Compleet zonder verwachtingen ben ik gisteravond naar het Nationaal Film Festival Jong Talent gegaan: Een doorlopend filmprogramma bestaande uit korte en wat langere films; zowel speelfilmpjes als animatiefilmpjes en documentairetjes. Mijn moeder nodigde me uit en ach, ik had toch geen andere plannen voor deze zondagavond.
Na een reeds actieve dag vol indrukken van het World Statues festival in Arnhem, stapte ik tegen 18.00 uur in de trein richting Nijmegen. Ik wilde niet te laat komen, want ondanks dat mam zondag nog had kunnen reserveren, verwachte ik een zeer volle zaal. Nijmegen staat immers bekend als culturele, creatieve studentenstad en welke student wil er nou niet naar een, nota bene gratis, nationaal filmevenement!
Nou, geen één dus! Viel me dat even tegen: we waren de enige twee bezoekers in de bioscoop voor deze films! Eigenlijk moet ik zeggen: dat viel me juist reuze mee, want we hadden nu de hele zaal voor onszelf, hoefden ons dus niet aan anderen te irriteren (of zij aan ons..), konden direct onbeschaamd ons oordeel over de films met elkaar delen en voelden ons daardoor eventjes echte Nationaal Film Festival VIPs!
Wat de films betreft: ik wilde openminded de films aanschouwen, dus had nog niks aan plots of recensies gelezen. Wat ons direct opviel: van de 6 films die we gezien hebben, gingen er maar liefst 2 over 'het leven van de hooligan'! Erg indrukwekkend; ik was verbijsterd over hoe hard en meedogenloos het er daar aan toe gaat! Wat ik me tijdens het kijken naar die hooligans tevens af begon te vragen, was of die acteurs 'in het echt' óók hooligan zijn. Zo leek het namelijk wel. De tattooages van de voetbalclubs oogden echt, het voorkomen, het taaltje..
Na een reeds actieve dag vol indrukken van het World Statues festival in Arnhem, stapte ik tegen 18.00 uur in de trein richting Nijmegen. Ik wilde niet te laat komen, want ondanks dat mam zondag nog had kunnen reserveren, verwachte ik een zeer volle zaal. Nijmegen staat immers bekend als culturele, creatieve studentenstad en welke student wil er nou niet naar een, nota bene gratis, nationaal filmevenement!
Nou, geen één dus! Viel me dat even tegen: we waren de enige twee bezoekers in de bioscoop voor deze films! Eigenlijk moet ik zeggen: dat viel me juist reuze mee, want we hadden nu de hele zaal voor onszelf, hoefden ons dus niet aan anderen te irriteren (of zij aan ons..), konden direct onbeschaamd ons oordeel over de films met elkaar delen en voelden ons daardoor eventjes echte Nationaal Film Festival VIPs!
Wat de films betreft: ik wilde openminded de films aanschouwen, dus had nog niks aan plots of recensies gelezen. Wat ons direct opviel: van de 6 films die we gezien hebben, gingen er maar liefst 2 over 'het leven van de hooligan'! Erg indrukwekkend; ik was verbijsterd over hoe hard en meedogenloos het er daar aan toe gaat! Wat ik me tijdens het kijken naar die hooligans tevens af begon te vragen, was of die acteurs 'in het echt' óók hooligan zijn. Zo leek het namelijk wel. De tattooages van de voetbalclubs oogden echt, het voorkomen, het taaltje..
Stel, de acteurs zíjn ook echt (wellicht wat minder extreem) hooligan/voetbalfanaat: hoe is het dan om er zo één te spélen? En hoe reageren je bijbehorende 'maten' daarop? Speel je jezelf of speel je een uitvergroting van jezelf? Waar ligt de grens tussen natuurgetrouw acteren of iets dusdanig neerzetten dat het belachelijk maken wordt? Neem je jezelf normaliter dan wel serieus of zie je je 'karakter' juist als een uitlaatklep? Acteren wij niet allemaal in het dagelijks leven? Nemen wij geen specifieke rollen aan, afhankelijk van de betreffende situatie? Hoe dicht staan we dan nog bij onze aard? Wie zijn we eigenlijk..?
Ok Paula, rustig aan nu, het is pas maandagochtend. Nog een hele dag, hele week en heel leven te gaan. Tijd genoeg dus om te achterhalen wie we écht zijn. Maar ik weet in elk geval wél dat ik in dit leven vaker naar korte films ga kijken. Geeft (blijkbaar..) veel stof tot nadenken!
Hm, stof.. Daar wijd ik m'n volgende blog wel weer aan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten