot vanavond dan!"
 
Zo kan het dus ook.
Iets minder glamoureus, snel en hip, maar het is vast een übergezellige avond! :)
 
 

vrijdag 11 april 2014

Kaartjes

Kaartjes maken blij. Want het krijgen van een kaartje staat, naast dat iemand in ieder geval op het moment van schrijven aan je gedacht heeft, ook voor dat iemand móeite voor je gedaan heeft! Ik stel me voor dat iemand thuis in een tas of doos met daarin honderden kaarten, die éne speciale kaart voor jou uitkiest. Of dat iemand naar de Bruna of Primera (of de supermarkt, voor de gemakkelijken onder ons) gaat, om daar uit de jungle van kaartenrekken en -torens dat ene bijzondere kartonnen velletje, inclusief envelop, te trekken.

Zelf ben ik dol op kaarten. Op hoe ze eruit zien, op wat je er allemaal (wel of niet..) op kan schrijven; eigenlijk op het hele principe van kaartjes! Dit geldt overigens wel alleen voor handgeschreven kaartjes.. Neppe 'handgeschreven' kaartjes, die je via internet (naar iemands adres) kan versturen, laten op mij toch een minder mooie indruk achter dan de écht handgeschreven (hoewel soms bijna niet te lezen..) kaartjes.. Mooi en lief uiteraard hoor! Maar toch minder..
 

Nu dacht ik altijd dat er voor alle mogelijke gelegenheden kaartjes te krijgen zijn. Verjaardagskaartjes (met eventueel de betreffende leeftijd erop), Huwelijkskaartjes, Jubileumkaartjes (met eventueel het betreffende jubileum erop), 'Met-oprechte-deelneming'-kaartjes (wat trouwens wel een heel ouderwetse uitdrukking is..), Geslaagdkaartjes, 'Gefeliciteerd-met-je-baby'-kaartjes, VUT-/Gepensioneerdkaartjes en misschien wel de allermooiste; blanco-kaartjes.
 
Maar zo simpel is het niet. Voor sommige gevallen blijkt een geschikt kaartje vinden echt een hele opgave.. Dan denk je dus: blanco-kaartjes! Maar nee. Blanco-kaartjes willen vaak nét niet zeggen wat je wilt, neigen soms té veel naar rouwkaartjes (met zo'n half dood bloempje erop), of zijn gewoon ronduit lelijk.

Humor
 Dubbele Kaarten
 Wenskaarten
 Ronald Hammega
 Fotografie
 Kunst
 Zomer

Waar ik hiermee naar toe wil: vroeger kon je vaak wel uit de voeten met bovenstaande kaartjes, maar tegenwoordig lijken zij niet meer te voldoen. En dat komt omdat de wereld stukje bij beetje verandert, maar de kaartjes vreemd genoeg niet!

Vroeger stuurde je een 'Gefeliciteerd-met-jullie-huwelijk'-kaart en dan was de kous af.
Nu moet je haast voor de zekerheid al een 'Geniet-maar-weer-van-je-leven-zonder-moeilijke-partner'-kaart in huis hebben, gezien de kans steeds groter wordt dat een huwelijk het niet redt (1 op de 3)!
Maar die kaart bestaat nog niet..

Generaties geleden stuurde je iemand die een nieuwe baan had gevonden een kaartje vol positieve woorden en dat was het.
Tegenwoordig kun je maar beter een 'Sterkte-met-je-burn-out'-kaart achter de hand houden, want zware, langdurige stress door toedoen van werk is geen zeldzaam verschijnsel meer (1 op de 10)!
Maar die kaart bestaat nog niet..

Of wat ook zo leuk was: een blij kaartje waarop je een bevriend stel feliciteert met hun prachtige wolk van een zoon of dochter. Vreugde alom!
Maar nee, nu zou je, als dat kind een paar jaar ouder is, toch bijna een beladen kaartje willen sturen met daarop 'Succes met je autistische/ADHD (doorhalen wat niet van toepassing is)-kind' (1 op de 20)!
Maar die kaart bestaat nog niet..

Maar rustig maar, dit blog eindigt echt wel positief. Het gaat namelijk helemaal niet om wát er op de kaart staat.
Zoals ik tijdens mijn studie Communicatie al (tot in den treuren) geleerd heb: 'The Medium is the Message'. Het gaat niet om welke woorden je op de kaart schrijft; het gaat om het feit dát je een kaart stuurt. Dat zegt meer dan duizend woorden.
Mooie theorie toch? :)

dinsdag 1 april 2014

Grappig?

Nou wil ik me eigenlijk niet mengen in die 'Marokkanen'-discussie. Maar het is wel een feit dat ik naarstig aan het zoeken ben naar inspiratie voor een nieuw blog en met lege handen sta! Ik kan het wel hebben over mijn afgelopen weekendjes die vol met leuke activiteiten zaten zoals een vrijgezellenfeestje (nee, niet van mezelf), een verjaardagsfeestje (ook niet van mezelf, maar ik was wel gastvrouw (vriendjelief was jarig)) of spannende uitjes zoals de Escape-Room.. Maar ondanks dat al die bezigheden heel erg leuk waren, ga ik er geen blog aan wijden. Nog niet in elk geval.
Dus dan toch maar kiezen voor hét onderwerp dat bij mij angstgevoelens en nare connotaties oproept...





 
De dag 1 april


Ha, je dacht aan wat anders hè! Zegt dat dan meer over hoe wij denken of over dat onderwerp?
Na goed, omdat ik geen moeilijke discussies wil oproepen, ga ik niet verder in op wat een woord alleen al met zich mee kan brengen aan emoties, gevoelens, (voor)oordelen, et cetera, maar ga ik het echt hebben over vandaag: 1 april.


Voor zover ik weet ben ik vandaag nog niet 'beetgenomen', maar die angst zit er wel voortdurend in. Vroeger was dat veel erger natuurlijk, als je naar de basisschool ging en dan steeds om je heen moest kijken of niemand iets flauws met je wilde uithalen.. Steeds alles wat tegen je gezegd werd drievoudig moest analyseren, want er kon zo maar eens een 1 aprilgrap in verstopt zitten.. Steeds controleren of je echt niet je klittenbandschoentjes aan had getrokken en daarom ab-so-luut niet naar beneden moest kijken als iemand zei dat je veter los zat.. Dat zou immers dubbel zo dom zijn..

Nee, nu sta ik er rustiger in, want ach, ik ben ouder en wijzer, en de mensen in mijn omgeving zijn ook geen kinderen meer. Die halen geen grapjes meer uit met elkaar..

Haha, nou nee, dat is waarschijnlijk al de grootste grap ooit: 'mensen worden volwassen'. Daar klopt dus helemaal niks van! Maar dat is stiekem ook helemaal niet erg. Ik ben erg blij nog een kinderhart te mogen dragen :) En dat klinkt weer alsof ik zwanger ben, maar nee hoor, dat is wederom niet het geval.. En dat is geen aprilgrap. Of nee, nu maak ik weer een dubbele ontkenning, dus zou het wél zo zijn, maar nee, het is echt een grap! Aaaargh!


Oef, wat een moeilijke dag is dit eigenlijk!

maandag 24 maart 2014

Naakt

Hm, nou vraag ik me af of mensen dit blog lezen omdat ze wel vaker mijn blogs lezen en dus louter zin hebben in een blog van mij óf omdat ze het woord 'naakt' zien staan en een spannende tekst en/of plaatjes verwachten..
Helaas voor groep nummero 2: het wordt gewoon een typisch Paulablog, zonder spannend naakt.

Nou, voor dat overgebleven handjevol mensen: afgelopen weekend ben ik op twee verschillende manieren met naakt geconfronteerd. De eerste keer was heel erg bewust. Ik heb vrijdag namelijk een heerlijk dagje doorgebracht in Thermen Bussloo. Nou ga ik wel vaker naar de sauna, dus ik vind het stukje bij beetje minder moeilijk om en plein public naakt rond te lopen en ik vind de andere naakten ook geen ramp. Ik let er eigenlijk amper op. Maar ook al let ik er niet op, in de zin van of ik ga kijken hoe groot, klein, mooi of scheef iemands lichaam (of lichaamsdeel) is; je zíet de mensen wel. En bij 'zien' hoort, hoe slecht dat soms ook is, onbewust 'een mening hebben over'.

Dat werd me vooral duidelijk bij de tweede keer dat ik met naakt geconfronteerd werd. Gisteravond. Ik was wat aan het zappen en kwam langs het programma 'Adam zkt Eva' op RTL5. Ik heb denk ik maar twee minuutjes gekeken, maar ving de woorden "Ja, hij is wel.. euh.. ja.. groot, hihi!" op van de 'Eva' in kwestie en de 'Adam' deze aflevering wist niks leukers te zeggen dan "Tja, er zit wel veel overtollig vet aan, maar dat hoeft misschien niets uit te maken..".

Ok, niet mijn programma dus. Maar wél eerlijk. Want tuurlijk heb je een mening over elkaars naakte lichaam. Dat heb je ook over elkaars kleding, haardracht en bril, dus het zou gek zijn als we naakt opeens alles mooi zouden vinden of nog gekker; opeens veel onverschilliger zouden worden in smaak.
Waar het mij vooral wringt bij dit programma is het idee: 'Als je elkaar voor het eerst ontmoet in je blootje, je je niet meer kan 'verschuilen' achter zoiets als kleding. Je bent puur en alleen 'je ware ik' en zal dus ook elkaar écht moeten leren kennen, omdat kleding niks weg kan geven'. Het idee wordt hier dus geschetst dat je identiteit vooral zichtbaar is door kleding. Maar daar twijfel ik ten zeerste aan..

Misschien komt het omdat ik regelmatig bezoekjes aan sauna's breng, maar ik weet inmiddels volgens mij toch heel goed te vertellen welk soort mens naast mij in een stoomcabine zit! Om dat in te kunnen schatten heb je namelijk helemaal geen kleren nodig! Aan de manier waarop iemand loopt, zit of praat, kun je echt al wel vertellen of het een introvert, extrovert, trots, verlegen, alternatief of bijvoorbeeld zakelijk iemand is! En uiteraard heb ik dat wel eens gecontroleerd door te kijken welke kleding ze vervolgens in de kleedruimte weer aantrekken en in welke auto ze stappen. En jawel, mijn vermoedens werden bevestigd. Het hele 'idee' achter 'Adam zkt Eva' vind ik daarom niet helemaal kloppen. Maar ja, je wilt als RTL5 zijnde een programma met naakte mensen toch verantwoorden op de een of andere manier, dus dan is zo'n theorietje wel aardig.
Het zou wat zijn zeg, als mensen gewoon gingen kijken naar naakte mensen op tv, puur en alleen omdat het kan! Nee hoor, wij RTL5-kijkers, ik noem gelukkige stellen en ouders met kindjes, zijn zo niet.. toch?

vrijdag 14 maart 2014

Series

Voordat het straks écht veel te lekker weer is om alleen al aan binnen zitten te kunnen dénken, wil ik het even hebben over tv-series. TV-series zijn er tegenwoordig in alle vormen en maten. Tenminste, alles lijkt wel enorm veel op elkaar en alle series kun je denk ik in slechts 2 à 3 soorten verdelen, maar ik wil zeggen: er zijn er ontzettend veel. Je kan bijna niet anders dan minimaal één serie volgen.

Nou ben ik niet zo van de huidige series. Dit omdat iedereen ze zo 'totally geweldig' vindt. Als iedereen elkaar napraat en helemaal voor dat éne ding gaat, dan kruipt er juist een gevoel in mij omhoog daar volstrekt tegenin te gaan. Ik kijk hippe series daarom liever minimaal een jaar nadat de rest ze gezien heeft. Leuke vorm van napret. Nadeel is wel dat ik dan op dit moment niet kan meepraten over Wie nu Die Mol toch is, met welke vrouw die man in Divorce nu weer is vreemdgegaan en welke stoere activiteit de Expedisten van eiland Robinson nu weer moesten volbrengen. En dan heb ik het alleen nog maar over typische Nederlandse series.

Een ander duidelijk 'soort' van tv-series zijn de kookprogramma's. Vooral NET5 is hier gek op. Masterchef 'ergens in de wereld', My Kitchen Rules, Smaken Verschillen, zo'n australisch grietje die in een handomdraai heerlijke gerechten op tafel zet; als je wilt kun je uren achter elkaar naar kookprogramma's kijken. Omdat ik zelf nou niet bepaald de keukenprinses in huis ben, wil ik zo'n programma's ook nog wel eens kijken. Ideetjes opdoen en zo. Maar als ze de ingrediënten erbij pakken (kruidje van dit, takje van dat, snufje van zus, theelepeltje van zo) en de tools op tafel uitspreiden (7 verschillende messen, 5 snijplanken, zowel de knoflookpers als de keukenmachine als de blender als de staafmixer als de elektrische appelboor en ga zo maar door), dan haak ik af. Helaas heb ik dan al wel dusdanig zin gekregen in lekker bereid en overheerlijk smakend voedsel, dat we uiteindelijk eindigen bij een restaurant in plaats van aan onze eigen eettafel. Ja, kookprogramma's zijn dus vooral duur voor mij, heb ik maar geconcludeerd.

Dan maar series proberen te kijken die niets met eten te maken hebben. In tegendeel! Series vol afgehakte lichaamsdelen en bloed en zo! Denk aan CSI 'ergens in de wereld', Bones, Dexter. Heerlijk! Van zo'n series kan ik echt genieten. Het zet je aan het denken over de vermeende criminelen, zoals de ouderwetse 'whodunnit'-films deden, maar dan verdeeld in afleveringen van een hapbaar klein uurtje.

Leuk, series waarbij je een beetje gaat nadenken; dat kan vast nog beter, dacht ik! En dus zijn we een ruime tijd geleden gestart met Game of Thrones.

???

In het begin was het nog wel leuk, met de Lannisters en de Starks en drakenvrouwtje Targaryen. Maar nu we inmiddels bij seizoen 2 (of 3, misschien ben ik het spoor al eerder kwijtgeraakt) zijn aangekomen, weet ik écht niet meer wie nu achter wie aan zit, wie nu stiekem toch wél goed (of was het nou slecht) blijkt te zijn en wat de rol van 'onze' Carice nou eigenlijk toevoegt, behalve wat extra naaktscènes..
Helaas, zo'n series moeten het voor mij dus ook ontgelden.

Ik kom dus toch snel weer uit bij de typisch Hollandse series. Zoals elke woensdagavond: Tussen Kunst en Kitsch. Rustig vanuit onze luie bank naar mensen kijken die denken een heel kostbaar dingetje op zolder te hebben gevonden. Vermaak! En toch heeft ook deze serie spanning, want elke keer als spontane, blije Nelleke van der Krogt iets kostbaars *HUP* oppakt, slaat mijn hart om.. Dat móet een keer misgaan...!

donderdag 6 maart 2014

Carnaval

De slingers en maskers zijn weer opgeruimd, de outfits zijn gewassen en liggen weer op zolder en de straten zijn door de gemeente weer schoongeveegd. Nergens is meer te merken dat afgelopen weekend half Nederland tot het uiterste aan het feesten is geweest. Op een paar mensen na die nu serieus 40 dagen gaan vasten. Die denken vast nog heel vaak terug aan de dagen vóór het vasten, toen lekker eten en drinken nog mocht.. en hóe!

Ik heb een soort haat-liefde-verhouding met Carnaval. Voorafgaand aan het feestje kijk ik zwaar op tegen het hele gebeuren. Ik spreek negatieve zinnen uit als "al dat alcoholgebruik, al dat vreemdgaan, al dat het-kan-niet-gek-genoeg-gedoe". Ik heb er dan ook totaal nog geen zin in. Nee, ik overweeg dan nota bene het zuiden te ontvluchten!

Maar ach, de mensen waar ik om geef vieren Carnaval en die ik wil ik dan allemaal ook weer zien, dus ik besluit op het laatste moment toch maar de trein te pakken richting mijn geboortedorp Groesbeek. Want als je je hele leven Carnaval gevierd hebt in één en het zelfde dorp, dan ga je niet overstappen naar Carnaval in de stad, Arnhem in mijn geval. Dat kan gewoon niet.

Zodra ik in mijn ouderlijk huis gearriveerd ben, slaat de sfeer al een beetje om bij mij. Ik zie alle leuke Carnavalskleding liggen, met daarin herinneringen verstopt van eerdere Carnavalsfeestjes. En dan moet ik me toch realiseren dat het Carnavalsfeest stiekem toch best leuk is!
Ik hijs me in m'n veel te korte, veel te sexy outfit. En ik weet dat ik niet de enige meid ben die dat doet. Terwijl ik me omkleed schiet de gedachte door mijn hoofd dat Carnaval eigenlijk hét feest is waar je precies zo gekleed kan gaan zoals je altijd al had willen doen. Geen grenzen; alles kan. Maar wat doen wij meiden? Wij gaan elk jaar weer gekleed als gewillig (ja, ik zeg het: sletterig) grietje. Waarom?! Is dat onze droom? We mogen alles aantrekken wat we willen, maar nee, we kiezen ervoor juist zo min mogelijk aan te trekken.. Raar, maar waar..

Ik loop de feesttent in en zie een paar mensen met ik-mag-alcohol-bestellen-en-drinken-bandjes in hun hand staan. Ok, ik ben onder de 30, dus volgens mij moet ik zo'n bandje hebben, denk ik. Ik loop richting één van de bandjesmensen en steek m'n arm vooruit. Ik moet zelfs een beetje moeite doen zo'n bandje te scoren. Als ik richting de bar loop zie ik niemand bij mij (of bij de jongere Carnavalisten) controleren of ze een ik-ben-ouder-dan-18-bandje dragen. Ok, een wassen neus dus denk ik, die alcoholcontrole.. Maar ach, wassen neuzen vallen ook onder de Carnavalsaccessoires, dus ik maak er geen punt van.

Maar al met al vond ik dit jaar toch weer een erge leuke Carnaval! Ik hou van Carnaval! Alleen is dit helaas al weer het tweede jaar dat ik met Carnaval geveld word door buikgriep.. Een paar jaar terug was het tijdens Carnaval, dat was toen helemáál niet leuk, en nu is het erna. Dus helaas zijn we weer terug bij de haat-verhouding. Alhoewel, door die buikgriep word ik wel weer gedwongen inderdaad te gaan vasten de komende maand. En daardoor besef ik des te meer hoe fijn de dagen van Carnaval waren, vol drank en gek doen en lekker eten.. Mmm, tot volgend jaar, Carnavalisten! :)

donderdag 27 februari 2014

Fun with Fabrics - part 4


Nu het zonnetje ons weer steeds vaker komt verblijden, vind ik het wel weer tijd voor een Fun with Fabrics! Want wisseling van temperatuur betekent wisseling van kleding. En dus ook: andere stoffen!

Het moment van 'de wissel' verschilt per persoon. De één loopt nog in een dikke winterjas, inclusief sjaal, handschoenen en een muts, terwijl de ander al zonder gene de zomerjas omslaat. Ik zit er zelf altijd een beetje tussenin. Ik kies nog veilig voor de warme en lange broeken en truien, maar durf (hetzij schoorvoetend) steeds iets meer huid te laten zien. Mouwtjes opstropen, tóch maar het truitje zónder col aantrekken en kiezen voor mijn lage schoentjes in plaats van mijn winterboots met vacht aan de binnenkant. Ook de kleuren mogen weer wat feller en blijer. Zo'n wissel heeft bij mij altijd wat tijd nodig, maar ach, het is toch nog pas februari..

Dat doet me denken; het is nog niet eens zo lang geleden dat ik in mijn vorige Fun with Fabrics schreef over diverse (fleece-/bont-/alpaca-)kleedjes voor de koude avonden! Hm, de seizoenen veranderen tegenwoordig wel heel snel, lijkt het.. Maar dat is een andere discussie. Nu wil ik het hebben over dé stof waar je niet omheen kan als het ook maar íets warmer wordt: linnen.

Vooral mannen zijn er gek op. Hippe mannen. Volgens mij zie ik in de lente/zomer elke dag wel een man voorbij lopen met een witte (of nee, 'schelp-rook-beige-blanke') linnen broek met daaronder knalrode schoentjes. Of kanariegele. Of gifgroene. In elk geval: hip. Maar niet zomaar hip; hip op een natuurlijke wijze nog wel!

Linnen wordt namelijk gemaakt uit de plant vlas. Na het trekken (oogsten) wordt het vlas gedroogd. Daarna wordt het vlas 'geroot' door het uit te spreiden over het veld, waar het gedurende enkele weken wordt blootgesteld aan regen, dauw en zonneschijn. Vervolgens worden de vezels middels 'zwingelen' en 'hekelen' (ik heb dit van Wikipedia geplukt, dus vraag me er niet naar..) gescheiden van het stro. Korte vezels (de touwvezels of lokken) worden gebruikt voor het spinnen van touw en grove garens; de fijne, lange vezels (het lint) leveren uiteindelijk het fijnste linnengaren op. Het stro wordt gebruikt voor het persen van platen voor de bouw.

