woensdag 28 augustus 2013

Living in a box

Een van de grote voordelen van een weekje vakantie thuis is dat ik dan mijn guilty pleasure kan bevredigen: het kijken naar Koffietijd, elke ochtend om 10.00 uur op RTL4. Lekker burgerlijk eventjes huisvrouwtje spelen, luisterend naar geneuzel over het opvoeden van kinderen, het bereiden van simpele slanke gerechtjes, leuke (zelfgemaakte!) frutsels en franjes maken en het wel en wee van Bekende Nederlanders.

Gisteren was een van de BN'ers aan de koffietafel presentator John Williams. Iets over dat zijn programma 'Een dubbeltje op z'n kant' weer een nieuw seizoen start. Programma nooit gezien en ik verwacht ook niet dat ik er naar ga kijken. Maar toch trok het interview met John mijn aandacht en wel om het volgende: tegen het einde van het vragenkanon werd hem de vraag gesteld: "Het programma gaat over mensen die echt heel weinig te besteden hebben en daarom veel moeten verkopen om alsnog rond te komen. Wat zou jij, als jij in zulke geldnood zou verkeren, als laatste je huis uit doen?".

Mooie, persoonlijke en spannende vraag, dacht ik, en ging er even wat rechter voor op de bank zitten. Na enkele seconden gaf John het, schijnbaar, sociaal gewenste antwoord "Mijn vriendin", al leek hij meteen door te hebben dat dat nogal materialistisch en vreemd klonk en verbeterde zichzelf, lachend, met: "Nee, mijn mobiel: daar zit m'n hele leven in"..

Prachtig antwoord: eerlijk en confronterend. Het antwoord van John deed me meteen denken aan de film die ik de avond ervoor had gezien: Disconnect. Erg goede film waarin drie verhalen vervlechten over de schokkende realiteit van ons dagelijks gebruik van communicatietechnologie en vooral de ernstige gevolgen ervan.. Het resultaat is een meeslepende en realistische weergave van de manier waarop mobieltjes, tablets en computers onze levens en relaties beïnvloeden. Erg confronterende film, maar heel mooi, haast documentaire-achtig weergegeven, waardoor je de ernst van deze kwestie goed beseft..

John heeft wel degelijk gelijk: Ons leven zit inmiddels inderdaad verstopt in een kastje van 5 bij 10 cm. Ik neem aan dat veel mensen bovenstaande vraag met "De mobiel" zouden beantwoorden. Maar is dit eigenlijk wel een ernstige ontwikkeling of kunnen we het juist vooruitgang noemen? Hoe makkelijk immers: een heel leven, klein en compact, altijd binnen handbereik! Een klein plat doosje met daarin al onze vrienden, hotspots en dierbare herinneringen. Al stap ik zelf toch liever ín mijn leven dan dat ik het moet zoeken tussen mijn portemonnee, lipgloss en (zelfgemaakte!) sleutelhanger in m'n handtas.

donderdag 22 augustus 2013

Kussen

"Nee, niet nóg één?!" was de reactie van m'n vriendje gisteravond toen ik thuiskwam met een, naar mijn idee, heel hip nieuw kussenhoesje. Dolletjes vind ik hem! Maar nee, vriendjelief dacht daar duidelijk anders over. Onschuldige verwijten als 'waarom moeten er nou nóg meer bij?', 'ik moet die dingen steeds verplaatsen als ik in de hoek van de bank wil zitten' en 'hopelijk is dit een fase..' werden om m'n oren geslingerd. Jawel, het eeuwige man-vrouw-issue wat betreft 'interieur' speelde zich hier af..

Nou hebben mijn vriend en ik een hele fijne relatie. We zijn echt heel gelukkig samen. Het enige dat af en toe roet in het eten lijkt te gooien is een duidelijk verschil in kijk op interieur. Dat is moeilijk, want interieur is, naast schrijven, een hele grote hobby van mij. Ik lees er veel over, kan urenlang magazines doorbladeren met mooie plaatjes van adembenemende interieurs en moet met moeite uit diverse woonwinkels getrokken worden. Deze fascinatie moet ik natuurlijk ergens kwijt kunnen.. Voilá.. à notre maison!

Natuurlijk snap ik dat deze hobby voor mijn mannelijke wederhelft niet altijd makkelijk is. 's Ochtendsvroeg op zaterdag uit je bed getrapt worden, 'omdat ze nu net aanbieding op de woonafdeling in de winkel hebben', 's avonds van de bank getrokken worden, 'omdat alle meubels in de woonkamer wel weer eens naar een andere plek verplaatst kunnen worden'.. Nee, makkelijk is het niet. Vanaf het moment dat ik bij mijn vriend introk, heb ik de dwangmatige neiging gehad het interieur aan te pakken. Zo zijn de bank, de koelkast, het matras en de schilderijtjes vervangen en heb ik zelfs het (wist niet eens dat dat voor particuliere woningen bestond) urinoir kunnen omwisselen voor een degelijk fonteintje. Nu heb ik het tv-meubel en de gordijnen ook nog op mijn verVanglijstje staan, maar daar wil mijn vriend nog niets van weten..

Desalniettemin, het mooie is dat meneer achteraf vaak tóch toegeeft dat mijn interieurideeën goed waren! Dat het huis er lichter, netter en mooier op geworden is. Schroom dus niet en koop die gigantische lijst, borduur dat kussenhoesje en vervang die lelijke oude stoel door die nét-echt-duur-design-fauteuil!
Mochten deze uitspattingen nou níet leiden tot een dankbare woninggenoot en mocht het man-vrouw-issue over bijvoorbeeld kussenhoesjes tóch ontaarden in grote ruzie, dan kan dat altijd nog opgelost worden door 'goedmaak-'kussen''. Jij blij met jouw kussen en hij met de zijne! ;-)



Zeg nou zelf...

dinsdag 13 augustus 2013

Uitgaan

En weer een foto van een mooi pittoresk straatje in Spanje. En, ach wat leuk, zo'n pseudo-creatieve foto van een hartje in het strand. Tientallen foto's van de kinderen, spelend in het zwembad bij de camping. Hèhè, de laatste map foto's wordt geopend.. Nee! Nóg een keer tientallen foto's van de kinderen, maar nu badmintonnend, trampolinespringend en karaoke-zingend met de kinderen van die andere oh zo gezellige Nederlanders in het buitenland.. Alles wordt secuur onder m'n ogen gelegd, uiteraard met de bijbehorende geromantiseerde verhalen erbij..

Jawel: mijn collega's zijn weer terug van vakantie. Hoe sterk ze voorafgaand aan hun vakanties duidelijk hadden gemaakt écht even buiten bereik te willen zijn, hoe des te meer ze me nu willen laten weten dat ze weer terug zijn. Bruin, vol nieuwe energie, een kofferbak vol foto's, filmpjes en verhalen en een hoop euro's lichter. Maar waar ik nu vooral op in wil zoomen is dat 'écht even buiten bereik te willen zijn'. Want in de praktijk blijken mensen dat dus bijna niet meer te kunnen, bleek afgelopen weken..

Terwijl we met maar, laten we zeggen, 6 man op kantoor zaten, in plaats van de voltallige 40, gingen mijn werkzaamheden natuurlijk gewoon door. Voor sommige taken moet ik anderen inlichten, of heb ik gegevens van de ander nodig. Gezien ik niet de kwaadste ben, zet ik in de vakantieperiode nadrukkelijk in mijn mails: 'Dit heeft geen haast, maar aangezien ik hier nu op dit moment mee bezig ben, mail ik je vast, dan kun jij dit na je vakantie oppakken.'

Geen probleem zou je denken. De vakantievierende collega is toch te druk met hartjes in het zand aan het schrijven of pleisters plakken op kinderen die van de trampoline zijn gevallen.. Niet dus! Van meerdere collega's kreeg ik ietwat gefrustreerde reacties terug: 'Ik heb nu wel wat anders aan m'n hoofd', 'Kijk in mijn agenda; IK BEN OP VAKANTIE!' en meer van zulke goedbedoelde vakantiestress-uitlatingen. Mijn vraag is dan direct: waarom, oh waarom, lees jij je zakelijke mail op vakantie? En dan bedoel ik niet de écht dringende mails, met rode vlaggetjes en 'SPOED' in het onderwerp, maar de gewone doodsaaie mailtjes.

Blijkbaar móet men altijd actief communiceren. Niet reageren is not-done, zelfs al is de reactie.. tja.. niet zo heel beleefd. Men heeft zichzelf opgelegd altijd bereikbaar te moeten zijn. Zelfs op vakantie.. Welnu: zodra je van mij leest dat ik er even op uit ben, dan is mijn mobiel ook eventjes uit. Ik kan niet gebeld worden en reageer pas op je mailtjes als ik mijn koffer thuis weer heb uitgepakt! Al verwacht ik natuurlijk wel dat je de foto's van mijn mooie hotelkamer, mijn post over dat leuke restaurantje op de boulevard en die hilarische foto van mijn verbrande hoofd éventjes Liked op Facebook!

dinsdag 6 augustus 2013

Weer een boek erbij...

Welk trendy blad ik tegenwoordig ook opensla, of welk hip praatprogramma op televisie ook voorbijflitst: er komt een versbakken schrijver aan het woord die een boek op de wereld heeft gezet. Allerhande boeken verschijnen dagelijks, over het moederschap, bankzaken, moestuintjes maken, cupcakes, cakepops of andere lekkere zoetigheden bakken, je eigen bedrijf beginnen, kantklossen en breien, biologisch uit eten, noem maar op!

Nu vraag ik me af: worden die boeken wel gekocht en gelezen? Kunnen we tegenwoordig niet al spreken van een overkill aan schrijfels? Iedereen waant zichzelf 'auteur' omdat ze leuke ideetjes weten te bundelen in een hardcopy kaft.
Blijkbaar is er behoefte aan, want men blijft boeken op de markt brengen! Zelf betrap ik me er nota bene ook wel eens op, dat als ik door een boekenzaak slenter, ik mijn oog onbewust laat vallen op verrassende boekjes over leuke alledaagse dingetjes. Een makkelijk doorbladerboekje, met leuke foto's, anekdotes en tips.. Toch even bladeren en hup, voor ik het weet heb ik weer een boekje gekocht, puur voor de heb, gewoonweg omdat het leuk en licht leesvoer is..

Maar dan nog: waarom al dat geschrijf? Waarom al die woorden delen met anderen? Zitten wij daarop te wachten? Zitten de boekenwinkels al niet vol met oude, zware, diepgewortelde, gegronde literatuur?
Wat is dat toch wat woorden van 'de gewone mens' met je doen?

Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me weer: schrijven is een win-win-situatie. De lezer vindt het leuk woorden tot zich te nemen. Zeker wanneer hij zich erin herkent, wanneer hij er om kan lachen of erover na gaat denken. Wanneer hij er iets aan heeft, de gelezen stof daadwerkelijk toe gaat passen in zijn dagelijks leven of tot inzichten komt die eerder nog niet gevonden waren.
Maar misschien nog wel belangrijker, is de winst voor de schrijver zelf. Hoe heerlijk is het om je eigen warrige en rondvliegende gedachten te structureren door middel van schrijven. Losse ideeën omvormen tot heldere zinnen. Vage suggesties concretiseren tot punctuele stukken tekst. Beelden in je hoofd voor de ander visualiseren met behulp van mooie woorden..
Ik ben eruit: ik ga weer een blog beginnen. Misschien dat ik m'n blogs dan nog wel eens kan bundelen en in een blad of praatprogramma mag verschijnen..