 
Nou worden doodgewone spijkerbroeken ook van een natuurproduct, katoen, gemaakt, maar het mooie bij linnen is, is dat het zo zíchtbaar natuurlijk is. Het liefst nog met onvermalen donkere sprietjes stro verstopt tussen de witte vezels.
Het enige probleem is dat je bij linnen wel heel erg zeker moet weten dat het supermooi weer is. Neem deze week; gister was het prachtig, vandaag wordt er plots tóch weer regen verwacht.. En dan draag ik toch liever een donkerblauwe spijkerbroek van katoen, dan een witte broek gemaakt van luchtige vlasvezels... *exposed*

donderdag 20 februari 2014

Smakelijk

Trends? Normaal moet ik er niks van hebben. "Dit is nu in, dus dit móet je hebben!", "Dat is zooo 2013, dat draag ik echt niet meer!" Nonsens. Gewoon leven naar je eigen smaak en keuzes, zeg ik altijd maar.
Maar helaas, ook ik ben voor een trend gevallen. Ik noem het een trend, omdat ik er nu al vanuit ga dat men dit nú allemaal helemaal 'tha bomb' vindt, maar over een tijdje weer iets nieuws hips heeft gevonden. Of lekkers en gezonds in dit geval.

Ik heb het namelijk over de super-, power- en rawfoods. Of ze daadwerkelijk helpen weet ik niet. Ik weet sowieso niet of íemand dat al weet. Is er al écht goed onderzoek naar gedaan? Men dacht vroeger ook dat melk en appels gezond waren, maar nu blijkt steeds vaker dat melk drinken als volwassene helemaal geen (goed) nut heeft en dat appels je hele gebit verknallen! Bbrr. Misschien slimmer om toch af te wachten of die amazing-foods echt wel werken?

Nee. Ik ga niet de bange burger uithangen, maar probeer het gewoon! Enkele weken geleden ben ik ermee begonnen. Eigenlijk niet eens zo zeer omdat het een trend is, maar puur omdat ik gewoonweg niet wist wat ik (gezond) moet eten als ontbijt. Dan dit maar eens proberen, dacht ik, en ik kocht een hele waslijst aan 'gezonde dingen': goji-bessen, inca-bessen, mulberries, kokosvezels en chiazaad. Nu gooi ik dat elke ochtend in mijn yoghurt (magere uiteraard) en hoop die dag dan heel gezond te zijn begonnen.
Eerlijk is eerlijk; het smaakt best ok allemaal, die foodjes. En ik voel me er ook wel energiek door, maar op zich.. zo voelde ik me ook toen ik ontbeet met crackers met kaas of met ontbijtkoek.

Vandaag tijdens Koffietijd (euhm.. ja, ik ben vandaag een dagje vrij.. ik zapte er toevallig langs.. anyway, ik keek weer naar Koffietijd, ok?!) hadden ze het ook over superfoods, maar nu wilden ze juist de nadruk leggen op onze goeie ouwe groenten. Avocado, wortel, broccoli, spruitjes. Tja, dat kan natuurlijk ook. Waarom rare bessen en zaden eten, terwijl we gewoon een broccoli kunnen koken?
Ho, nee, wacht! 'Gooi nooit groente in een pan vol met water', is de dochtertrend van de eet-meer-powergroente-trend. Groente koken haalt alle smaak en vitamines weg, blijkt! Groente stomen, wokken en goh, als we toch bezig zijn, rauw eten, is 'het ding' dezer dagen. Er zijn zelfs al restaurants geopend die 'raw food' serveren. En ja, die zaken lopen ontzettend goed!

En daar wrikt het bij mij. Bij 'uit eten' denk ik aan lekker voedsel, mooi en goed bereid en prachtig opgediend. Het liefst dan ook nog voedsel dat ik niet zelf thuis zal/kan maken, want dat maakt het nog net iets exclusiever voor m'n gevoel. Maar je gaat toch geen uit-eten-prijs betalen voor een bord met daarop een stronk broccoli die, hopelijk, gewoon even gewassen is! Maar nee, iedereen loopt er mee weg..
Zouden rauwe groentes misschien een hallucinerende werking hebben? Ik zeg, ik wacht eerst af tot er gedegen onderzoek naar is gedaan. Tot die tijd blijf ik bij de rare bessen en zaden waarvan ik geen idee heb waar ze vandaan komen en wat ze met me doen... Ha, basta!

donderdag 13 februari 2014

Feestdagen


Aaah, die heerlijke tijd vól met feestjes!
Naast alle kan-er-toch-echt-niet-omheen-verjaardagsfeestjes, zit deze tijd van het jaar vol met naweeën van eerdere feestjes, stress en plezier tijdens actuele feestjes, voorbereidingen voor komende feestjes en ruim-van-tevoren-ideetjes-en-plannen voor nog latere feestjes.

Nou zijn al die feestjes enerzijds natuurlijk (sociaal gewenst) hartstikke leuk! Je ziet 'de ander' weer eens, laat merken dat je om elkaar geeft, er is altijd wel lekker eten en drinken bij, het plezier van cadeautjes geven en krijgen; het kan niet op! Maar anderzijds is het soms ook een beetje onwennig allemaal...

Zo moeten veel mensen per definitie al niks van al die feestjes hebben.
"Commerciële rommel", "Is het gek dat veel Nederlanders overgewicht hebben, met al dat feestvoer?!", "Al die zooi die je krijgt, die dan toch weer in de kelder belandt!"
Maar oh wee als ze níks krijgen..

Dan is er nog die kindervreugde waar aan gedacht moet worden.
Voor een beetje kind tegenwoordig is het elke maand in deze periode wel weer feest. En dus verwacht een kind ook elke maand iets leuks, lekkers of liefs. En áls hij of zij dan heel netjes níks verwacht, dan is er altijd wel weer een kindje in de klas die wél iets gekregen heeft, dus hup, dan moet die van jou ook weer wat..

Maar is het nog wel duidelijk waaróm mensen op die bepaalde momenten iets liefs, lekkers of leuks achterlaten bij een ander?
Ik liep gister namelijk in een niet nader te noemen 'drogist' en toen viel mijn oog eerst op de zwaar afgeprijsde chocolade-Kerstballen..
'Hè, das grappig! Wie kun je daar nu nog blij mee maken?', dacht ik.
'Maar hé, wat ligt daarnaast? Ach, natuurlijk: chocoladehartjes voor Valentijn! Dat is logisch, want dat feestje is deze week', dacht ik toen.
Ik vervolgde mijn weg naar de kassa en raakte verstrikt in rekken vol met Carnavalkleertjes, 5 kilo zakken confetti (het eerste wat in me opkwam waren duizenden verdwaalde minisnippers in m'n huis, tussen de bankkussens, in de kattenbak, in m'n koffiekopje, tussen de planten... bbrrr) en uiteraard de felgekleurde boa's, grote zitten-niet-lekker-maar-staan-wel-grappig plastic brillen en pastel-(lees: door de zon verkleurde) serpentines. 'Nja, kan ik ergens ook nog wel inkomen, want dat feestje behoeft ook wel wat voorbereiding, wil je origineel voor de dag komen', besloot ik.
Maar nee, ik was de winkel nog niet uit en werd wéér geconfronteerd met feest.. Ik rekende af bij de kassa en botste tegen grote dozen met zakken vol Paaseitjes aan. 'Maar natuurlijk! Eind april mogen we weer eitjes zoeken..', zei ik in mezelf, en bedacht meteen dat dat nog ruim twee maanden duurt..

Zowaar, vier feesten in één winkel; tegelijkertijd! De verleiding lag er te stellen dat alle feestjes dus, zoals letterlijk in de winkel, op één hoop gegooid kunnen worden en dat het inderdaad één grote commerciële bulk is. Maar ik trapte er niet in. Ik geloof nog steeds in de waarde achter de afzonderlijke feestdagen. Niet dat ik nou de winkel uit liep, een chocolade-Kerstballetje etend met een felgekleurde boa om m'n nek hangend. Nee, dat deed ik niet. En ik had ook nog geen Paaseitjes gekocht. Gewoonweg omdat ik er nu (nog) geen behoefte (meer) aan heb. Alles op z'n tijd, zeggen we dan.

Alles op z'n tijd?! Ik heb nog bijna-over-de-datum-bakmix voor Kerstkransjes in de kast liggen! Hmm, met een beetje glazuur maak ik er bloemenkransjes van voor Pasen... :)

woensdag 5 februari 2014

Mooie woorden

Ik weet niet of het door dat mooie zonnetje komt, door de goede voornemens die ik volgens mij toch echt niet heb gemaakt of door de stand van de sterren in het Chinese jaar van het Paard, maar ik heb nu toch al enige weken lang de enorme neiging op te ruimen. En dan niet in de zin van stofzuigen of zo (al zou dat misschien wel verstandiger en sowieso schoner zijn..), maar opruimen als in 'oude, niet meer bruikbare of niet meer belangrijke dingen de deur uit doen'.

Nou vind ik dingen wegdoen eigenlijk heel erg moeilijk. Niet dat ik nou opgegeven moet worden voor zo'n draak van een programma waarin mensen met vreemde verzamelwoedes ronduit vernederd worden, maar ik ben gewoon niet zo weggooierig. Ik denk vaak óf dat ik er zelf nog wat leuks mee kan doen, óf dat ik anderen er blij mee kan maken door spullen weg te geven óf dat ik mezelf én anderen blij kan maken door iets op Marktplaats te verkopen. Nou ligt die keus natuurlijk wel aan het soort rommel (of 'waardevolle spullen', voor het geval ik de laatste optie kies) die ik op wil ruimen..

Zo heb ik vandaag heel wat spullen op werk gewoonweg weggegooid. Oude volgekriebelde schrijfblokken, waarvan ik eerst nog dacht dat daar toch écht nog wel iets nuttigs in kon staan. Onbelangrijke rapportages over nog onbelangrijkere dingen. Financieel geneuzel over zaken die al lang niet meer actueel zijn. Vakantieoverzichten van collega's die al lang niet meer in dienst zijn. Hup, allemaal de shredder in! Ook minstens 200 mailtjes (waarvan denk ik toch wel 90% écht niet meer opgevolgd hoefde te worden..) zijn verwijderd.
Heerlijk, dat gevoel. Kan het iedereen aanraden!

Wat ik minder makkelijk weg kan gooien is kleding. Die ga ik dus nog weggeven. Mocht de ander er ook niets mee willen/kunnen, dan deponeer ik de zakken in zo'n bak-voor-ver-weg. Geen idee wat er dan precies mee gebeurt, maar het voelt hoe dan ook beter dan mijn kleding in de prullenbak te werpen tussen de opgefrommelde zakdoekjes, bananenschillen (ja, I know, die moeten eigenlijk in de GFT-bak..) en slagroombussen.

Maar nu kwam ik laatst iets tegen wat ik écht niet weg kan gooien. Al heb ik er de afgelopen 20 jaar misschien nooit iets mee gedaan.

Mijn vriendenboekje.

Nou stond dat vriendenboekje vooral vol met klasgenootjes. En dat waren echt niet allemaal vrienden. Op zich is er wat dat betreft weinig veranderd tussen de vriendenboekjes van toen en het Facebook van nu..
En ja, het was dus best schrijnend om dat boekje weer eens te lezen. De zichtbaarheid dat de één het boekje al teruggaf toen ze nog maar halverwege de pagina was.. Of dat iemand antwoordde bij 'Wij zijn vriendjes, omdat..' 'Nee, wij zijn klasgenootjes'..

Maar toch koester ik zo'n boekje. Het is een geschiedschrijving! Hoeveel van zo'n documenten worden er nu nog gemaakt, met zo veel hart en ziel erin? Men 'vindt iets leuk' of niet tegenwoordig!
Voor mij is dat niet voldoende. En dus heb ik weer een nieuw vriendenboekje gekocht!
Hopelijk wordt deze trend opgepakt en creëren we hiermee mooie waardevolle spullen die nooit weggegooid zullen worden. Leuke boekjes, vol nieuwe en mooie herinneringen. Vol met lege pagina's die vol (ja, echt vol, niet half!) geschreven kunnen worden.. Vol met lieve woorden...
 
Hm, hopelijk is er nog geen programma voor mensen met vreemde vriendenboekjeswoedes...